Μπράβο κόσμος! Σκέφτηκα χτες το πρωί καθώς ανέβηκα το σκαλάκι που οδηγούσε στην εκκλησία της Αγίας Ερμιόνης… Ασφυκτικά γεμάτο το εκκλησάκι αλλά και ο πρόναος, ενώ πολλοί ήταν και στον εξωτερικό χώρο. Παρά το ότι δεν είχε τοιχοκολληθεί κανένα αγγελτήριο. Μάλιστα, επειδή δεν υπήρχε κανένα κενό, αναγκάστηκα να καθίσω σε ένα παραπλήσιο παγκάκι. Βλέπετε η έλλειψη ισορροπίας που με ταλαιπωρεί δεν μου επιτρέπει να στέκομαι όρθιος…
Και τι γινόταν στο παραθαλάσσιο εκκλησάκι μια καθημερινή ημέρα θα αναρωτηθείτε… Ένα μνημόσυνο, αλλά όχι σαν τα άλλα, τα 40νθήμερα, τα 3μηνα, τα 6μηνα, τα ετήσια, που είναι και τα συνηθισμένα. Και ναι μεν το συγκεκριμένο χαρακτηρίζεται και αυτό μνημόσυνο, αλλά εγώ θα το χαρακτήριζα μια εκδήλωση μνήμης. Μια εκδήλωση μνήμης για δυο νέους ανθρώπους που «έφυγαν» άδικα και άδοξα. Μια θύμηση που, όσο πικρή κι αν είναι, δεν ξεχνιέται, όχι μόνο από τους στενούς οικείους αλλά και από πολλούς άλλους που τη δήλωσαν με την αυτοπρόσωπη παρουσία τους τιμώντας αυτή τη μνήμη. Και η συμμετοχή αυτή τι άλλο σημαίνει παρά αγάπη και συμπαράσταση σε όσους έχουν μείνει…
Δυο νέα παιδιά, λοιπόν, τα οποία μας παραπέμπουν και στα υπόλοιπα που έχασαν τη ζωή τους με το έγκλημα στα Τέμπη, αλλά και πόσα άλλα που έφυγαν πριν προλάβουν να κλείσουν τον κύκλο τους, εντελώς άγουρα.
Ο Αγάπιος Αργυράκης πριν αρκετά χρόνια περίμενε σε μια στάση λεωφορείου πρωί - πρωί να πάει στη δουλειά του… Όμως η μοίρα του άλλα του επεφύλασσε… Πέρασε ένα αυτοκίνητο, τον παρέσυρε και άφησε την τελευταία πνοή του στην άσφαλτο…
Το Ευτυχάκι Μυρίση πάλεψε από μικρή ηλικία το πρόβλημα που της παρουσιάστηκε, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Και μας εντυπωσίαζε με την επιμονή και την υπομονή της. Όμως η μάχη ήταν άνιση και κάποια στιγμή πριν τρία χρόνια την έχασε και ταξίδεψε γι' άλλους κόσμους.
«Ήρεμοι κάτω από τη χλόη περιμένουν οι νεκροί… Δεν σου ζητάνε τίποτα… Λίγη μόνο θύμηση». Σίγουρα πικρή μια τέτοια θύμηση, όμως και χαρούμενη κατά κάποια έννοια όταν δεν ξεχνιούνται οι αγαπημένοι μας. Και όταν δεν ξεχνιούνται και από πολλούς άλλους, γιατί μόνο αυτή η θύμηση μένει.
Ασφαλώς παρηγοριά δεν υπάρχει όσα χρόνια κι αν περάσουν… Έβλεπα χτες τη μάννα Ελένη που πάντα είναι ντυμένη στα μαύρα και το θλιμμένο βλέμμα για το αγόρι της και σκεφτόμουν να μην αξιώνεται άνθρωπος να φαρμακώνεται με τέτοιο τρόπο…
Έβλεπα τον συννεφιασμένο Γιώργη Μυρίση με δυσκολία να συγκρατεί τα δάκρυά του, αλλά και τη γυναίκα του την Κική να τρέχουν τα μάτια της ποτάμι.
Τι να πεις στους παραπάνω, αλλά και σε όλους όσοι χάνουν τόσο αγαπημένα πρόσωπα. Δεν υπάρχει κανένα βάλσαμο να μαλακώσει τις πληγές τους. Μόνο η θύμηση των δικών τους ανθρώπων, όταν μάλιστα δεν είναι καθόλου αδιάφορη και για τους άλλους. Και αυτή την αγάπη την απέδειξε στην πράξη η κοσμοσυρροή που παρουσιάστηκε χτες στο εκκλησάκι της Αγίας Ερμιόνης.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
