Περιηγήσεων στις παλιές Κυριακές μας συνέχεια και βέβαια δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι τα χρόνια εκείνα Κυριακή ουσιαστικά σήμαινε κινηματογράφος. Ήταν το σημείο αναφοράς όλων, μικρών και μεγάλων, αφού δεν υπήρχε η τηλεόραση και όλοι διψούσαν κάτι να αλλάξει από την καθημερινή μονοτονία και ρουτίνα. Θα έλεγα ότι ήταν η μοναδική έξοδος που πρόσφερε ψυχαγωγία, αφού ούτε στις ταβέρνες πήγαινε ο κόσμος, ούτε στις καφετέριες που ήταν είδος άγνωστο.
Άλλωστε ήταν και το πιο φθηνό μέσο για να περάσεις δύο ώρες ευχάριστα. Ανεξάρτητα ότι με κάποιες ταινίες όχι μόνο ευχάριστα δεν περνούσες αλλά έφευγες και με πρησμένα μάτια από το κλάμα. Και αυτό το τελευταίο ήταν πολύ συνηθισμένο αφού περίσσευε η δραματικότητα και τραγικότητα σε κάποιες από τις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Τώρα τις βλέπουμε να επαναλαμβάνονται στην τηλεόραση και κάνουμε και πλάκα. Όμως τον καιρό εκείνο το δάκρυ κυλούσε κορόμηλο από τα μάτια, ιδιαίτερα των γυναικών.
α σινεμά λοιπόν ήταν η απαραίτητη συντροφιά μας κάθε Κυριακή και πήγαινε ακόμα και η κουτσή Μαρία, που λέει ο λόγος. Και, με την ευκαιρία, να θυμηθούμε ότι δύο ήταν οι κινηματογράφοι το «Ρεξ» και ο «Αστήρ». Και οι δύο στην προκυμαία ενώ υπήρχαν και οι φορητοί, λεγόμενοι, στα μεγαλύτερα χωριά μας όπως στα Θυμιανά, στο Νεοχώρι, στην Καλλιμασιά, στον Βροντάδο.
Το «Ρεξ» πρόβαλλε τις περισσότερες ελληνικές ταινίες αλλά και ο «Αστέρας» δεν πήγαινε πίσω. Ήταν εκείνο που κυριαρχούσε, προφανώς, επειδή είχε καλύτερη πρόσβαση σε εταιρείες διανομής.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
