Μια καλή φίλη και συνάδελφος μου χάρισε ένα καλοτυλιγμένο βιβλίο λέγοντας μου: Δεν πρέπει να ξεχνούμε τους ανθρώπους, που μας οδήγησαν στο δρόμο της γνώσης.
Το άνοιξα προσεκτικά και ομολογώ ότι με συγκίνησε και μου έδωσε πολλή χαρά. Ήταν μια έκδοση του «αλφα πι» για την πορεία του Στέφανου Καββάδα, του ΔΑΣΚΑΛΟΥ που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην εκπαίδευση του νησιού μας και οχι μόνο. Μια κατάθεση ψυχής από το γιό του Κώστα Καββάδα βασισμένη σε μαρτυρίες, που του κληροδότησε ο ίδιος ο πατέρας του.
Το διάβασα απνευστί. Τον έβλεπα, θαρρείς. μπροστά μου, με την Ολύμπια ηρεμία του, εργασιομανή και τελειομανη συγχρόνως.
Δεν είχα τη τύχη να ακούσω τις παραδόσεις του στην τάξη. Ερχόταν ενίοτε στην τάξη μας, όταν απουσίαζε κάποιος καθηγητής και μας δίδασκε συνήθως για τη γλώσσα μας. Κρεμόμουν από το στόμα του.
Γνώστης του αντικειμένου μας άνοιγε νέους ορίζοντες. Λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά και δεν σκεπτόμαστε την προέλευσή τους.
Προσωπικά ήμουν γοητευμένη από όσα μας έλεγε και του εξέφραζα απορίες. Μάλλον εκτίμησε το ενδιαφλερον μου. Κάποια στιγμή μου ζήτησε αν ήθελα να εργασθώ στη βιβλιοθήκη «Κοραή». Εργάσθηκα 6 καλοκαίρια (τα δύο τελευταία του τότε γυμνασίου και τα τέσσερα ως φοιτήτρια).
Κάναμε αποδελτίωση στις Χιώτικες εφημερίδες και στις Χιώτικες εκδόσεις.
Ήταν τότε συνταξιούχος, αλλά ακμαίος, εύστροφος, δυναμικός, ακούραστος. Είχε οράματα για τη Χίο και προσπαθούσε να τα υλοποιήσει με αγώνα, υπομονή και επιμονή σε πολλά μέτωπα. Στόχευε στο μέλλον, αλλά υπηρετούσε το παρόν με συνέπεια και ευθύνη. Η επιστημονική του κατάρτιση ήταν σπάνια. Ανοιχτόμυαλος όσο λίγοι δάσκαλοι.
Διαβάζοντας το βιβλίο είδα με πόσους ανθρώπους των γραμμάτων αλληλογραφούσε και όλοι εξέφραζαν το θαυμασμό τους και την εκτίμηση τους.
Υπήρξε τιμή για το νησί μας, εργάστηκε, άνοιξε δρόμους, έφυγε καταξιωμένος, έντιμος και σεβαστός.
φυγε από τη ζωή, αλλά ζει στις καρδιές των μαθητών και μαθητριών του και όσων τον γνώρισαν ως υπόδειγμα δασκάλου και ανθρώπου.