Μέχρι τώρα είχαμε την Απλωταριά, οσονούπω θα έχουμε άλλη μια αλυσίδα να… μπουκάρει στην Προκυμαία.
Οι σχετικοί αντιλαμβάνονται ότι το… μπουκάρει έχει σχέση με το όνομα του μαγαζιού, που έκλεισε για να ενοικιαστεί ο χώρος στη συνέχεια σε μια ακόμα ξένη αλυσίδα.
Και εννοείται ότι οι συζητήσεις και τα σχόλια στην αγορά πάλι δίνουν και παίρνουν.
Πόσα μαγαζιά άραγε θα κλείσουν; Που θα πάει αυτό το βιολί με τις αλυσίδες; Μήπως φυτρώνουν σαν μανιτάρια επειδή οι Χιώτες δεν υποστηριζόμαστε μεταξύ μας;
Τα ερωτήματα είναι δεκάδες και διάφορες και διαφορετικές οι απαντήσεις.
Σ’ αυτές θα ήθελα να προστεθεί και ο δικός μου προβληματισμός.
Πως εκτιμά μια αλυσίδα να ανοίξει ένα ακόμα μεγάλο μαγαζί, αυτή την φορά στην Προκυμαία;
Στοχεύει στους μετανάστες – πρόσφυγες…
‘Οποιος το λέει ειρωνικά να αναθεωρήσει. Εξαιρουμένων των απελπισμένων στις λάσπες της ΒΙΑΛ, οι υπόλοιποι μήπως εκτός από τα κινητά, βλέπουμε πως είναι ντυμένοι και παπουτσωμένοι;
Ναι ο εισαγόμενος πληθυσμός, που τώρα πιά πρέπει να είσαι πολύ χαζός να μην καταλαβαίνεις ότι θα προσθέσει σε κάθε νησί μια πόλη, αποτελεί μια υπολογίσιμη αγορά.
Όμως τα καθοριστικά στοιχεία είναι άλλα και δεν είναι απόρρητα. Η Χίος παραμένει… «λιπαροτάτη» χαρακτηρισμός των αρχαίων ελλήνων για το νησί μας, αν όχι πρώτη, μέσα στις τρείς πρώτες θέσεις πανελλαδικά των καταθέσεων σε Τράπεζες.
Μετά, οι αλυσίδες βλέπουν τις αγορές προϊόντων της Χίου μέσω διαδικτύου. Υπάρχει κανείς που δεν βλέπει ότι πλέον στις εταιρείες ταχυμεταφορών ξεφορτώνονται… νταλίκες;
Συνεπώς τα σημεία τις καλούν από την μια, από την άλλη όμως αλλάζει η ίδια η αγορά.
Οι διαδικτυακές πωλήσεις έτσι κι’ αλλιώς είναι χαμένες από την τοπική αγορά. Το ναρθεί μια ακόμα αλυσίδα εκτιμώντας ότι την συμφέρει καλύτερα να ανοίξει μαγαζί, παρά να πακετάρει μονίμως για Χίο παπούτσια και ρούχα, αυτό δεν σημαίνει ούτε συν, ούτε πλήν για μας, σημαίνει ΜΟΝΙΜΩΣ πλην.
Άλλο ένα πλην παρακαλούμε να κρατηθεί στην άκρη, με τα όσα αναμένονται στην Τουρκία δίπλα, όπου δεν είναι απίθανο το ένα ευρώ να έχει ισοτιμία 10 τουρκικών λιρών, συνεπώς θα βουλιάξουν πάλι τα καραβάκια από κόσμο, που θα σηκώσει ξανά την αγορά της Σμύρνης.
Όλα αυτά δεν γράφονται για να απογοητεύσουν, την πραγματικότητα περιγράφουν, την οποία αν την διαβάσουμε μονόπλευρα είναι απογοητευτική.
Απογοητευτική, γιατί αυτά που δουλεύουν πλέον, για την Εφορία εννοείται, όποιος νομίζει ότι έχει μαγαζί και είναι αφεντικό συγνώμη αλλά είναι βλάκας, είναι τα καφέ και τα ταχυφαγάδικα.
Πως όμως αλήθεια αυτά τα μαγαζιά είναι τίγκα στον κόσμο;
Ξέρετε πόσες φορές αναρωτιέμαι την ημέρα, τι θα γίνει αυτή γενιά, που η οικογένεια της πληρώνει τον καφέ και ξαπλάρει ολημερίς στις καφετέριες, όταν η ζωή κόψει εκ των πραγμάτων την σύνταξη της γιαγιάς, που την χαρτζιλικώνει;
Ποιά είναι η άλλη ανάγνωση;
Η Χίος δεν μπορεί να έχει 3000 μαγαζιά, αυτό πέθανε, ένα μήνα να κλαίμε.
Δίπλα μας, ολόγυρα μας είναι το μεγάλο χωράφι, που χάρισε τον χαρακτηρισμό της… λιπαροτάτης στο νησί. Η θάλασσα περιμένει το όργωμα μας και η θάλασσα δεν θέλει μόνο Καπεταναίους και Μηχανικούς.
Μα, να θαλασσοπνιγόμαστε για 2000 ευρώ για παράδειγμα;
Σωστόν, είναι 800 ευρώ περισσότερα, από όσα παίρνει ένας Νοσοκομειακός γιατρός στα 40 του χρόνια.
Στο Νότιο μέρος του νησιού υπάρχει ο λευκόχρυσος, που εκτός των υπέργηρων, που δεν διαπαιδαγωγήθηκαν ως επαγγελματίες ακαμάτες, σμιλεύεται σήμερα από τους Πακιστανούς και τους Αφγανούς, άνευ αναφοράς στους Αλβανούς, που είναι πλέον… επιστάτες.
Μα ο σχίνος θέλει κούραση. Σωστά ενώ η ξάπλα Γυμναστήριο το απόγευμα, για να σπάσει το πρωϊνό άραγμα.
Δουλειές λοιπόν υπάρχουν, η Χίος έχει δυό σταθερούς πυλώνες, έναν ιστορικό και ανεξάντλητο και έναν παγκοσμίως αποκλειστικό και αναγκαστικό.
Ας… μπουκάρουμε λοιπόν σ’ αυτές κι’ ας μην αναθεματίζουμε τις αλυσίδες.
Υ.Γ. Χθες βάφτισα Αιπούπολη, την νέα πόλη που θα γίνει στο Αίπος. Αν ακούγεται αυτό κάπως παραδοσιακό ας την βγάλουμε Αίποςland.
