
Τις προάλλες πέρασα από το βιβλιοπωλείο και όχι μόνο, άλφα πι, στη Μαγαζιωτίσσης 5, απέναντι στου Μεζά. Μπαίνεις μέσα και το χαίρεσαι καθώς είναι διαμορφωμένο με μεράκι και αγάπη για το βιβλίο. Μπαίνεις και να σου μπροστά σου η Ντίνα χαμογελαστή να σε καλωσορίζει, στο γραφείο η Αθηνά σκυφτή στα χαρτιά της, δίπλα ο Γιάννης και ο Παύλος μπροστά στους υπολογιστές τους για τις καλλιτεχνικές δημιουργίες τους…
Και στο βάθος αριστερά ακούς κάποιους άλλους να «κελαηδούν». Προχωράς και βρίσκεσαι μπροστά στον αγαπητό ποιητή, μόνιμο κάτοικο Πυραμάς, και παλιό δεξιοτέχνη στις σιδηρές κατασκευές, Δημήτρη Κολόβη. Και δίπλα του, ποιος άλλος, ο Γιάννης Παληός…
Πάμε να καθίσουμε στο πατάρι του βιβλιοπωλείου, πρότεινε ο Γιάννης, παράγγειλε και δυο σκέτους στη Ντίνα και βρεθήκαμε πάνω τριγυρισμένοι με βιβλία. Και έχουν μια γοητεία αυτά τα βιβλία. Καθίσαμε και τι άλλο να κάναμε παρά να αρχίσουμε κουβέντα για βιβλία. Για ιστορικά, λογοτεχνικά, ποιητικά, με τον Δημήτρη να ετοιμάζεται να εκδώσει τη δεύτερη ποιητική συλλογή του. Ο λόγος από τον Κολόβη στάθηκε στη «Ζωή στην Κατοχή» και όπως μου είπε «το μελετώ και έχεις κάνει σπουδαία δουλειά».
Τα καφεδάκια ήρθαν, αλλά συγχρόνως πρόβαλε στην πόρτα και ο αγαπητός Νίκος Χούλης και η χαρά ήταν μεγάλη. Θαυμάσιος άνθρωπος και εκπαιδευτικό ο Νίκος, με έντονες κα συνεχόμενες πνευματικές ανησυχίες και αναζητήσεις. Και έχει μέχρι τώρα στο ενεργητικό του δράσεις που δεν έχουν σχέση μόνο με τα πνευματικά αλλά και τα περιβαλλοντικά, όπως επίσης και μια αγωνία για το μέλλον αυτού του τόπου. Και δεν είναι πολλοί όσοι έχουν τέτοιες ευαισθησίες και αξίζει να τους απονέμουμε τα εύσημα. Όμως ο Χούλης είναι αθόρυβος και στον απόλυτο βαθμό μετριόφρων. Περνάει αόρατος και η μόνη έγνοια του είναι να ικανοποιεί το πάθος του για την ποίηση και την προσφορά σ΄αυτό τον τόπο, εκτός των άλλων και μέσα από τα «τετράδιά» του που μπορεί να απευθύνονταν σε λίγους αλλά άφησαν εποχή.
Η κουβέντα λοιπόν περιστράφηκε στα σχετικά με τα βιβλία και η ώρα κύλησε ευχάριστα χωρίς να το καταλάβουμε… Και τι μου ήρθαν στο νου…; Τα παλιά λογοτεχνικά στέκια της Αθήνας, σε σπίτια ή καφενεία, που έγραψαν και έμειναν στην ιστορία. Και θα ευχόμουν σε ένα τέτοιο στέκι να μετατραπεί το βιβλιοπωλείο άλφα πι. Ο Παληός το επιθυμεί διακαώς.
Πόσοι από εσάς θα ανταποκρίνονταν στην πρό(σ)κληση μια φορά την εβδομάδα;
Του Δημήτρη Φρεζούλη