Tελικά άτιμο πράγμα και μεγάλος μπελάς αυτή η μέση μας. Σε καθηλώνει στο άψε-σβήσε. Ούτε καν σε προειδοποιεί. Τόσο άπονη και άκαρδη είναι. Πας να σηκωθείς ένα πρωί από το κρεβάτι σου αλλά φευ! Άδικος ο κόπος και προσπάθεια. Βρε γυρίζεις από τη μία, βρε πολεμάς από την άλλη πλευρά, μπα, δεν τρέχει τίποτα. Και αφήστε πια τους πόνους σε κάθε τέτοια κίνηση. Μα ό,τι θέλει θα κάνει αυτή; Σκέφτεσαι… Ξανακάνεις τις προσπάθειες αλλά το μόνο που πετυχαίνεις είναι να αυξήσεις τους πόνους που γίνονται αβάσταχτοι και έτσι παραδίδεσαι. Όχι αμαχητί βέβαια, αλλά διαπιστώνεις ότι όσες μάχες και αν δώσεις δεν υπάρχει αποτέλεσμα.
Κάθεσαι λοιπόν ταβλαρισμένος, αφού δεν μπορείς καν να πατήσεις τα πόδια σου και αντί για σένα αρχίζουν και τρέχουν άλλοι. Και ειδικότερα η γυναίκα σου για να μη σου λείψει τίποτα, οι φίλοι και οι γνωστοί να δουν γιατί δεν γράφεις. Με τα μηνύματα και τα τηλέφωνα να μη σταματούν. Και εσύ εκεί, καθηλωμένος να πίνεις χάπια και χαπάκια για να ανακουφιστείς λίγο από τους πόνους. Και συνεχίζεις τη μάχη με τον ύπουλο εχθρό και τελικά αφού περάσουν τρεις μέρες να διαπιστώνεις ότι κάτι πας να κερδίσεις και γι' αυτό επιμένεις…
Συγχωρήστε μου την, για μία ακόμη φορά, προσωπική κατάθεση. Ξέρω όμως πολύ καλά ότι δεν είμαι ο μόνος που κουβαλάω μαζί μου μία μέση που είναι για κλάματα. Όποιον και να ακούσεις με τη μέση του παραπονιέται. Άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Ακόμα και νέοι άνθρωποι, αφού όπως φαίνεται δεν κάνει διακρίσεις. Και βέβαια κάνεις υπομονή, οπλίζεσαι με ψυχικά αποθέματα και σιγά-σιγά κερδίζεις τις πρώτες μάχες σε αυτόν τον ανελέητο πόλεμο που έχεις ανοίξει. Και να 'μαι να γράφω και πάλι μέχρι την επόμενη φορά που θα με χτυπήσει και πάλι και θα με καθηλώσει με όλες τις συνέπειες… Συνεχίζουμε προς το παρόν!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
