Ενας μεγάλος ιστορικός εκδότης, γράφει ένας επίσης μεγάλος δημοσιογράφος στα απομνημονεύματα του, πέθανε. Σε λίγες μέρες ήρθε στο συγκρότημα ο γιός του, όπου όλοι περίμεναν ότι θα… αράξει αφού ήταν κοινό μυστικό ότι κουμάντο στο «καράβι» έκανε η επί χρόνια πολλά προσωπική Γραμματέας, του συγχωρεμένου του μπαμπά. Σε λίγο τα ΝΕΑ έκαναν τον γύρο των γραφείων. Ο γιός κάλεσε στο γραφείο του την Γραμματέα, την ευχαρίστησε για τις υπηρεσίες της και την κάλεσε να περάσει από το λογιστήριο να πάρει την αποζημίωση της γιατί… απολύθηκε. Και τότε όλοι, μα όλοι καταλάβαμε, σημειώνει ο δημοσιογράφος , ότι στο καράβι μπήκε Καπετάνιος.
Το αυτόν συμβαίνει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που έδωσε μια μεγαλειώδη κλωτσιά από την Ν.Δ. στον Φαήλο Κρανιδιώτη, που ούτε λίγο ούτε πολύ δήλωσε ότι ο Μουζάλας, επειδή είπε, κατά λάθος σύμφωνα με δήλωση του, την Π.Γ.Δ.Μ «Μακεδονία» πρέπει να εκτελεστεί !
Δεν στεκόμαστε στα βλακώδη του Φαήλου αλλά στην ενέργεια του Προέδρου της Ν.Δ. που δείχνει με μια κίνηση ότι πρώτον η βλακεία τιμωρείται κεραυνοβόλα άνευ εξηγήσεων και δεύτερον ότι θέλει να απαλλαγεί από τα ακροδεξιά βαρίδια, που στην καλύτερη περίπτωση βρίσκονται στην δεκαετία του 1950. Τώρα τα περί Μουζάλα θα εξεταστούν απ’ ότι ειπώθηκε μετά την Ευρωσύνοδο, που θα κάνει μια τέτοια τρύπα στο νερό, που σε δυό μέρες θα έχουμε ξεχάσει τι είπε ο Μουζάλας, που είναι άδικο να κρίνεται από μια φράση και για την προσωπική προσφορά του και ιστορία, αλλά και γιατί σέρνει τόσο καιρό το βάρος του προσφυγικού φορτίου ως εκπρόσωπος μιας Κυβέρνησης, που στην καλύτερη των περιπτώσεων φέρεται ως… ΜΚΟ.
Τι κρατάμε μέχρι τώρα από το προσφυγικό; Κατ’ αρχήν τους μετανάστες – πρόσφυγες, που μόλις κοπάσει η κακοκαιρία θα μας τους ξαναστείλει πεσκέσι η Τουρκία. Δεύτερον την ιστορία μας, αυτή που μας ξεχώριζε πάντα απ’ τους βαρβάρους. Ας το κρατήσουν αυτό στις Βρυξέλλες. Εμείς τιμήσαμε την ιστορία μας, της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, και εκείνοι την δική τους, των αποικιών και του ρουφήγματος με το καλαμάκι του αίματος των ανθρώπων και των πλουτοπαραγωγικών πηγών των χωρών τους. Όταν έγινε η εισβολή στην Κύπρο, ελέω χούντας στη χώρα μας και Ετσεβίτ στην Τουρκία, όταν τα πολυβόλα θέριζαν τους ανθρώπους, η Αγγλία έστειλε ένα αεροπλάνο να πάρει τα κλουβάκια με τα πουλάκια και τα καλαθάκια με τα σκυλάκια και τα γατάκια των Αγγλων στρατιωτικών των βάσεων και των οικογενειών τους. Όταν ο Κεμάλ έσφαζε τους παππούδες μας που… συνωστίζονταν στην Σμύρνη, οι πλοίαρχοι των Πολεμικών πλοίων των… συμμάχων είχαν διατάξει να παίζουν οι ορχήστρες, να μην ακούγονται οι κραυγές και όσοι τόλμησαν να κολυμπήσουν και να σκαρφαλώσουν στα πλοία, τους έκοβαν τα χέρια με τα τσεκούρια. Για όλα αυτά υπάρχουν εκατοντάδες γραπτές και προφορικές ματρυρίες, όπως υπάρχει και η έκθεση του Αμερικανού Πρέσβη στη Σμύρνη Τζώρτζ Χόρτον. Όλα αυτά είναι βέβαια είναι ιστορία, μα έλα που η «ρουφιάνα» επαναλαμβάνεται. Απ’ το προσφυγικό όμως κρατάμε και κάτι άλλο. Δεν υπάρχει κρατική οντότητα χωρίς σύνορα και τα σύνορα φυλάσσονται. Οι χώρες δεν είναι χώροι. Άλλο η ανθρωπιά, για την οποία η Ελλάδα δεν υπερηφανεύεται, γιατί απλά κράτησε την ιστορία της, αυτό έκαναν στην ουσία και οι φρακτο – ευρωπαίοι, άλλο όμως η κατάργηση της κρατικής υπόστασης. Εδώ είναι φανερό ότι η κυβέρνηση είτε από σύγχυση, είτε από διάλυση, είτε από αδυναμία το έχασε το παιχνίδι. Και το κακό εδώ δεν είναι μεγάλο αν αφορά την ίδια, γίνεται όμως δυσθεώρητο και θα μας πλακώσει αφού αφορά την χώρα.
Υ.Γ. Επειδή δεν μας έρθουν φέτος τουρίστες, έτσι λένε, κρατήστε κάπου στο μυαλό σας ότι η μόνη εγγυημένα αναπτυξιακή οικονομία είναι η... ιστορία.
