Τώρα που άρχισαν να αυξάνονται τα κρούσματα και στη Χίο, και μετά τις προειδοποιήσεις των γιατρών, σκέφτηκαν οι άρχοντές μας να ασχοληθούν με το θέμα που καίει όλη την Ελλάδα… Να πίστευαν πως δεν θα μας «αγγίξει» και ότι εν πάση περιπτώσει πρέπει να κοιμόμαστε ήσυχοι; Μα, ήταν δυνατόν, αφού με τα πήγαινε - έλα, λογικό ήταν ότι κάποια στιγμή το πρόβλημα θα ήταν και δικό μας;…
Και ναι μεν τα κρούσματα όπως όλα δείχνουν, επιφανειακά τουλάχιστον, είναι ελεγχόμενα, όμως οι κλίνες κόβιντ και εκείνες της ΜΕΘ είναι μετρημένες. Και να μη σώσουμε να αρχίσουμε να βλέπουμε ανεπιθύμητες καταστάσεις που βιώνουν εδώ και αρκετό καιρό άλλες περιοχές της χώρας…
Έτσι ξύπνησαν και εδώ οι δικοί μας και είπαν να βάλουν κάτω τα «κουβάρια» να δουν τι γίνεται και τι μπορεί να γίνει. Ήδη έγινε μια σύσκεψη την περασμένη βδομάδα στη Μυτιλήνη και χτες έγινε και μία στη Χίο με πρόσκληση του αντιπεριφερειάρχη Χίου, Παντελή Μπουγδάνου.
Και είχε προηγηθεί και μία ακόμα το Σάββατο στη Χίο από τον τελευταίο. Δεν ξέρω τα αποτελέσματα αυτής της τελευταίας αλλά υποτίθεται ότι όλοι όσοι συμμετείχαν θα έβαλαν «τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων»… Και ελπίζω και εύχομαι ό,τι αποφασίστηκε να είναι υλοποιήσιμο, ώστε το νησί να προφυλαχθεί και να προστατευθεί κατά το δυνατό καλύτερα…
Όμως, πριν από αυτή τη δεύτερη χτεσινή σύσκεψη, διάβασα πρωί - πρωί ότι σύμφωνα με τον αντιπεριφερειάρχη Υγείας, Παντελή Βρουλή, που είναι και ο πιο αρμόδιος, δεν κλήθηκε στην περί ης ο λόγος συνάντηση. Και μάλιστα ο ίδιος φέρεται να δήλωσε «δεν με κάλεσε (ο Μπουγδάνος), άλλα αποφασίσαμε και για άλλα συζήτησαν. Κάνει του κεφαλιού του χωρίς να συνεργάζεται»… Και όσοι το διαβάσαμε αναρωτηθήκαμε, αν είναι δυνατόν από μια τέτοια σύσκεψη να απουσιάζει ο αρμόδιος Αντιπεριφερειάρχης… Όμως, «πριν αλέκτωρ φωνήσαι», μάθαμε ότι στον πίνακα αποδεκτών ήταν και ο Βρουλής, όπως και οι υπόλοιποι νομαρχιακοί σύμβουλοι. Και το επιβεβαίωσε και ο Μπουγδάνος…
Και αναρωτήθηκα τι διάολο «παιχνίδια» παίζονται στην Περιφέρεια, καθώς όπως διάβασα σε μια ιστοσελίδα ο χωρικός αντιπεριφερειάρχης έχει επιλέξει το δρόμο της απομόνωσης από τους συναδέλφους του Αντιπεριφερειάρχες.
Αν αληθεύει, βέβαια, αυτό το τελευταίο. Αντί να υπάρχει αρμονική συνεργασία μεταξύ όλων («η ισχύς εν τη ενώσει») ο ένας δεν θέλει να βλέπει τον άλλον, ο καθένας τραβά το δρόμο του και προσπαθεί να περάσει το δικό του και να κάνει του κεφαλιού του; Έτσι είναι ή όχι; Για να αφήσω και μια χαραμάδα ελπίδας ότι μπορεί να μην είναι έτσι και μακάρι! Ε, μα, έτσι θα πάμε μπροστά;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
