
Έτσι μετά από δυο χρόνια απραξίας, που παραλίγο να ξεχάσουμε και αυτά που ξέραμε, θυμηθήκαμε πρόσφατα ότι υπάρχει και το θέατρο στη ζωή μας… Ένα θέατρο που πάντα μας συγκινούσε αλλά τα δύο αυτά χρόνια χάσαμε και τα αβγά και τα καλάθια.
Πολύ χαρήκαμε λοιπόν με τις δύο παραγωγές που είχαμε το περασμένο σαββατοκύριακο και μας έδωσαν την ευκαιρία να απολαύσουμε τη χαρά που προσφέρει μια θεατρική παράσταση. Μια χαρά που γλυκαίνει τη ζωή μας και της δίνει άλλη ομορφιά και νόημα.
Δύο λοιπόν οι παραγωγές, η πρώτη στο Ομήρειο, από τη θεατρική ομάδα του Μ.Ε.Ο.Θ. που είναι πια καταξιωμένη στη συνείδησή μας και μία ακόμη από τους νεοσύστατους «Θεατροποιούς» με επικεφαλής όμως έναν δοκιμασμένο στη θεατρική τέχνη, τον Σταύρο Σπυράκη.
Κωμωδία αλλά με πολλές αιχμές το «Φακές και Χαβιάρι» των Θυμιανούσων, μια ηθογραφία του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με αφορμή την γιορτινή ατμόσφαιρα των ημερών, «Τα τραγούδια του Θεού», των δεύτερων. Και το πιο ευχάριστο από όλα ότι και τις δύο παραστάσεις τίμησαν δεκάδες Χιώτες και Χιώτισσες, καθώς μετά τον εγκλεισμό, διψούσαν για έξοδο και για θέατρο.
Η Ευγενία Ασλανίδη επέλεξε ένα έργο σικελών συγγραφέων που καυτηριάζουν τις αδικίες της κοινωνίας αλλά συγχρόνως δημιουργούν τις προϋποθέσεις για παγαποντιές. Με ένα απατεωνίσκο απένταρο φτωχοδιάβολο να το παίζει… εξοχότατος και να σκαρφίζεται διάφορους τρόπους για να εξασφαλίσει την επιβίωση της οικογένειάς του με πολλές κωμικές καταστάσεις. Δοκιμασμένη και από προηγούμενες παραστάσεις η ομάδα του συλλόγου δημιούργησε τις προϋποθέσεις για μια ευχάριστη κωμική παρουσίαση του έργου. Κάτι που επιβεβαιώθηκε και από το θερμό χειροκρότημα στο τέλος.
Ο Σταύρος Σπυράκης, μετά από ένα διάλειμμα, επανήλθε με νέο σχήμα αυτή τη φορά, εμπιστευόμενος την προσπάθειά του σε έναν βετεράνο και σε δύο νέα κορίτσια. Και αυτός που έκλεψε την παράσταση ήταν ο Γιάννης Τσουμπαριώτης που, μετά από ένα βαρύ εγκεφαλικό, όχι μόνο πήρε τα πάνω του αλλά δεν έχασε και τίποτα από την προηγούμενη υποκριτική ικανότητά του. Ο Γιάννης με περισσή δύναμη ψυχής και με φοβερή αυτοπεποίθηση κέρδισε το στοίχημα, πρώτα απ' όλα με τον εαυτό του, μας συγκίνησε με τον εξαιρετικό μονόλογό του, χειροκροτήθηκε θερμά στο τέλος και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι είναι αξιοθαύμαστος.
Συμπερασματικά αξίζουν συγχαρητήρια και στις δύο θεατρικές ομάδες, όχι μόνο γιατί μας χάρισαν δύο καλές παραστάσεις, αλλά επειδή επανήλθαν δριμύτερες. Και περιμένουμε και τη συνέχεια.
Του Δημήτρη Φρεζούλη