«Το μίνι-μίνι-μίνι το μινάκι σου, καμίνι, μίνι, μίνι το κορμάκι σου»… Το θυμάστε αυτό το τραγουδάκι στα τέλη της δεκαετίας του ‘60; Έστω όμως κι αν το είχατε ξεχάσει, φρόντισα να σας το θυμίσω. Πώς το θυμήθηκα κι εγώ; Από ένα δημοσίευμα που έγραφε ότι φέτος η μίνι φούστα έκλεισε πάνω από 50 χρόνια από τότε που εμφανίστηκε. Το μίνι είχε γεννηθεί στην Αγγλία από τη Μαίρη Κουάντ, το 1966. Αλλά εκείνος που το απογείωσε ήταν ο γάλλος μόδιστρος Αντρέ Κουρέζ. Το μίνι (και το παντελόνι) κάνουν θραύση στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις στην Καλιφόρνια και στη Νέα Υόρκη και αμέσως μετά γίνονται τα ρούχα του γαλλικού Μάη. Δηλαδή δυο χρόνια αργότερα.
Και ναι μεν σήμερα βλέπουμε μίνι και δεν μας εντυπωσιάζει, αφού τώρα πια «όλα βγήκαν στη φόρα» που θα έλεγε και η γιαγιά, αλλά εκείνη την εποχή ήταν μια επανάσταση στην αμφίεση των γυναικών. Κάτι σαν τη σημερινή ακάλυπτη μέση των κοριτσιών, που τη βγάζουν σε κοινή θέα, άσχετα αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι. Και φυσικά εκείνα τα χρόνια ολόκληρος σχεδόν ο ανδρικός πληθυσμός… γούρλωσε τα μάτια του. Τι θεσπέσιο θέαμα ήταν εκείνο που μας προσφερόταν, ιδιαίτερα όταν εκείνη που το φορούσε είχε ωραία πόδια. Και ας μην είμαστε ή το παίζουμε πουριτανοί. Εκείνα τα μίνι «κόλαζαν και άγιο» θα έλεγα… Αφήστε που όποια φορούσε μίνι, κατά την άποψη κάποιων οπισθοδρομικών, ήταν… πόρνη!
Πέρασαν τα χρόνια, το μίνι καθιερώθηκε, το συνηθίσαμε, πάψαμε να γουρλώνουμε όταν βλέπαμε μινιφορούσες, αν και ποτέ δεν έπαψε να μας συγκινεί. Μας έκανε βέβαια και να αηδιάζουμε κάποιες φορές, αλλά ήταν κάτι ωραίο. Και πιστεύω να συμφωνήσετε μαζί μου. Έτσι δεν είναι;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
