Όπως έγραψε ο Τάσος Παππάς τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων σχετικά με την ποιότητα της δημοκρατίας, τον τρόπο λειτουργίας της Δικαιοσύνης, τη χαμηλή βαθμολογία που παίρνουν το Κοινοβούλιο και τα κόμματα είναι απογοητευτικά. Θα έπρεπε να προκαλούν μεγάλη ανησυχία στο πολιτικό σύστημα, σε όλες τις πλευρές του. Και στις συστημικές και στις αντισυστημικές. Ωστόσο αν εξαιρέσουμε κάποιες παρεμβάσεις, μάλλον δεν φαίνεται να προβληματίζουν το προσωπικό που στελεχώνει τους θεσμούς. Άγνοια κινδύνου; Ηττοπαθής συμφιλίωση με την γκρίζα πραγματικότητα; Παράδοση χωρίς μάχη;
Η εντύπωση που τείνει να γίνει δεσπόζουσα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές χώρες του πλανήτη, είναι ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν, ότι η Δικαιοσύνη πάντα θα προστατεύει τους πλούσιους και τους ισχυρούς, ότι οι κυβερνήσεις λειτουργούν ως υπάλληλοι οργανωμένων συμφερόντων, ότι οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες κάνουν ό,τι γουστάρουν, ότι στα Κοινοβούλια γίνονται πληκτικές συζητήσεις τις οποίες δεν παρακολουθούν ούτε οι εκλεγμένοι, ότι οι πολιτικοί ουδέποτε θα πληρώσουν για τις πομπές τους, ότι τα κόμματα εξουσίας παρά τις διαφορές τους εφαρμόζουν πάνω-κάτω τις ίδιες πολιτικές που δεν αμφισβητούν το καθεστώς, αντιθέτως το ενισχύουν γιατί εναλλασσόμενα στη διακυβέρνηση αποδεικνύουν (υποτίθεται) ότι λειτουργεί η δημοκρατία, ότι τα μικρότερα κόμματα απλώς φωνάζουν, καταγγέλλουν, τάζουν τον ουρανό με τ’ άστρα, αλλά επί της ουσίας δεν έχουν να προτείνουν κάτι ρηξικέλευθο που θα είναι όμως ρεαλιστικό και κάποια εξ αυτών, κυρίως όσα κινούνται στην περιοχή της αντισυστημικής Αριστεράς, προτιμούν τη διαμαρτυρία και αρνούνται να αναλάβουν, όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία, κυβερνητικές ευθύνες, προφανώς για να μην δοκιμαστούν. Καλύτερα έξω από το χορό και εισαγγελείς, παρά μέσα σ’ αυτόν και κατηγορούμενοι.
Το αποτέλεσμα είναι ότι κερδίζει έδαφος συνεχώς η άποψη που λέει πως «όλοι το ίδιο είναι». Εδραιώνεται ως αντίληψη και γιατί υπάρχουν ενδείξεις που οδηγούν προς αυτό το συμπέρασμα και γιατί οι ηγεσίες ορισμένων κομμάτων τη διακινούν με πομπώδη ρητορική, εξαιρώντας φυσικά τις ίδιες από τον κανόνα. Οι άλλοι είναι το ίδιο, εμείς ξεχωρίζουμε. Πολύ βολικό.
Το «είναι όλοι το ίδιο» είναι βούτυρο στο ψωμί του ακροδεξιού λαϊκισμού, είναι το υλικό πάνω στο οποίο στηρίζεται το αφήγημά του. Αυτός υποδύεται τον σωτήρα, αυτός ισχυρίζεται ότι έχει τις λύσεις για όλα τα σοβαρά ζητήματα που ταλαιπωρούν τον κόσμο, αυτός ξέρει ποιος ευθύνεται για την άσχημη κατάσταση, αυτός είναι έτοιμος να αναλάβει, αρκεί να τον εμπιστευτούν οι πολίτες.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
