Από τότε που εμφανίστηκε ο ουρανοκατέβατος Στέφανος Κασσελάκης να διεκδικήσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχα εκφράσει, και μάλιστα δημόσια μέσα από αυτή τη στήλη, τον προβληματισμό μου. Όχι πως είχα τίποτα με τον άνθρωπο, αφού ούτε τον ήξερα καν, αλλά λόγω της καταγωγής του και από το ότι ήρθε από το πουθενά. Και βέβαια ποσώς με ενδιέφερε ο σεξουαλικός προσανατολισμός του. Με γεια του και χαρά του.
Έγιναν οι εσωκομματικές εκλογές, ο Κασσελάκης έκανε τη μεγάλη έκπληξη τόσο στον πρώτο όσο και στο δεύτερο γύρο και εκλέχτηκε πρόεδρος ενός κόμματος με αριστερές ρίζες. Άσχετα αν τώρα τελευταία έκανε κάποια στραβοπατήματα. Δεν έπαυε όμως να εκφράζει πολλούς αριστερούς που είχαν συνταχθεί μαζί του και που κατάπιαν το γλυκό «όχι» που έγινε πικρό «ναι».
Εκλέχτηκε, λοιπόν, αρχηγός αλλά από την πρώτη ημέρα άρχισε τα… φάουλ. Που αφορούσαν τις προσωπικές συμπεριφορές του. Να μην κάθομαι τώρα να απαριθμώ πόσα και ποια ήταν αυτά. Όλοι σχεδόν τα είχαμε βιώσει μέσα από τη συνεχόμενη δημοσιότητα στα κανάλια. Τα οποία βέβαια είχαν αντίθετα αποτελέσματα από να τον προβάλουν και να τον επαινέσουν. Να ροκανίσουν την καρέκλα του ίδιου αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ. Και τους έδινε αυτό το δικαίωμα σε κάθε ευκαιρία που τους παρουσιαζόταν. Δεν ξέρω αν ήταν «αμερικανιές», όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Εκείνο που διαπίστωνα είναι ότι πολλοί αριστεροί ήταν εκείνοι που άρχισαν να δυσανασχετούν. Και να αναρωτιούνται τι θέλει να εξυπηρετήσει με αυτού του είδους τις κινήσεις. Σίγουρα όχι το συμφέρον του κόμματος, αλλά και του ίδιου.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο να γίνεται βούκινο στα φιλοκυβερνητικά Μέσα Ενημέρωσης (το τελευταίο με τα αγόρια) και την κατάπτυστη φασιστική τοποθετηση του Μπέου. Κατά την ταπεινή γνώμη μου απαιτείται και λίγη σοβαρότητα και όχι συμπεριφορές του «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν». Η αριστερά δεν είναι συνηθισμένη σε τέτοιου είδους συμπεριφορές. Δεν λέω να είναι κλειστή στον εαυτό της αλλά, βρε αδελφέ, να μη δίνει τροφή και στα Μέσα να την κάνουν ρεζίλι!
Και απορώ γιατί μέχρι τώρα κάποιοι δεν του έβαλαν φρένο. Δικοί του εννοώ, για να μη θεωρηθεί ότι η παρέμβαση των «αντιπάλων» έχει άλλο σκοπό. Να του πουν καλά είναι τα σόου. Να σοβαρευτούμε και να δούμε πώς θα κερδίσουμε το χαμένο έδαφος. Καλά κάνει και είναι αυτός που είναι με το σύντροφό του και δεν μας ενδιαφέρει. Μας ενδιαφέρει όμως το κόμμα της αριστεράς ή της κεντροαριστεράς να μην γίνεται ρεντίκουλο εξ αιτίας του αρχηγού του. Θα το καταλάβει;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
