Οι κάτοικοι της Αγίας Ερμιόνης οργανώθηκαν πια “πολεμικά”. Μόλις φανεί το σκάφος από απέναντι, αλλά καμιά φορά και μέσα στο σκοτάδι, είναι έτοιμοι να δράσουν. “Πώς μπορείς να κοιμηθείς”, μας λένε, “όταν γύρω σου άνθρωποι πνίγονται, βγαίνουν στη στεριά και ξερνούν, τρέμουν σαν τα ψάρια, κλαίνε τα μωρά τους. Συνεπώς σηκωνόμαστε όλοι και βοηθάμε. Κανείς δεν μας το λέει, μας το υπαγορεύει η ανθρωπιά μας. Ξεχωριστή είναι η περίπτωση της Μαρίας Μεσολογγίτου, που το σπίτι της στην κυριολεξία έχει μετατραπεί σε... αλλαξιέρα. Όλα μέσα σ’ αυτό έχουν προσαρμοστεί στις ανάγκες περίθαλψης των μωρών και των μικρών παιδιών. “Εδώ τα αλλάζουμε”, μας λέει, “εδώ τα ντύνουμε, εδώ πίνουν ένα ζεστό γάλα και έτσι όταν έρθει το λεωφορείο να τα πάρει είναι ζεστά”. Γιατί το κάνεις, την ρωτάμε. Μας απαντά με χαμόγελο. “Είναι απλό δεν μπορείς να... μην το κάνεις.”.
