Κατάθεση ψυχής από τον, και, ποιητή Μάνο Γούτη, για όλες τις παλιοπαρέες που συναντιούνται και πίνοντας τα ουζάκια τους θυμούνται τα παλιά και πίνουν εις υγεία τους με αγάπη.
«Μικρή η ζωή πολλοί οι καημοί μας, μα είναι όμορφες οι λίγες οι φορές που δένεσαι συναισθηματικά με τους συνανθρώπους σου χωρίς αμφιβολίες, γιατί η φιλία είναι μια σχέση ιερή, η πεμπτουσία των ψυχών που συναντώνται διαχρονικά με απόλυτη ειλικρίνεια εμπιστοσύνη και σαφήνεια.
Είναι αναλαμπές θείου φωτός που μπαίνουν μέσα στις ρωγμές της ζήσης μας σαν θεία χάρη και μας ομορφαίνουν τις σκουριασμένες ώρες μας μέσ' τα γρανάζια της ψυχής μας και όποτε ανταμώνουμε, σε αυτό το αρχαιολατρικό συμπόσιο, αναπολούμε στις όμορφες αναλαμπές μας, παλιές ιστορίες που εζήσαμε, και ξαναζούμε τώρα πάλι που ο χρόνος μας πιέζει ασφυκτικά και κάνουμε ακόμα όνειρα και σχέδια πριν να πεταλουδίσει η πνοή μας στο μακρινό ακρογιάλι.
Περάσανε οι καιροί, άσπρισε το μαλλί μας, οι εμπειρίες μας εγίνανε ρυτίδες μα τούτη η παρέα μας πέρασε απ' το κόσκινο της αιωνιότητας την τρέλα της και άναψε ξανά τα μισοσβησμένα κάρβουνα μέσα στα στήθια μας και προσπαθούμε τον χρόνο να φρενάρουμε και να τον ρεφάρουμε και έτσι κατορθώσαμε και εκάναμε τη δική μας κιβωτό να ταξιδέψουμε απ' τα παλιά λημέρια μέχρι την τελευταία κορυφή του Αραράτ. Και πίνουμε εις υγεία μας με αγάπη.
Οι σκιές που μας απόμειναν απ' το χθες, αφού εγύρισαν τις εσχατιές όλου του κόσμου ξαναενώθηκαν αντρίκια και κάναμε απ' τον καιρό που αποστρατευτήκαμε ετούτην την γλεντζέδικη παλιοπαρέα που αριθμεί μέχρι σήμερα δεκαοχτώ έτη εβδομαδιαίας διονυσιακής φιλοσοφίας και ουζοποσίας και παρόλο που φαινομενικά ωριμάσαμε κάθε εβδομαδιαία σύναξη γινόμαστε τα πειραχτήρια τα μικρά που παρόλες τις αντιξοότητες ανδρωθήκαμε, ευημερήσαμε, γιατί οι ρίζες της φιλίας μας είναι φυτεμένες μέσα στα πέτρινα χρόνια και τώρα κοιταζόμαστε μέσα στα μάτια με τρυφερότητα και νοσταλγία αγνή που βγαίνει απ' τα σώψυχά μας.
Αν και ο κόσμος μας γύρω μας έχει αλλάξει και τα κουτουκάκια τα παλιά δυσεύρετα πια μα εμείς ακόμα είμαστε σε εκείνη την ασπρόμαυρη φωτογραφία που πιτσιρικάδες είχαμε βγάλει, τότε που ήμασταν άφραγκοι μα κάναμε καντάδες στις γκόμενες ώσπου να δύσει το φεγγάρι και όσο και εάν μας πλήγωνε η κλεψύδρα που αδειάζει το οινοπνευματάκι μέσα μας ανάβει και ακούμε τους χτύπους της καρδιάς μας και το κέφι παίρνει φωτιά και πίνουμε εις υγείαν και σε αυτών που φύγανε πρόωρα για να μας βρουν ταβέρνα όμορφη στον Άδη όταν θα ανταμώσουμε όλοι μαζί πάλι.
Απόψεις ορθόδοξες αιρετικές και ανορθόδοξες και ανεκτικότητα, αυτή είναι η δοσολογία τούτης της παράξενης παρέας, με ένα βλέμμα διαβάζει ο ένας την ψυχή του άλλου και με το πείσμα διώχνουμε τις κακές τις παραισθήσεις. Και στο δεύτερο ποτηράκι είμαστε στις δόξες μας τις παλιές, στα σταυροδρόμια τα μαγεμένα που πρωτοξεκινήσαμε απ’ το χθες και ευχόμαστε ο χρόνος να μην μας λυγίσει και να πίνουμε ως την τελευταία μας πνοή γεμάτη κέφι και αγάπη.»
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Το στιγμιότυπο από την τελευταία συνάντηση. Φτιάχνουν ιστορία οι παρέες, κατά τον Διονύση Σαββόπουλο.
