Το φτιάξιμο του χαρταετού για το παιδομάνι του 1960 δεν ήταν έθιμο μόνο της Καθαρής.
Το θυμήθηκα σήμερα.
Διαβάστε το και πάρτε τα παιδιά για τα εγγόνια να φτιάξουν χαρταετό, μήπως και αφήσουν το κινητό και ασχοληθούν με κάτι που θα εξασκήσει τις δυνατότητές τους και σίγουρα θα το χαρούν.
Μόλις μύριζε Άνοιξη, καλή ώρα όπως αυτές τις μέρες, αγοράζαμε τις κατάλληλες χρωματιστές λαδόκολλες και σπάγκο από τον μπακάλη της γειτονιάς.
Βρίσκαμε ένα ξερό καλάμι, για να είναι ελαφρύ, και στήναμε το εργαστήρι κατασκευής χαρταετών.
Σε μια αυλή, στη βεράντα, ακόμα και στην πεζούλα της γειτονιάς.
Με την καθοδήγησή των μεγαλυτέρων κόβαμε το καλάμι στο ανάλογο μέγεθος και φτιάχναμε τον σκελετό τον οποίο ντύναμε με τις λαδόκολλες, που το κολλούσαμε με ζύμη [αλεύρι και νερό]. Φτιάχναμε τα ζύγια και την ουρά και το εργαλείο ήταν έτοιμο για παιχνίδι, φτάνει να βοηθούσε και ο καιρός.
Το πέταγμα γινόταν όλη την Άνοιξη στον έρημο δρόμο, ή σε κάποιο χωράφι χέρσο, εκεί μαζευόταν όλη η σαρδέλα της γειτονιάς και παραβγαίνανε ποιος θα πάει ψηλότερα.
Τι γινόταν αν κάποιος σπάγκος έσπαγε, για ξεγλιστρούσε από τα χέρια δεν περιγράφεται, τρέχαμε όλοι από χωράφι σε χωράφι κυνηγώντας το χαρταετό, τις περισσότερες φορές μάταια, ο χαρταετός είχε σκαλώσει πάνω σε δέντρα, έτσι και αν τον κατεβάζαμε ήθελε γενική επισκευή, με λίγα λόγια αρχίζαμε από την αρχή.
Έτσι μαθαίναμε το δημιουργικό παιχνίδι σε αντίθεση με τη σημερινή αποβλάκωση των ηλεκτρονικών παιχνιδιών.
Ένα πράγμα με παρηγορεί, κάποιο απόφθεγμα λέει ότι «δεν πέρασε καμιά γενιά από τη γη που να μην πει ότι οι απόγονοί της θα καταστρέψουν τον κόσμο», μακάρι να είμαι και εγώ ένας από αυτούς.
* (Από τις καμπούσικες ιστορίες της βεγγέρας)