Στην καρέκλα με πήρε ο ύπνος μετά το μεσημβρινό φαγητό. Αλλά αυτό δεν ήταν όνειρο, διακτινισμός ήταν: Βρέθηκα πριν 60 χρόνια, Κυριακή απόγευμα, κρατώντας το χέρι του παππού να πηγαίνουμε στο καφενείο της γειτονιάς.
Καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι στην πλατεία, έξω από το καφενείο.
Έφερε ο κάπελας το ουζάκι του παππού και μια πορτοκαλάδα για μένα.
Στο απέναντι τραπεζάκι καθόταν ο κυρ Κώστας με τον εγγονό του, συμμαθητή μου στο Νηπιαγωγείο, είπαν τα δικά τους οι γέροντες για την βροχή που δεν ήλθε, για τις ελιές που ρήμαξε ο δάκος και άλλα.
«Πιάσε ρε την μύτη του Γιαννακιού», λέει ο κυρ Κώστας στον εγγονό του, για να δημιουργηθεί, να γίνει ένταση μεταξύ μας και να γελάσουν.
Το Κωστάκη δεν κινήθηκε, μια που ήξερε ότι δεν θα δεχόμουν την προσβολή.
Στο μεγάλο τραπέζι, μπροστά στην πόρτα, ήταν μαζεμένη η εργατιά της γειτονιάς, απολάμβαναν το ούζο και αστειεύονταν.
Αυτή ήταν η εικόνα όλα τα κυριακάτικα απογεύματα στο καφενεδάκι της γειτονιά μας, τούτο ήλθε στη μνήμη μου σήμερα.
Ένα σπρώξιμο από την Κική και γύρισα στην πραγματικότητα, μου λέει: «παραιτήθηκε ο Τσίπρας από βουλευτής».
Δεν κρατήθηκα, συγγνώμη, αλλά το είπα: «χέστηκε η φοράδα στο αλώνι».
Μου λέει: «θα κάνει δικό του κόμμα.»
Της λέω: «θα κάνει όσα δεν έκανε την πρώτη φορά, τα άχυρα κομμάτια και τα πίτυρα δεμάτια.»