Επειδή όλο και «κάτι» έχουμε, αραιά και πού, βρισκόμαστε σε αίθουσες αναμονής ιατρείων ή στα εξωτερικά ιατρεία του Νοσοκομείου. Και εκεί μπορείς να συναντήσεις φίλους που έχεις χρόνια να τους δεις, αλλά έχουν αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στη μνήμη σου. Ανθρώπους που κάποτε έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στα κοινωνικά και πολιτιστικά και εκπαιδευτικά πράγματα του νησιού…
Έτσι τις προάλλες, καθώς είχα συνοδεύσει τη γυναίκα μου για μια επίσκεψη στο Νοσοκομείο και περίμενα να βγει, είδα από μακριά μια κυρία να με πλησιάζει φορώντας μάσκα αλλά με χαμογελαστά μάτια. Σε δευτερόλεπτα συνειδητοποίησα ποια ήταν και ξύπνησαν μέσα στο μυαλό μου μνήμες του παρελθόντος. Ήταν η δασκάλα Έφη Τσιροπινά που με πλησίασε γεμάτη χαρά και το ίδιο χαρούμενος αισθάνθηκα κι εγώ γιατί είχα αρκετά χρόνια να τη δω… Και σε λίγο να και προβάλλει από τη γωνία του διαδρόμου ο σύντροφός της, ο αγαπημένος Δημήτρης Κυριαζής. Και αφού είπαμε για το ένα μας και για το άλλο μας, όσον αφορά την υγεία μας, το μυαλό μου στράφηκε στο παρελθόν, τότε που ήμασταν πολύ δεμένοι.
Και θυμήθηκα πόσο με συγκινούσε η επιμονή του Δημήτρη και της Έφης για όλα όσα αφορούσαν το παιδί. Μαζί με άλλους συνεργάτες τους είχαν ιδρύσει τον Όμιλο Επιμόρφωσης Γονέων και μάλιστα κυκλοφορούσαν και ένα εφημεριδάκι. Με ψυχή του όλου εγχειρήματος τον Δημήτρη Κυριαζή και με τη συνδρομή και των υπολοίπων μελών του διοικητικού συμβουλίου του. Και δεν μπορούσε να μην σε συγκινεί μία τέτοια μεγάλη χρήσιμη προσπάθεια που κρατούσε τόσα πολλά χρόνια. Και που σήμαινε ότι κάποιοι άνθρωποι, ευτυχώς, έβλεπαν την υπόθεση του βιβλίου, αλλά και τις γονικές συμβουλές σαν κάτι δικό τους που τους αφορούσε άμεσα λέτε και δεν είχαν άλλες έγνοιες στο κεφάλι τους.
Επί πολλά χρόνια ο Κυριαζής με την παρέα του όχι μόνο δεν βαρέθηκαν, όχι μόνο δεν βαρυγκώμησαν, όχι μόνο δεν κουράστηκαν, αλλά λέτε και μόλις τότε ξεκινούσαν. Αμέτρητες οι εκθέσεις και οι εκδηλώσεις για το βιβλίο με ξεχωριστούς προσκεκλημένους και με χιλιάδες γονείς και παιδιά να ανταποκρίνονται. Εκδηλώσεις και εκθέσεις που έγραψαν ιστορία στην κυριολεξία. Τι να πεις και τι να γράψεις για τέτοιους πνευματικούς ανθρώπους που επιμένανε να διακονούν το βιβλίο, να εκδίδουν κάθε δίμηνο την εφημερίδα «Εμείς και τα παιδιά μας», που προσπαθούσαν να βρίσκονται κοντά στους γονείς και τα παιδιά τους. Τους έβγαζες το καπέλο, τους θαύμαζες και έλεγες μέσα από την καρδιά σου ένα μεγάλο μπράβο.
Τα χρόνια πέρασαν και κάθε αρχή έχει και ένα τέλος. Έτσι έκλεισε, με πόνο καρδιάς πιστεύω, και ο κύκλος του Ομίλου Επιμόρφωσης Γονέων, αφού όμως προηγήθηκε μια τιτάνια προσφορά προς την εκπαίδευση και την κοινωνία.
Τους είδα τις προάλλες και πολύ χάρηκα καθώς θυμηθήκαμε τα παλιά αλλά συνάντησα και τη μετριοφροσύνη τους όταν τους πρότεινα να κάνουμε μια σχετική τηλεοπτική εκπομπή. Δεν πειράζει. Θα θυμόμαστε νοερά όλα όσα έκαναν και θα τους ευγνωμονούμε.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
