Το βενζινοπρίονο έσκισε την πρωινή γαλήνη του λιμανακιού χτες, κόβοντας το σπιράγιο… Και το παρομοίασα με πένθιμο χτύπημα της καμπάνας που προαναγγέλλει μια κηδεία… Και πράγματι, είχαμε «κηδεία», χτες στο λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης. Όχι μια οποιαδήποτε κηδεία αλλά την «κηδεία» ενός σκαριού που έγραψε κι αυτό, όπως τόσα άλλα, τη δική του ιστορία ψαρεύοντας χρόνια στις θάλασσές μας… Και ναι μεν μπορεί ένα καΐκι να μην είναι ζωντανός οργανισμός, έχει όμως τη δική του ψυχή.
Η «κηδεία» έγινε μεσημεριάτικα όταν κατέφτασε η μπουλντόζα του Φιλιμάκη. Με την παρουσία των επίσημων αρχών (ενός λιμενικού), του «πατέρα», των τεθλιμμένων φίλων. Με τον εκσκαφέα έτοιμο για την τελευταία πράξη του δράματος. Πρώτο χτύπημα, δεύτερο, με το όμορφο σκαρί να αρχίσει να χάνει το σχήμα του και να μετατρέπεται σε ένα συνονθύλευμα ξύλων ατάκτως ριγμένων… Για να ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα χτυπήματα που διέλυαν, ένα- ένα, τα κομμάτια που αποτελούσαν μια φορά κι έναν καιρό το καΐκι που έφερε το όνομα «Αγιοι Ανάργυροι»…
Εκεί, μπροστά, βουβός και αμίλητος ο καπ. Γιώργης Φρατζέσκος. Διέκρινες στο βλέμμα του, που έκρυβε επιμελώς κάτω από τα γυαλιά ηλίου, τον πόνο και τη θλίψη… Και από στιγμή σε στιγμή περίμενες να κυλήσει ένα δάκρυ στα μάγουλά του. Ισως και να κύλησε και να μην το είδα… Ο σύντροφος μιας ολόκληρης ζωής, οι «Αγιοι Ανάργυροι» διαλυόταν εις τα εξ ων συνετέθησαν… Πώς να μη ματώσει η καρδιά σου! Και οι υπόλοιποι τεθλιμμένοι φίλοι του «Ζαϊρ», αλλά και του καϊκιού εκεί, παρόντες, με βαριά καρδιά και με ένα παράπονο στο βλέμμα…
Και τα αριστουργήματα μιας άλλης εποχής γίνονται μια άμορφη μάζα από ξύλα… Εγκλημα να καταστρέφεις την πολιτιστική κληρονομιά σου. Ας τους έπαιρναν την επαγγελματική άδεια και ας τα άφηναν ως μουσειακά είδη. Κρίμα!
ΔΗΜ. ΦΡΕΖΟΥΛΗΣ
