Για πολλούς λόγους που δεν είναι του παρόντος, οι δημοσιογράφοι δεν είναι… φυσιολογικοί άνθρωποι. Για παράδειγμα δεν έχουν προσωπική ζωή, αφού ανά πάσα στιγμή μπορούν να παρατήσουν την παρέα, ας πούμε, να φύγουν για ρεπορτάζ ή να πάνε οικογενειακά για μπάνιο και στην παραλία να τους συναντήσει μια διμοιρία παραπονούμενων, που ευκαιρίας δοθείσης βγαίνουν στην… αναφορά. ‘Η το άλλο, δεν χαίρονται το γεγονός, επειδή πρέπει να το καταγράψουν και να το περιγράψουν, χάνουν αυτό που λέμε την «προσωπική στιγμή».
Ετσι για να πούμε «του στραβού το δίκιο» αισθάνθηκα κρυφή ικανοποίηση στο Ομήρειο χθες βράδυ, όταν είδα σε εκδήλωση Σχολής χορού, δεκάδες «συναδέλφους» μου, να καταγράφουν την εκδήλωση, δηλαδή το παιδί τους, με κινητά κάθε είδους. Από αυτά που έχουν οι… Σύροι μέχρι αυτό που μου «την έφερε» πουλώντας μου το ο Βασιλάκης, αφού του πλήρωσα 50 ευρώ ζητώντας του το φθηνότερο, ενώ έμαθα ότι υπήρχε και κινητό των… 17 ευρώ.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαν όλοι κινητά, είχαν και τάμπλετ και φωτογραφικές κάμερες και άλλα… εργαλεία. Παρακολουθούσα την παράσταση και την προσπάθεια της Μίνας Μπατσακούτσα να περάσει μέσα απ’ αυτήν μηνύματα, από ένα έτσι κι’ αλλιώς συλλογικό είδος τέχνης, που είναι το μπαλέτο, αλλά παρακολουθούσα και τους γύρω μου, να κάνουν τους εικονολήπτες… στο παιδί τους.
Ζώντας όλες τις φάσεις στις ηλικίες των παιδιών, ήθελα να φωνάξω. Ανθρωποι μου, αν σας αρέσει τόσο η βιντεοθέαση, αγοράστε ένα αναθεματισμένο δισκάκι της παράστασης ή δείτε το στην τηλεόραση, μην χάνετε την στιγμή, σε λίγο αυτό το σποράκι θα είναι ολόκληρη κοπέλα. Δείτε το καμάρι σας, αλλά ως ένα μέρος του συνόλου, μην χάνετε αυτές τις μοναδικές προσωπικές στιγμές, κάτι που κάνουμε εμείς, λόγω βίτσιου του επαγγέλματος, αλλά που να βγεί φωνή απ’ τον λαιμό μου.
Κατ΄αρχήν ο μπροστινός μπαμπάς, που είχε σηκωθεί και πάνω για να ζουμάρει καλύτερα… αγνοώντας ότι και πίσω κάθονταν άνθρωποι, μόλις τελείωσε την βιντεοσκόπηση του παιδιού του, άνοιξε το κινητό και γύρισε όλα τα αθλητικά σάϊτ, όπως λέγονται ελληνικά οι σελίδες στο διαδίκτυο. Η διπλανή μου κυρία για να δείξει στην άλλη λεπτομέρειες του προγράμματος, άνοιξε τον… προβολέα, στην κυριολεξία του κινητού, τον οποίο ευτυχώς έκλεισαν σε λίγο, γιατί… ενοχλούσε τον μπροστινό του μπροστινού, που αφού εννοείται βιντεοσκόπησε και αυτός, άνοιξε στο τάμπλετ, το παιχνίδι με τις πίστες των αυτοκινήτων και έγινε… Σουμάχερ, μέχρι που κατάλαβε ότι η παράσταση τελείωσε.
Ευτυχώς, γιατί έπρεπε να πάρω το τελειωτικό χτύπημα, αλλά το κατέγραψα στη μνήμη μου, για να το κάνω μια φορά ρεπορτάζ. Θα αφήσω να αδειάσει το Ομήρειο και θα βιντεοσκοπήσω τους διαδρόμους των καθισμάτων. Στην κυριολεξία κάθε φορά οι καθαρίστριες πρέπει να αδειάζουν ένα μεγάλο κάδο τίγκα στα κεσεδάκια από πουράκια και μπουκαλάκια νερό!
Επίσης αυτό που κατέγραψα ήταν και οι ήχοι της πιτσιρικαρίας και όχι μόνο, όταν τους ενθουσίαζε κάτι στη σκηνή. Αν δεν κάνω λάθος έτσι ακριβώς ουρλιάζουν οι… σκύλοι αν και μάλλον η αντιγραφή είναι από κλασικά… Αμερικλάνικα σήριαλ.
Υ.Γ. Εύη Καλκούνη ενταύθα: Κυρία Πρόεδρε του Ομηρείου, εισηγούμαι να βρείτε τρόπο, να απαγορευτεί δια ροπάλου η τοποθέτηση μηχανών λήψης στον ρεμπαγό του εξώστη. Μπροστά μου είχα τρείς, που είχαν τοποθετήσει τις φωτογραφικές τους μηχανές πάνω σε τρίποδα! Δηλαδή ένα χιλιοστό να τους ξεφύγει, νεκρός ο από κάτω. Εκτός αν στις τρείς συγκεκριμένες σειρές των κάτω διατίθενται κράνη.
