Σκέφτομαι σήμερα τις εκατόμβες των χιλιάδων νεκρών στη Μέση Ανατολή και τα εκατομμύρια πρόσφυγες και τρελαίνομαι καθώς οι αριθμοί είναι σοκαριστικοί. Τι «αμαρτίες», τρόπος του λέγειν, πληρώνουν οι κάτοικοι της Γάζας και του Λιβάνου... Και πόσο απάνθρωπος είναι αυτός ο Νετανιάχου... Τι μοίρα είναι αυτή; Και ποια ήταν η μοίρα και πολλών χιλιάδων ακόμα που προηγήθηκαν για να σώσουν τις ζωές τους και προσβλέποντας σε ένα καλύτερο αύριο…
Για να ξαναθυμηθώ ποιοι έφυγαν, περνώντας έξω από το νεκροταφείο του Άη Δημήτρη του χωριού μο,υ μπήκα μέσα. Ψηλά - χαμηλά τους θυμόμουν σχεδόν όλους, αφού ήταν συγχωριανοί μου και καθώς περιδιάβαινα ανάμεσα στους τάφους τους, τους έφερνα ζωντανούς στη σκέψη μου. Κάνα δυο τους είχα ξεχασμένους, αλλά οι αμείλικτες πλάκες μου τους θύμισαν και πάλι.
Πιο παλιά στεκόμουν μπροστά και σε δυο τάφους χωρίς σταυρό, καθώς οι «φιλοξενούμενοί» τους ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά εκεί που στεκόμουν πιο πολύ ήταν ένας τάφος που είχε περικλειστεί με ένα παλιό σιδερένιο κουβούκλιο, χωρίς κανένα άλλο διακριτικό, παρά μόνο μια μικρή ταμπελίτσα. Και τι έγραφε αυτή η μικρή ταμπελίτσα; «Άγνωστος»… Και στη βάση του τάφου ένα ανθοδοχείο με μερικά σκονισμένα πλαστικά λουλούδια…
Ήταν και ο μοναδικός που δεν είχε κανένα όνομα και έφυγε άκλαφτος. Και πάλι καλά, σκέφτηκα, που βρέθηκε κάποιο χέρι να βάλει και δυο πλαστικά λουλούδια. Ένας άγνωστος που ποιος ξέρει πού γεννήθηκε, με ποια όνειρα ξεκίνησε, γιατί ο πόλεμος τον ανάγκασε να εκπατριστεί πόσες ταλαιπωρίες τράβηξε για να φτάσει στις απέναντι ακτές και περνώντας τον δίαυλο αυτό του Αιγαίου, άφησε την τελευταία πνοή του. Ενας άγνωστος που σίγουρα οι δικοί του δεν ξέρουν ότι «αναπαύεται» σε έναν μικρό τάφο σε ένα κομμάτι της χιακής γης. Που μπορεί να περιμένουν εναγωνίως νέα του, αλλά που δεν θα φτάσουν ποτέ. Μπορεί να σκέφτηκαν ότι έριξε και μαύρη πέτρα πίσω του και πού να ξέρουν…
Στεκόμουν μπροστά στον τάφο και θυμόμουν το σύνθημα που ακουγόταν κατά καιρούς: «Στις νάρκες του Έβρου, στον πάτο του Αιγαίου χτίζεται η ασφάλεια του κάθε Ευρωπαίου»… Ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος. Και σήμερα Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι κλείνουν τα μάτια στα εγκλήματα της Μέσης Ανατολής με χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια πρόσφυγες που προστίθενται σε αυτούς της Ουκρανίας. Και το κακό συνεχίζεται! Από τα ανθρωπόμορφα τέρατα.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
