Βλέποντας τις προάλλες στη βιβλιοθήκη μου τους «δεμένους» τόμους της «Χιόνης» και άλλων περιοδικών θυμήθηκα τον Δημήτρη Κρομμύδα, αλλά συγχρόνως στο μυαλό μου ήρθε και ο δάσκαλός του, ο Ανδρέας Γανιάρης που έγραψε ιστορία. Ο άνθρωπος που έβαλε τη δική του σφραγίδα στη βιβλιοδεσία στη χώρα μας. Μια σφραγίδα που αναγνωρίστηκε από όλους και γι' αυτό ακριβώς είχε τη δική του περίοπτη θέση στο πάνθεον των κατά καιρούς ελλήνων βιβλιοδετών. Θα έλεγα ότι ήταν ο τελευταίος μεγάλος αυτής της τέχνης που γνώρισε ιδιαίτερες δόξες, αλλά που τα τελευταία χρόνια φθίνει.
Τον είχα γνωρίσει τα τελευταία χρόνια και με είχε εντυπωσιάσει με την ηπιότητα, τη γλυκύτητα, την πραότητα, την ευπροσηγορία του. Με λίγα λόγια ένας ωραίος άνθρωπος που είχε και πολλές περγαμηνές στο ενεργητικό του, αφού ήταν και πρωτοπόρος στην καλλιτεχνική βιβλιοδεσία. Το όνομα Γανιάρης ήταν και εξακολουθεί να είναι ταυτόσημο με τις υψηλού γούστου βιβλιοδεσίες τέχνης. Μια παράδοση που συνεχίζεται για τρεις γενιές και ξεκίνησε από τη μητέρα του Ανδρέα, Ευφημία (σύζυγο του αείμνηστου εκδότη Χρυσόστομου Γανιάρη), αναβαθμίστηκε από τον ίδιο το συχωρεμένο τον κυρ - Ανδρέα και συνεχίζεται από την κόρη του, την Φρόσω.
Στα "ΔΩΔΕΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΔΕΜΕΝΑ" ο Ανδρέας Γανιάρης μας αφηγείται την περιπέτεια του νου και των χεριών, από την σύλληψη του βιβλιοδετικού έργου ως και την τελική ενσάρκωσή του σε έργο τέχνης. Μια διαδρομή ολοζώντανη, γεμάτη από δημιουργική αγωνία ως την "λύτρωση" που θα χαρίσει στον καλλιτέχνη - δημιουργό η ολοκλήρωσή της. Και κάθε "βιβλίο" μια νέα περιπέτεια με τα ίδια ακριβώς στοιχεία όπως το προηγούμενο, αλλά και τελείως διαφορετικά μια που ο χρόνος έχει κυλήσει και άλλαξαν οι συνθήκες την καθημερινή μας ζωή, που και αυτή αφήνει τα σημάδια της πάνω στο έργο.
Το εργαστήρι του στην Αθήνα ήταν το στέκι όλων των μεγάλων των Ελληνικών Γραμμάτων κάποιων άλλων εποχών. Βρισκόταν, αρχικά, στην οδό Βουκουρεστίου 54 και η άνοδος εκείνου του βιβλιοδετείου μετά το 1955 ήταν στην κυριολεξία θριαμβευτική. Και φυσικά δεν άργησαν να έρθουν οι πρώτες και μάλιστα διεθνείς διακρίσεις. Τι να γράψεις και τι να παραλείψεις γι' αυτή τη μεγάλη μορφή της βιβλιοδεσίας, τον Ανδρέα Γανιάρη και μάλιστα σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο. Τίμησε τη Χίο και την Καλλιμασιά απ' όπου καταγόταν και την έκανε να αισθάνεται υπερήφανη για το έργο του. Και κατάφερε να κάνει όλους εμάς τους Χιώτες και όχι μόνο, να τον θυμόμαστε με αγάπη. «Έφυγε» από τη ζωή το 2006. Στο στιγμιότυπο με την αδελφή του Ανθούλα. Εκείνο του Δημήτρη από το αρχείο του Γιώργη Μουτσάτσου.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
