Λέω, πώς μπορούν να ομορφαίνουν τη ζωή μας κάποια απλά πράγματα και καταστάσεις που ίσως να μην τους δίνουμε σημασία και βαρύτητα αλλά έχουν κι αυτά τη δική τους γοητεία…
Καθώς δεν είχα να γράψω το πρωί της 25ης Μαρτίου αποφάσισα να πιω τον καφέ μου στην αυλή μου, στην Αγία Ερμιόνη. Ξέρετε, εκεί στο λιμανάκι. Και καθώς ήταν καλός και ο καιρός απόλαυσα ένα ήρεμο πρωινό. Ένα γαλήνιο, στην κυριολεξία, πρωινό που έχανα τόσο καιρό γιατί δεν είχα εκτιμήσει την αξία του. Όπως συμβαίνει άλλωστε με όλους μας όταν κοιτάζουμε άλλα πράματα και όχι κάποια άλλα τα οποία μάλιστα δεν έχουν και κανένα κόστος…
Βγήκα, που λέτε, κάθισα στο τραπέζι της αυλής, έφερε τον αχνιστό καφέ η Φρόσω και αφέθηκα σε μια πρωτοφανή ηρεμία… Και βέβαια το μάτι μου άρχισε να σεργιανίζει δεξιά κι αριστερά και να εντοπίζει όλα όσα όλο το προηγούμενο διάστημα δεν τους έδινε σημασία…
Κατ΄ αρχάς τις βάρκες, που δεν είναι αυτή την εποχή πολλές, να πλέουν ακούνητες στην ήρεμη θάλασσα. Μπουνάτσα γαρ. Αλλά και εκείνες που είναι στη στεριά για τα καλαφατίσματα. Τα προστατευτικά λάστιχα στους μόλους. Το όμορφο καΐκι του Πειραντάκου που άδικα περιμένει τόσο καιρό τον Γιάγκο που έχει περιοριστεί στο σπίτι του λόγω προβλημάτων υγείας. Την απουσία της βάρκας του Στρατή, ο οποίος αξημέρωτα βγήκε στο πέλαγος. Τους γλάρους να φωνάζουν και να κάθονται στην κορυφή των φωτιστικών του λιμανακιού. Άλλοτε ένας - ένας κι άλλοτε δυο - δυο. Όχι για πολλή ώρα όμως καθώς πετούν και αναπαύονται σε άλλο φωτιστικό. Με τις φωνές τους να ταράζουν την ησυχία. Κι έχουν να λένε ότι μια φορά κι ένα καιρό οι γλάροι είχαν φωνή και μιλούσαν στους ναυτικούς που κοιτούσαν θλιμμένοι τη θάλασσα και τους συντρόφευαν στη μοναξιά... Τις αδέσποτες γάτες που πηγαινοέρχονται και περιμένουν τον μαστρο-Δημήτρη να έρθει να τις ταΐσει. Και οι άλλες, από την άλλη άκρη του λιμανακιού, που έρχονται μέχρι την πόρτα να συνοδέψουν τη Φρόσω μέχρι την «τραπεζαρία» του μπρέκφαστ. Αφήστε πια τις χήνες και το παπάκι που κι αυτές την περιμένουν πώς και πώς να τους ρίξει το κομμένο καλαμπόκι και να τις ποτίσει. Αμέ οι δεκοχτούρες που κι αυτές βιοπορίζονται από το ίδιο καλαμπόκι.
Το γαλήνιο και ήρεμο λιμανιάτικο πρωινό διακόπτει ο βόμβος του αεροπλάνου τον οποίο ακούς αλλά ψάχνεις να βρεις και το ιπτάμενο σιδερένιο πουλί. Και κάποια στιγμή το βλέπεις να έρχεται από την πλευρά των Νενήτων. Και ο θόρυβος της μηχανής ενός καϊκιού που μπαίνει στο λιμανάκι, μετά το ψάρεμα.
Η ομορφιά του θεού σε κάτι τέτοια γαλήνια πρωινά που τα ανακαλύπτεις έστω και λίγο αργά και δεν παύουν να σε γοητεύουν. Δοκιμάστε κι εσείς να απολαύσετε ένα τέτοιο γαλήνιο πρωινό στο σπίτι σας, όπου κι αν βρίσκεται, και αφεθείτε για λίγη ώρα έτσι χωρίς πρόγραμμα, χωρίς τις καθημερινές έγνοιες και τα προβλήματα. Αξίζει έστω και αν θα διαρκέσει λίγο…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
