Και ξαφνικά η ήσυχη μας αγορά αναστατώθηκε. Τι έγινε βρε παιδιά; Γύρω – γύρω όλοι και στη μέση ένα 7χρονο κοριτσάκι πνιγμένο στο κλάμα.
Τι έγινε ψυχούλα μου, πες μας γιατί κλαίς, καλέ έχασε τη… μαμά του.
Πως είναι να χάνεις το φώς σου, την αγκαλιά, τις ακτίνες του ήλιου στο κρύο, να σου παίρνουν το ποτήρι το νερό στην καυτή έρημο;
Η μικρή συνέχιζε να κλαίει. Τι άλλο να κάνει ένα παιδί περικυκλωμένο από καλούς μεν στα πρόσωπα, αλλά ξένους ανθρώπους, που μιλούν μια άγνωστη γλώσσα;
Κορόμηλο το δάκρυ, στο βλέμμα η αγωνία, ψάχνει, ψάχνει, η μάνα, η μάνα, ο κόσμος όλος.
Πάρε μια σοκολατίτσα, να μια παστελαριά, πιές κόρη μου να ξεδιψάσεις.
Α, ρε ψυχάρα Ελληνα, όσο αχαϊρευτος είσαι στα κουσούρια σου, τόσο άγγελος είσαι στην ψυχή σου.
Παιδιά ψυχραιμία, αφήνεις το ρεπορτάζ, γίνεσαι μέρος της είδησης, δεν είναι πρώτη φορά, το παιδί ούτε διψάει, ούτε πεινάει, τον κόσμο έχασε, την μάνα του. Ξανά ψυχραιμία, πρώτον το ψάχνει και αυτή, δεύτερον τηλεφωνάμε στο 100 και θα βρούμε την άκρη.
Ηδη δυό περιπλανώμενοι κι’ αυτοί στην αγορά Σύροι βοηθούν, μιλούν της μικρής, εξηγούν σε εμάς στα Αγγλικά. Η μικρή είναι Κούρδισα από το Ιράκ και έχασε τη μάνα της, ενώ γυρνούσαν στην αγορά. Το περιπολικό έρχεται, τι ατυχία, δεν υπάρχει γυναίκα στο πλήρωμα, καλότατοι οι Αστυνομικοί αλλά άνδρες, άλλη… συσκευασία.
Τι ήταν να δεί η μικρή το περιπολικό και τους αστυνομικούς. Ποιός ξέρει στη μνήμη της, στη χώρα της, στον μέχρι σήμερα κόσμο της, αυτές οι δύο εικόνες τι σημαίνουν. Άλλο δράμα, πως χειρίζεσαι τώρα την υπόθεση; Εδώ κολλάει τώρα, το... γυναίκα Αστυνομικός. Τι να κάνουν τα παλικάρια, από δω εμείς, από εκεί εκείνοι, τι να κάνει και η μικρή, μπήκε στο όχημα και σε λίγο ήταν στην αγκαλιά της μάνας της.
Φεύγοντας μας άφησε τα μάτια της, τι πόνος Θεέ μου, τι ποταμός δακρύων, πόση αγάπη μαζεμένη, πόσος φόβος για το άγνωστο, για τον κίνδυνο, πόσο σκληρή είναι ακόμα η ζωή; Το δικό μας το Κουρδάκι βρήκε το λιμάνι που γύρευε, τι θα γίνουν όμως άλλα 2000 παιδιά, που σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, είτε ψάχνουν τους γονείς τους ή το χειρότερο έφτασαν μέχρι εδώ ασυνόδευτα;
Και κάθεσαι και σκέπτεσαι τώρα, το λαθρεμπόριο πετρελαίου της φάρας του Ερντογάν, κατά τις Ρωσικές καταγγελίες, τη μούμια του Ασσαντ, που είναι κλεισμένος σαν τον ποντικό στο χρυσό κλουβί του, διώχνοντας πρόσφυγα τον λαό του, τα συμφέροντα μεγάλων και μικρών, το φανατισμό θρησκειών ζυμωμένων με το μίσος, τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς, τις ισορροπίες και τις αλλαγές συνόρων. Και λες τι αξία έχουν αυτά μπροστά στα χαρούμενα μάτια ενός παιδιού, μπροστά σε μια ψυχούλα που γελάει, που κοιμάται στην αγκαλιά της μάνας, τι άλλαξε Θεέ μου από τότε που όλα αυτά δημιουργήθηκαν, πότε θα σταματήσουν οι πόλεμοι, τι κτήνος κρύβει μέσα του το δημιούργημα σου;
Μα σας έδωσα την ελεύθερη σκέψη για να κάνετε ότι θέλετε, δεν σας είπα εγώ ότι ασχολούμαι με τα σώψυχα σας, τις αρρώστιες σας, τις από σας θεωρούμενες αμαρτίες σας, σας άφησα ελεύθερους να κάνετε το καλό, κάντε το και εμένα μου φτάνει.
Αμ’ δεν φτάνει σε μας, αλλιώς κανένα Κουρδάκι δεν θάχανε την μάνα του ούτε την μάνα πατρίδα του.
Υ.Γ Υστερόγραφο δεν έχει σήμερα το μούσκεψαν τα δάκρυα ενός παιδιού.
