Πάντοτε, κάθε χρόνο, τη Μεγάλη Εβδομάδα τη συνδέουμε και τη συνδυάζουμε με τα χρόνια της χαμένης παιδικής αθωότητάς μας… Οι πιο μεγάλοι σε ηλικία, τουλάχιστον, που έχουμε να θυμηθούμε κάποιες όμορφες στιγμές από τα χρόνια εκείνα τα παλιά. Βλέπετε, οι νεότερες γενιές είχαν και έχουν άλλα πράγματα να ασχοληθούν ακόμη και τη Μεγάλη Εβδομάδα…
Κάποιοι από εμάς, «τω καιρώ εκείνω», δεν είχαμε τόσα ενδιαφέροντα και τόσες προκλήσεις όπως τα σημερινά παιδιά. Και, έτσι, έστω και αναγκαστικά, κάπου έπρεπε να περάσουμε όμορφα και με τους φίλους μας αλλά και να «εκτονωθούμε»…
Έτσι, η εκκλησία και οι ακολουθίες της, ήταν στις προτεραιότητές μας… Πού μας έχανες, πού μας έβρισκες, στην εκκλησία τριγυρνούσαμε. Ούτε ιδιαίτερα μαθήματα κάναμε, ούτε τηλεόραση είχαμε, ούτε κομπιούτερ διαθέταμε, ούτε τρέχαμε και δεν προλαβαίναμε…
Νομίζω ότι από τότε που βγάλαμε χνούδι στο πάνω χείλος μας, και αρχίσαμε να μεγαλώνουμε, χάσαμε και το νόημα της Μεγάλης Εβδομάδας. Γι’ αυτό ίσως, επειδή τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά τότε, κάθε τέτοιες μέρες αναπολούμε με νοσταλγία το παρελθόν.
Όμως διαφορετικά ήταν τα πράγματα και μέσα στο σπίτι, αφού με εντελώς διαφορετικό τρόπο προσέγγιζαν οι γονείς μας αυτή την εβδομάδα. Η ατμόσφαιρα ήταν πιο κατανυκτική και, όλοι μαζί, ζούσαμε και βιώναμε την κάθε ημέρα με άλλη νοοτροπία και διάθεση. Ούτε που καταλαβαίνουμε ότι διανύουμε μία τόσο ξεχωριστή εβδομάδα. Σημείο των καιρών και αυτό και πώς να το αλλάξεις τώρα πια.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
