Δε θυμάμαι να το ‘ χω ξανακάνει… Ενδεχομένως στο πολύ μακρινό παρελθόν όταν ήμουν μπαρκαρισμένος αλλά στεριανός αποκλείεται, αφού όλα αυτά τα χρόνια καθημερινά ήμουν στην τσίτα. Γι αυτό θα το μοιραστώ μαζί σας, με την προτροπή, όταν σας δοθεί η ευκαιρία, να το κάνετε κι εσείς και για μια δυο ώρες να αισθανθείτε άλλοι άνθρωποι…
Χτες, λοιπόν, μετά το πολύ πρωϊνό κολύμπι μου επέστρεψα στο σπίτι. Καθημερινά κάτι κάνω μπαινοβγαίνοντας. Όμως δεν ξέρω πώς μου την «έδωσε» χτες, επειδή φυσούσε ίσως και ένα αεράκι χλιαρό μεν αλλά όχι καυτό, και την άραξα σε μια πολυθρόνα της αυλής. Και τι έκανα; Τι να έκανα… Κατ΄αρχήν έβλεπα τις βάρκες που… κουνιόνταν και το ριπίδισμα της θάλασσας από το ελαφρό βοριαδάκι. Πρώτη φορά τις έβλεπα; Όχι βέβαια. Δέκα εννιά χρόνια τις βλέπω. Χτες τώρα τι με έπιασε να μη θέλω να ξεκολλήσω τα μάτια από πάνω τους, δεν ξέρω. Όμως ξεκουράζονταν τα μάτια μου από το γαλάζιο της θάλασσας και με την πολυχρωμία των βαρκών, των σκαφών και των καϊκιών. Ήρθαν και οι χήνες για το πρωϊνό που τους ετοίμασε η Φρόσω κι εγώ ακίνητος παρακολουθούσα την αγάπη και τη λατρεία της. Πού και πού γλάρωνα κιόλας με ένα γλυκό ύπνο, αλλά επανερχόμουν.
Αυτά ήταν τα φανερά γιατί υπήρχαν και τα αόρατα. Έτσι, όπως είχα απλώσει την αρίδα μου, συγχρόνως άρχισα να «αδειάζω» το μυαλό μου. Στην αρχή δειλά αλλά στη συνέχεια, βλέποντας πόσο όμορφα κυλούσε η ώρα, πιο εντατικά. Και είναι μεγάλη υπόθεση να αδειάζει το μυαλό σου που καθημερινά τόσα πολλά το απασχολούν και το βασανίζουν. Αρχισα που λέτε να μη… σκέπτομαι. Οι έγνοιες όλες πήγαν στην άκρη, κανένα πρόβλημα δεν με απασχόλησε, η καθημερινή έγνοια τι θα γράψω δημοσιογραφικά εξαφανίστηκε. Και, ξέρετε, δεν είναι καθόλου εύκολο κάθε μέρα να βρίσκεις θέματα να γράψεις. Το τηλέφωνο χτυπούσε αλλά λόγω αφωνίας το σήκωνε η Φρόσω, οπότε δεν είχα ούτε αυτή την έγνοια. Αφήστε που μια συνήθεια χρόνων, να βάζω το ένα πόδι μου πάνω στο άλλο, την ξέχασα κι αυτήν.
Μωρέ τι ωραία που είναι σκεφτόμουν. Να νιώθεις άνετος και χαλαρός χωρίς να σκέπτεσαι, χωρίς να γκρινιάζεις, χωρίς να μιλάς, χωρίς, χωρίς, χωρίς… Θα μου πείτε αναισθησία. Ναι, μπορεί, αλλά μια αναισθησία που δεν πειράζει κανέναν. Το αντίθετο ευχαριστεί τον εαυτό σου.
Μη νομίζετε φυσικά ότι αυτή η νιρβάνα κράτησε πολύ. Κάνα δίωρο; Ίσως και λιγότερο. Ήταν όμως αρκετό να αισθανθώ πολύ όμορφα. Γι αυτό σας προτρέπω, έστω και για λίγο, δοκιμάστε το. Προσωπικά δεν ξέρω αν θα το ξαναδοκιμάσω, αλλά το ευχαριστήθηκα. Αξίζει!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
