Πριν από 20 χρόνια έκλειναν και τα αστυνομικά τμήματα στα χωριά μας… Οι παλιοί, αλήστου μνήμης, σταθμοί χωροφυλακής, που τόσα έχουμε να θυμόμαστε οι παλιότεροι απ’ αυτούς. Μετά από τη μεταπολίτευση βέβαια η δραστηριότητά τους περιορίστηκε σε ένα βαθμό, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ήταν κράτος εν κράτει μέχρι το 1974. Ο τρόμος και ο φόβος όλων. Και φυσικά, ιδιαίτερα στα χωριά, οι περισσότεροι χωριανοί χέρι που δεν μπορούσα να το δαγκώσουν το φιλούσαν για να έχουν το κεφαλάκι τους ήσυχο καθώς μπορούσαν να τους «τυλίξουν» σε μια κόλλα χαρτί με ανοησίες και ψέματα έτσι και δεν ήσουν δεξιός και εθνικόφρων…
Μεγάλος και αδιαμφισβήτητος άρχοντας ήταν ο «καπετάνιος», όπως αποκαλούταν ο ενωμοτάρχης, ο επικεφαλής, δηλαδή, του σταθμού χωροφυλακής. Ήταν τα χρόνια που στα χωριά μας διαφεντεύανε ο παπάς, ο δάσκαλος και ο «καπετάνιος». Και με τους δύο πρώτους καλά τα πηγαίναμε ας πούμε. Ο τρίτος όμως ήταν σκέτος κέρβερος. Οι περισσότεροι τον έβλεπαν και άλλαζαν δρόμο. Ήταν κυρίαρχος και όχι μόνο το έδειχνε αλλά και το εφάρμοζε και στην πράξη. Και οι χωροφύλακες όμως δεν πήγαιναν πίσω με τον «αέρα» που τους είχε δώσει το κράτος της δεξιάς και στη συνέχεια η χούντα. Ήταν οι εποχές που οι πολιτικές καταστάσεις ήταν δύσκολες και τότε το κράτος ήθελε τους «Ηρακλείς» του για να μπορέσει να επιβιώσει…
Έτσι λοιπόν τους είχαμε στο κεφάλι μας, δεν μπορούσαμε να ξεδοντιαστούμε, ας πούμε, προσέχαμε τις παρέες μας, η παραμικρή μας κίνηση έμπαινε πάντα στο χωροφυλακίστικο μικροσκόπιο. Και πολύ χαρήκαμε, μετά από την πτώση της χούντας, όταν ο βραχνάς έγινε μικρότερος και με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ.
Πάντως από εκείνα τα παλιά χωροφυλακίστικα χρόνια δεν έχουμε τίποτα όμορφο να θυμόμαστε…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
