Όχι, όχι μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, βλέποντας το τιτλάκι των σημερινών «Καθημερινών», γιατί πιθανότατα ίσως σας παραπέμπει αλλού. Σήμερα θα γράψω όχι για το «γδύσιμο» ανθρώπων, αλλά των εξωτερικών τοίχων των σπιτιών, που είναι κι αυτό μια πικραμένη ιστορία…
Τι ωραίοι ήταν οι εξωτερικοί τοίχοι των περισσότερων σπιτιών μας στη δεκαετία του ‘50 και σε πολλές περιπτώσεις και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘ 60 και όμως βάλθηκαν οι τότε νοικοκύρηδες να τους κάνουν αγνώριστους. Ήταν η εποχή που στη ζωή μας είχε μπει το τσιμέντο και δεν έμεινε επιφάνεια για επιφάνεια, εσωτερική και εξωτερική, όχι μόνο των σπιτιών, αλλά και άλλων χώρων, χωρίς να δεχτεί το «προστατευτικό» χάδι του.
Τα τσιμεντώσαμε όλα λοιπόν ή μάλλον τα σοβαντίσαμε και χάθηκε η μαγεία της παραδοσιακής πέτρας. Ακόμα και τα πέτρινα δοκάρια ή τα περιστύλια των πορτών και των παραθύρων φροντίσαμε να τα καλύψουμε με λαδομπογιές και να τα κάνουμε «σαν τα μούτρα μας». Τι μανία τούς είχε πιάσει τότε τους νοικοκυραίους, δεν μπορώ να καταλάβω…
Και αφού τα «λουστήκαμε» όλα αυτά, ήρθε η τρίτη χιλιετία, όταν αντιληφθήκαμε ότι κακώς σοβαντίστηκαν όλες αυτές οι επιφάνειες και πρέπει να «γδυθούν» για να φανεί η ομορφιά της πέτρας. Έτσι δεν είναι λίγοι εκείνοι που βάλθηκαν να αποκαταστήσουν και πάλι αυτές τις επιφάνειες, όπως ήταν πιο παλιά, και οι τεχνίτες της πέτρας τρέχουν και δεν προλαβαίνουν. Καλά κάνουμε βέβαια, αλλά στην περίπτωση αυτή ίσως να έχει θέση και «το στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα». Πού να περίμεναν βέβαια και οι τότε νοικοκυραίοι αυτή την μεταλλαγή… Πάντως έστω και τώρα δεν είναι αργά. Μόνο που κοστίζει και ακριβά…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
