Οι γιορτινές μέρες είναι πάντα ένα «αγκάθι» στην καθημερινότητα των ναυτικών που ταξιδεύουν… η σκέψη γυρνά πίσω.. στην οικογένεια, τους φίλους, την πατρίδα με όλα εκείνα τα μικρά που διαφοροποιούν τις μέρες αυτές.
Βρεθήκαμε σε μια παρέα ναυτικών και μας διηγηθήκαν ιστορίες από Πάσχα που έκαναν εν πλω… με τη σκέψη πάντα καρφωμένη σε αυτό που έχουν αφήσει... πίσω.
Μιχάλης Ατσίπαπας
«Οι μέρες του Πάσχα και γενικά των εορτών, πάντα μας γέμιζαν νοσταλγία για την πατρίδα, την οικογένεια, τους φίλους, που έχουμε αφήσει πίσω», αναφέρει και μοιράζεται μαζί μας ένα ευτράπελο περιστατικό, που δείχνει όμως και την ζωή των ναυτικών μας όταν περνούν γιορτές μακριά από τα σπίτια τους.
«Βρεθήκαμε σε ένα μικρό νησάκι έξω από την Σαγκάη, βραδιά Ανάστασης. Στο εστιατόριο μπορούσες μόνος σου να μαγειρέψεις και αποφάσισα να κάνω σούπα. Βλέπω ένα κρέας, παϊδάκια μου φάνηκαν, και ζήτησα να πάρω λίγο. Το ακριβοπλήρωσα αλλά δεν με πείραζε, το έβρασα \μαζί με λαχανικά, φάγαμε την σούπα μας και φύγαμε.
Την άλλη μέρα ξαναπήγα μήπως και τα βρω και τελικά με παντομίμα κατάλαβα ότι ήταν… σκύλος! Κάναμε βραδιά ανάστασης με σούπα από κρέας σκύλου!.
Γιάγκος Αφενδής
Πέρασε πολλές γιορτές ο καπετάνιος Γιάγκος Αφενδής στην θάλασσα. Ο ίδιος επιλέγει να μοιραστεί μαζί μας δυό, εντελώς διαφορετικές ιστορίες από Πάσχα στην θάλασσα.
Η πρώτη αφορά ένα ταξίδι από Ινδονήσια προς Αμερική. Το Πάσχα τους βρήκε να περνάνε Κέιπ Τάουν, μια περιοχή που σχεδόν πάντα έχει κακοκαιρία.
«Είχαμε ετοιμάσει πασχαλινό τραπέζι, αλλά δυστυχώς η κακοκαιρία δεν μας άφησε να καθίσουμε σ' αυτό. Φάγαμε όρθιοι, ακουμπισμένοι στις λαμαρίνες του πλοίου, μέσα σε πολύ κούνημα, με μοναδική μας παρηγοριά το «Ράδιο Αθήνα» που ευτυχώς μας ένωσε με τους δικούς μας ανθρώπους».
«Το άλλο Πάσχα ήταν καλύτερο», θυμάται. «Ταξιδεύαμε από Σικελία προς Αμερική και είχαμε μπροστά μας ένα… καλό ατλαντικό ωκεανό που μας άφησε να γιορτάσουμε παραδοσιακό Πάσχα, με όλα τα καλά. Σουβλίσαμε κατσίκια ,είχαμε και ράδιο, φάγαμε χορέψαμε, ακούσαμε και το «Χριστός Ανέστη» από κασέτα στα μεγάφωνα του πλοίου,
ήταν καλό Πάσχα ευτυχώς, αλλά η νοσταλγία παραμένει» τονίζει.
Στέλιος Κουμπιάς
«Το Πάσχα, όπως όλες οι γιορτές για μας ήταν φορτισμένες, σε όλα τα πρόσωπα έβλεπες μελαγχολία και νοσταλγία», αναφέρει και μας διηγείται: «το πρώτο μου Πάσχα ήταν το 1980 σε πλοίο σε ράδα στις Ινδίες ευτυχώς 32 Έλληνες και έκαναν όλοι ετοιμασίες.
Στρώναμε τραπέζι, κάναμε μαγειρίτσα σουβλίζαμε, αλλά αυτό που μου έμεινε στην μνήμη ήταν η φωνή του ασυρματιστή μόλις είπε «έχουμε γραμμή με ράδιο Αθήνα» και όλοι άφησαν το φαγητό και έτρεξαν. Ήταν τα χρόνια που τα πλοία ήταν γεμάτα με Έλληνες και τότε ήταν όλα διαφορετικά τις γιορτές» τονίζει, συμπληρώνοντας ότι «από 30 με 35 άτομα ελληνικό πλήρωμα, έφθασα να κάνω Πάσχα μόνο με ένα ακόμη Έλληνα και ξένο το υπόλοιπο πλήρωμα».
Γιάννης Βενέτος
«Με μια ζωή 30 χρόνων μέσα στη θάλασσα είναι σίγουρο ότι θα κάνεις αρκετές γιορτές μέσα στο πλοίο», αναφέρει και θυμάται: «Στη Γαλλία την βραδιά της Ανάστασης , πήρε φωτιά η κουζίνα… άνοιξα την πόρτα της καμπίνας και ήταν ένας μαύρος καπνός.
Ευτυχώς τη φωτιά την σβήσαμε αλλά την επομένη, δηλαδή τη Κυριακή του Πάσχα φάγαμε κονσέρβες, καθώς η ζημιά ήταν μεγάλη».
Κάπως έτσι είναι η ζωή των ναυτικών τις μέρες του Πάσχα εν πλω με κοινές αφηγήσεις, κοινές ιστορίες και κοινά συναισθήματα, είτε για αυτούς που ταξιδεύουν είτε για αυτούς που μένουν πίσω.
