Προχθές έκανα οδοιπορικό στον Τρυπατέ Καρυών να θυμηθώ τα μικράτα μου, όταν μαζί με άλλα παιδιά των δημοτικών σχολείων της Χίου πηγαίναμε κατασκήνωση για ένα μήνα, μέσα στα πεύκα!
Περπάτησα στο μέρος που ήταν το κτήριο που κοιμόμασταν, στο μαγειρείο και το εστιατόριο μας, που αργότερα τα πήραν οι λοκατζίδες, για να τα εγκαταλείψουν πριν αρκετά χρόνια και αυτοί, και ένοιωσα μιά θλίψη στην κατάσταση εγκατάλειψης που τα είδα!
...Να το μέρος που μαζευόμαστε το πρωί και φωνάζαμε δυνατά - για να σκεπάσουμε τις άλλες ομάδες - τον ύμνο της ομάδας μας! Που εμείς τον είχαμε μετατρέψει κάπως (προς χάριν του φίλου μας Λικουρίνου από τα Μεστά, που ανήκε στην ομάδα μας) και αντί να τραγουδάμε - κραυγάζουμε..."Ψαρά πανέμορφο νησί, πατρίδα του Κανάρη... κ.λπ.", φωνάζαμε... "Μεστά πανέμορφο χωριό, πατρίδα του Λικουρίνου!
Αντες - άντες πατρίδα του Λικουρίνου... κ.λπ. τέτοια, που έκαναν τον κοινοτάρχη να ρωτά τους ομαδάρχες..."Ποιός είναι ρε παιδιά αυτός ο ήρωας Λικουρίνος";
Να και ο γερικος πιά πεύκος, απ' έξω από το κτήριο των κοριτσιών, που ο Υψηλάντης κρέμασε ένα βράδυ ένα καρπούζι, που αφού το φάγαμε προσεχτικά με ένα κουτάλι και αφήσαμε άθικτο το τσόφλι του, του έκανε μάτια, στόμα και μύτη και ανάβοντας ένα κερί που είχε στερεώσει μέσα, το έκανε να φαίνεται σαν νεκροκεφαλή και έκανε τα κορίτσια, με πρώτες τη Δέσποινα Τσακαλοπούλου και τη φίλη της Ευτέρπη, να τρέξουν φοβισμένες στο θάλαμό μας για προστασία!
Μέχρι να μπει μπροστά η φορητή ηλεκτρική και να ανάψουν τα φώτα, γιά να δούν τι συμβαίνει, ο Υψηλάντης είχε ξεκρεμάσει και πετάξει τη καρπουζοκεφαλή!
Να και το ξέφωτο, που μας πήγε ένα απόγευμα η καλή και όμορφη ομαδάρχισσά μας Μαρία Πυριανιάν μετά από μισή ώρα οδοιπορία, για να ξεκουραστούμε και η ομαδάρχης μας μάς ρώτησε αν ξέρουμε να πούμε παροιμίες και αινίγματα...
Κάποιος που - φαίνεται ότι είχε κάποιο γάδαρο στο σπίτι άρχισε με παροιμίες... "είπε ο γαΐδαρος τον πετεινό κεφάλα...", "δύο γαΐδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα...", "κατα φωνή κι ο γάδαρος"!
Μετά άρχισα εγώ τα γνωστά αινίγματα... "μικρή μικρή νοικοκυρά, μεγάλη πίτα φτιάχνει... "(μέλισσα και μέλι). "Γύρω τριγύρω κάγκελα και μέσα η πάπια παίζει... "(η γλώσσα και τα δόντια) και το πασίγνωστο από το αναγνωστικό βιβλίο" από πάνω σαν τηγάνι, από κάτω σαν βαμβάκι και από πίσω ψαλιδάκι." (χελιδόνι).
Εδώ με σταματάει ο Αντώνης Ξυνός, αδερφός του Παναγιώτη Ξυνού που έχει το γραφείο ταξιδιών CROCK TRAVEL, γειτονάκι μας, εμένα και της Μαρίας.
"Αυτά είναι εύκολα αινίγματα Δημητρό. Να πω εγώ ένα δύσκολο κυρία";
Πες Αντωνάκι του απαντάει η Μαρία.
"Βάζω το χέρι στο βρακί και βγάζω από 'κεί ένα μακρύ, και το βάζω στο σχιστό, που έχει γύρω γύρω τρίχες... Τι είναι;"
Εμείς -αν και μικροί που δεν έπρεπε να ξέρουμε τέτοια πράγματα, αλλά στο συνοικισμό μάς τα είχε μάθει ο Μαμαλιάκος- παγώσαμε! Η Μαρία κοκκίνισε! Και να έχουμε και το Αντωνάκι, που μας έβλεπε αποσβολομένους να μην απαντάμε, να μας πειράζει και να μας λέει... "Να το πάρω το ποτάμι;"
Ναι, πάρτο, του είπε κάποια στιγμή κάποιος.
"Είναι το τσιγάρο που βγάζει κάποιος από το πακέτο που έχει στη βράκα του και το βάζει στο στόμα του, που έχει μουστάκι και μούσι!"
Όλοι συνήλθαμε και είπαμε "ναί βρε, το τσιγάρο... "Η ομαδάρχης μας όμως ποτέ δεν μας ξαναμίλησε για αινίγματα, όσο είχαμε το πονηρό Αντωνάκι μαζί μας, αφού ένα κοριτσάκι της είπε αργότερα, ότι τους είπε προχθές ένα ποιηματάκι..."
Ανέβηκα στη πιπεριά, να κόψω ένα πιπέρι, με το δεξί μου χέρι... κ.λπ." (Η Μαρία μάλλον δεν θα θυμάται το συμβάν αυτό γιατί δεν πιστεύω να έχει το ίδιο θυμητικό που έχω εγώ για τα... κακά πράγματα!)
