Κύριε Διευθυντά,
Ολοι μας πενθήσαμε και πενθούμε την απώλεια τού Διονύση Σαββόπουλου. Τά τραγούδια και η μουσική του διέτρεξαν έξη ελληνικές δεκαετίες κοινωνικών και πολιτειακών συγκρουσιακών μεταλλαγών. Η φωνή του μας τραγουδάει μιλώντας και ταυτόχρονα μάς μιλάει τραγουδώντας. Από τά πρώτα τραγούδια τού «Φορτηγού» αισθανόμαστε ότι μας νοιάζεται, ότι θέλει να μοιραστεί μαζί μας. Τού ανταποδίδουμε τά ίδια αισθήματα μέχρι σήμερα χωρίς φειδώ: είναι ο τραγουδοποιός μας, η γενιά μας θα τον αγαπάει πάντοτε.
Μεγάλη εντύπωση προξενεί πάντως το γεγονός ότι το πένθος διαπέρασε φράγματα γενεών, αγγίζοντας από τούς ηλικιακά συνοδοιπόρους του μέχρι τη γενιά των εγγονών του. Ιδιαίτερη συγκίνηση αισθανθήκαμε ακούγοντας τά εγκάρδια λόγια τού εγγονού του μπροστά στη σωρό τού παππού του. Ο Σαββόπουλος δεν απολογήθηκε ποτέ για τήν αφοσίωσή του σέ παραδοσιακές αξίες οικογενειακής και κοινωνικής ευθύνης. Η δύναμη τής τέχνης του εμπνέονταν εν πολλοίς και από αυτές.
Το αυθόρμητο πένθος, η αβίαστη συμμετοχή μικρών και μεγάλων στη μουσική του, οι ανοιχτες αγκαλιές και τά δακρυσμένα μάτια προδίδουν την πανελλήνια ανάγκη αναγνώρισης μιάς ηγετικής προσωπικότητας πού μας μιλάει χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς να ζητάει ανταλλάγματα, χωρίς να υποκύπτει στο δέλεαρ τής λαϊκής φιλαυτίας. Η τέχνη τού Σαββόπουλου εμπνέεται από την ιστορικότητα τού ελληνισμού και μας προσκαλεί να την τραγουδήσουμε μαζί του. Οι ηγέτες αλλωστε δεν προέρχονται μόνον από τον πολιτικό κόσμο. Ο Μπόμπ Ντίλαν αναγνωρίζεται αβίαστα σάν ηγετική μορφή τής σύγχρονης Αμερικής. Στη χώρα μας η Σοφία Βέμπο αβίαστα αναγνωρίζεται σάν ηγετική μορφή τής ελεύθερης Ελλάδας.
Με εκτίμηση,
Μιχάλης Μόσχος
Καθημερινή 29/10/25