Την ακούγαμε, την ξορκίζαμε, φτύναμε και στον κόρφο μας να, όμως, που το καινούργιο «φρούτο» των τελευταίων μηνών, της βίας μεταξύ ανηλίκων, μας ήρθε και στη Χίο. Αναμενόμενο θα μου πείτε ήταν, αλλά μας ήρθε με μια σχετική καθυστέρηση. Όπως άλλωστε όλα όσα παραπέμπουν σε αδικήματα. Θυμάστε που αρκετά χρόνια πριν μακαρίζαμε τους εαυτούς μας ότι δεν μας είχαν αγγίξει τα ναρκωτικά; Ε, δεν πέρασαν πολλοί μήνες και μας ήρθαν κι αυτά. Τώρα λέγαμε πως είναι μακριά από εμάς τα φαινόμενα βίας μεταξύ ανηλίκων αλλά να που αρχίσαμε να λουζόμαστε και τέτοια περιστατικά.
Προς το παρόν είχαμε μόνο ένα και μάλιστα σοβαρό. Ένας 17χρονος και ένας 15χρονος δρώντας από κοινού, επιτέθηκαν και τραυμάτισαν 14χρονο παιδί, με σωματική βία. Ένα ερώτημα είναι βέβαια αν υπήρξαν και άλλα περιστατικά και δεν έχουν γίνει γνωστά. Θέλουμε να πιστεύουμε και να ελπίζουμε πως είναι το μοναδικό. Γιατί, ξέρετε, πολλές φορές δεν καταγγέλλονται για πολλούς και διάφορους λόγους, άλλοτε δικαιολογημένα κι άλλοτε αδικαιολόγητα.
Να ‘μαστε λοιπόν κι εμείς ως νησί να μπαίνουμε στον κατάλογο της εφηβικής παραβατικότητας. Και για να δούμε αν θα έχουμε και συνέχεια ή μακάρι να ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Όμως από την άλλη, μωρέ αδέλφια, η γενική εντύπωση είναι ότι η χιώτικη οικογένεια ακόμα αντέχει. Και τα παιδιά μας δεν έχουν δείξει τέτοιες συμπεριφορές. Εντάξει, υπάρχουν κάποιοι, έφηβοι υποθέτω, που μουτζουρώνουν πινακίδες, αλλά είναι άψυχες. Άλλωστε δεν ζούμε σε έναν κόσμο ηθικό, όμορφο, αγγελικά πλασμένο. Ε, υπάρχουν αυτά τα πταισματάκια, όμως ξεπερνιούνται χωρίς μεγάλες συνέπειες, ευτυχώς.
Μαζί με τους παραπάνω ανήλικους συνελήφθησαν και οι γονείς τους για το αδίκημα της παραμέλησης εποπτείας ανηλίκου. Δυστυχώς πανελλαδικά οι ανήλικοί μας έχουν ξεφύγει. Και ευθύνες έχουν και οι γονείς. Τώρα τι εποπτεία να ασκήσεις σε έναν 15χρονο, θα μου πείτε. Θα μπορούσαν όμως να σφίξουν τα λουριά γιατί, όπως βλέπουμε όλοι, είναι πολύ χαλαρά. Η αυστηρότητα έχει πάει περίπατο. Δυστυχώς πολλοί δεν ελέγχουν καθόλου τα παιδιά τους. Πού πάνε, τι κάνουν, γιατί δεν είναι σπίτι μεσανυχτιάτικα;
Τι άλλο να γράψω; Να ευχηθούμε και να ελπίσουμε ότι ήταν το πρώτο και το τελευταίο περιστατικό βίας. Μακάρι!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
