Πρόσφατα πήγα στον «Φάρο» Βαρβασίου, στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Τζούμα, με τη δεύτερη σταγόνα ιστορίας. Ενώ, λοιπόν, ο «Φάρος» καταυγάζει τον πολιτισμό και τη μικρασιατική μνήμη στην κοινωνία της Χίου, έξω από αυτόν προς τα ανατολικά «μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, μαύρη σαν καλιακούδα». Ο δρόμος που περνάει έξω από το μικρασιατικό σωματείο είναι σε ημίφως, ας πούμε, με αποτέλεσμα να μην βλέπεις ούτε τη μύτη σου, που λέει ο λόγος. Το ελάχιστο ημίφως δεν είναι αρκετό.
Με την αστάθεια που έχω, και δεν νομίζω πως είμαι ο μοναδικός, ευτυχώς που βρέθηκε δίπλα μου ο αγαπητός Αριστείδης Ζαννίκος να "πιαστώ" από αυτόν τη δύσκολη ώρα και να μην γκρεμοτσακιστώ. Μάρτυς μου και ο ίδιος. Και, ξέρετε, όταν δεν βλέπεις καλά κάτω και περπατάς στα κουτουρού ο κίνδυνος εγκυμονείται σε κάθε βήμα σου. Βλέπετε και ο δρόμος δεν είναι... τζάμι. Έχει και τις λακκούβες του, όπως κατάλαβα.
Ο μισός δρόμος, λοιπόν, στο βαθύ «σκοτάδι» με σπίτια γύρω γύρω και με δεκάδες παιδιά που συμμετέχουν στα εργαστήρια του Φάρου αλλά και ενήλικες και γονείς να ψάχνουν πού να πατήσουν. Έτσι οι περισσότεροι πάνε στα στραβά και όπου βγει. Και δεν είναι μόνο ο δρόμος… Είναι και ο παραπλήσιος χώρος στάθμευσης που και εκεί βασιλεύει το σκοτάδι και ψάχνεις να βρεις το αυτοκίνητό σου.
Αναρωτιέμαι, τόσο καιρό δεν βρέθηκε κανείς να διαμαρτυρηθεί γι’ αυτή την κατάσταση; Κανείς δεν σκέφτηκε ότι επιτέλους πρέπει να φωτιστεί επαρκώς ο δρόμος αλλά και το πάρκινγκ; Δεν πέρασε κάποιος, από τους όποιους αρμόδιους, από εκεί να διαπιστώσει το πρόβλημα;
Κάποια πράγματα μπορεί να είναι αυτονόητα αλλά ελάτε που κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν. Να ελπίσουμε μετά από το σημερινό σημείωμα ότι κάποιος θα ενδιαφερθεί; Θα φανεί.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
