Ήταν εργολάβος οικοδομών, αλλά του άρεσε η θάλασσα και το ψάρεμα… Μέχρι σε γρι-γρι «μπαρκάριζε» πριν λίγα χρόνια για το χαβέσι του. Και ήταν ενθουσιασμένος. Είχε όμως και το δικό του όμορφο ξύλινο καΐκι που το πρόσεχε σαν τα μάτια του… Κάθε χρόνο το έβγαζε έξω στην προβλήτα να το συντηρήσει και να το περιποιηθεί. Και ό,τι έκανε το έκανε με μια λατρεία μοναδική. Από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη λεπτομέρεια. Να μην αφήσει «παραπονεμένο» κανένα σημείο του.
Η ματιά του το αγκάλιαζε με ερωτική διάθεση. Το έβλεπε, το καμάρωνε, ήταν υπερήφανος. Και, βέβαια, πού τον έχανες, πού τον έβρισκες στο λιμανάκι, από τα άγρια χαράματα μέχρι αργά το βράδυ. Να σουλατσάρει πάνω- κάτω, να παρατηρεί, να συμβουλεύει νεότερους, αλλά και να γκρινιάζει κάποιες φορές. Κάποιες άλλες και φωνακλάς, αλλά καλοκάγαθος, να τον παίρνει χαμπάρι ολόκληρο το λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης. Σέρνοντας τις παντόφλες του με τα χέρια δεμένα πίσω με βήμα αργό βαρύ. Άλλοτε βιαστικός και άλλοτε με ηρεμία…
Το περσινό φθινόπωρο, όπως κάθε χρόνο, έβγαλε τον «Άγιο Γιώργη» του στη στεριά, όπως κάθε χρόνο. Ήρθε ο Γιώργης Σκαπινάκης με το γερανό του, παρών ο ίδιος αλλά και ο γιος και ο γαμπρός του για την ανέλκυση. Ακόμα και τα κουτούκια που θα στηριζόνταν το καΐκι κι αυτά είχαν τη χάρη τους. Είπα και παραπάνω ότι τίποτα δεν ήταν τυχαίο στις επιλογές του…
Τον είχα δει να κατεβαίνει μερικές φορές τις ημέρες εκείνες αλλά μου φαινόταν βαρύς και ράθυμος. Με έλλειψη διάθεσης για δουλειά, για δράση. Νωθρός και νωχελικός. Είχε βέβαια τα χρονάκια του αλλά καλά κρατιόταν… Και μου έκανε εντύπωση που δεν είχε αρχίσει τη συντήρηση όπως άλλες χρονιές. Και μάλιστα αναρωτήθηκα τι σημαίνει…
Ο χειμώνας πέρασε, το καΐκι συντηρήθηκε από το γιο του όπως - όπως, αλλά εκείνος ήταν απών. Καθελκύστηκε χωρίς την παρουσία του και έδεσε στο γνωστό μόλο του. Κάποια ημέρα είδα να φορτώνονται σε ένα φορτοταξάκι και τα δίχτυα και κατάλαβα ότι ο αγαπητός φίλος «αποστρατεύθηκε». Ένα πρόβλημα υγείας ήταν αποτρεπτικό για περαιτέρω «στράτευση». Έτσι κάθεται στο μπαλκονάκι του και αντικρίζει τον «Άγιο Γιώργη» και τα άλλα πλεούμενα από μακριά. Ο αγαπητός φίλος έγραψε την ιστορία του στο λιμανάκι και εύχομαι να είναι καλά και να βλέπει, έστω και από κάποια απόσταση, την αγαπημένη του θάλασσα με τις βάρκες και τα καΐκια της.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
