Κύριε Διευθυντά,
Οι πρωτοβουλίες Τρἀμπ στη διεθνή σκηνή πρίν ακόμα συμπληρωθεί μήνας από την ενθρόνισή του στο προεδρικό αξίωμα μάς εκπλήσσουν και μάς προβληματίζουν. Οι αδίστακτες, σίγουρα αντισυνταγματικές πρωτοβουλίες του με σκοπό επιχειρηματικἀ οφέλη και πλουτισμό τού ιδίου και τής οικογένειάς του καταπατούν κάθε αξία ηθικής και τιμιότητας και εξευτελίζουν κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης (αρθρο 1-9-8 τού Συντάγματος των ΗΠΑ-emoluments clause).
Παραθέτω το γεωπολιτικό σκεπτικό τού ανάλγητου Προέδρου των ΗΠΑ πού πιθανώς τον οδήγησε στην αρχική απόφαση να θεσει υποψηφιότητα και πού εν μέρει τον καθοδηγεί στις καθημερινές αποφάσεις του.
Μια προσεκτική ματιά στον παγκόσμιο χάρτη εύκολα διακρίνει τίς μεγάλες γήϊνες μάζες πού κυριαρχούν στην υφήλιο: αν η απροσπέλαστη ευρωασιατική μάζα τής Ρωσίας συνιστά ένα αήττητο κράτος και δικαιολογεί φιλοδοξίες κυριαρχίας, ανάλογες αήττητες γεωπολιτικές οντότητες συνιστούν η κραταιά Κίνα με το φράγμα των Ιμαλαϊων και τά πολλἀ προσαρτημένα κράτη-δορυφόρους της, αλλά και η σχεδόν απρόσβλητη ήπειρος-χερσὀνησος των Ινδιών όπως και η απομονωμένη, αχανής Αυστραλία. Καμία πλανητική δύναμη δεν θα αναλογιζόταν ποτέ την αντιπαράθεση με σκοπό την κυριαρχία μίας από τίς χώρες αυτές.
Για τις Η.Π.Α. τού Τράμπ η κυριαρχία στον πλανήτη Γη εξαρτάται από την πρωτοκαθεδρία σέ γεωπολιτικές δυνατότητες. Πώς θα μπορούσαν να κυριαρχήσουν οι ΗΠΑ στο βόρειο ημισφάιριο; Πρώτα αποκτώντας την γεωπολιτική μάζα πού συναγωνίζεται την Ρωσική επικρατεια (ητοι Αλασκα-Καναδάς-Γροιλανδία-ΗΠΑ), διασφαλίζοντας τά νώτα τους με την κυριαρχία τής Διώρυγας του Παναμά και προσελκύοντας την Ρωσία όσο γίνεται μακρύτερα από την επιρροή τής Κίνας (η συμμαχικη σύζευξη Ρωσίας και Κίνας δημιουργεί άλλωστε τήν απολύτως αήττητη οντότητα). Ισως η καταξιωμένη έκφραση «διαίρει και βασίλευε» ισχύει και εδώ, αλλά η ουσία τής Τραμπικής γεωπολιτικής στηρίζεται σέ κουκιά μετρημένα: οι ΗΠΑ θα παραμείνουν πλανητάρχες διότι καμμιά άλλη κρατική οντότητα δεν θα είναι ικανή να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους στον πλανήτη Γή.
Δεδομένου τού σκηνικού τής πλανηταρχικής διακυβέρνησης, μόνον εξωγήινοι θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν τίς δυναμεις και τίς καταβολές του.
Η θέση τής Ευρὠπης στο νεοφυές αυτό γίγνεσθαι δεν μπορεί παρά να παραμείνει στο λυκόφως τής ιστορικής και πολιτιστικής της κληρονομιάς, μία ήπειρος πού προσφέρει ειρηνικές, ψυχαγωγικές, καλλιτεχνικές, μορφωτικές εμπειρίες στους θιασώτες της. Ισως η Ακρόπολη των Αθηνων, η Βιέννη τού Στράους, το Λἀϊπζιγκ του Μπάχ, το Στράτφοντ-ᾱπόν-Εϊβον τού Σαίξπηρ και τόσοι άλλοι μεγαλόπνοοι προορισμοί να μας δείχνουν τον δρόμο τού μέλλοντος.
Το μέγιστο ερώτημα παραμένει βέβαια εἀν ο Τράμπ καί το βαθύπλουτο, διεφθαρμένο συναφι του θἀ επιζήσει πέραν της τρέχουσας τετραετίας.
Με εκτίμηση,
Μιχάλης Μόσχος
Καθημερινή 20/2/25