Περιμέναμε τη σειρά μας σε ταμείο σούπερ μάρκετ, όταν το μάτι μου είδε έναν νεαρό άνδρα να στέκεται πίσω μας κρατώντας στα χέρια του δυο μπουκάλια νερό. Το καρότσι μας ήταν γεμάτο, κάτι που σήμαινε ότι θα καθυστερούσαμε, και έτσι του έγνεψα να περάσει μπροστά από εμάς για να μην περιμένει. Πραγματικά πέρασε αλλά μου «πέταξε» κι ένα «ευχαριστώ θείο»…
Αυτό το «θείο» τυπώθηκε στο μυαλό μου και λίγο αργότερα σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να με πει και παππού, ακόμα και γέρο, οπότε το μη χείρον βέλτιστο. Ευχαριστώ θείο, λοιπόν, που με έκανε να σκεφτώ για μια ακόμα φορά ότι πέρασα το Ρουβίκωνα. Έκλεισα τα 75 σήμερα και μπήκα στα 76. Όχι πως δεν το σκέπτομαι κάποιες φορές, αλλά όταν σου το υπενθυμίζουν κιόλας είναι διαφορετικά. Και τι έχει το «θείος»; Τι, να έχει; Παραπέμπει σε μεγάλη ηλικία που πρέπει να είναι σεβαστή και εν πάση περιπτώσει το ξέρεις κι εσύ, αλλά θέλεις ίσως να μην το σκέπτεσαι. Και αν το σκέπτεσαι φροντίζεις να το ξεπερνάς ή να το ξεχνάς. Τι τα θέλετε όμως, αφού δεν παύει να είναι μια πραγματικότητα.
Έτσι λοιπόν κάποιοι από εμάς το θέλαμε δεν το θέλαμε μεγαλώσαμε με όσα αυτό το μεγάλωμα συνεπάγεται. Κι ένα από αυτά είναι ότι κάποιοι μας θεωρούν «θείους». Επειδή προφανώς το όλο παρουσιαστικό μας εκεί παραπέμπει. Αλλά είναι κάτι που δεν εξαρτάται από εμάς. Και πάλι καλά να λέμε όταν λίγα χρόνια πριν, έτσι και περνούσες τα 50-60, σε θεωρούσαν γέρο. Δεν σου το έλεγαν, βέβαια, κατάμουτρα, αλλά τι τα θέτε τι τα γυρεύετε… Ο χρόνος ήταν αμείλικτος για τους πατεράδες και τους παππούδες μας. Λίγοι ήταν εκείνοι που ξέφευγαν.
Αν με πείραξε το «θείο»; Όχι φυσικά, αφού, από κάποια ηλικία και μετά, τέτοιος θεωρείσαι, για να μην πω γέρος και προκαλέσω την διαμαρτυρία σας. Όμως πρέπει το θέμα της ηλικίας να το αποδεχόμαστε και να συμβιβαζόμαστε. Δεν γίνεται να… ξαναγεννηθούμε, αυτό θα έλειπε. Ας είμαστε φυσικά αισιόδοξοι για την επόμενη μέρα, ας μην το βάζουμε κάτω, ας έχουμε πάνω απ’ όλα την υγειά μας. Και ας μην μας απασχολεί ότι μεγαλώνουμε για να μην γράψω γερνάμε. Πανδαμάτωρ ο χρόνος, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Και φορτώνει στην πλάτη μας τον ένα χρόνο μετά τον άλλον. Της μοίρας μας γραμμένο!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
