Αυτό το δένδρο είναι το μαστιχόδενδρο.
Προσέξτε με τι αγάπη το αποδίδει σε κείμενο της Όλγα Παυλίδου καθηγήτρια αγγλικών κάτοικος Θεσσαλονίκης
Όσο "κεντάς" το κορμί μου, δακρύζω για να επουλώσω τις πληγές μου κι από τα κρυστάλλινα "δάκρυά" μου γιατρεύομαι. Όσο περισσότερο με "πληγώνεις", τόσο πιο πολύ σωπαίνω και τόση περισσότερη ομορφιά και πλούτο σου χαρίζω. Όσο χαράσσεις τις φλέβες μου, εγώ σε αγκαλιάζω με αρώματα και αιθέριες σταγόνες, γίνομαι το γιατροσόφι σου.
Είμαι ο σχίνος, το μαστιχόδεντρο, η μαστίχα, ένα ταπεινό θαμνώδες δεντράκι. Χρόνια τώρα καθώς με "κεντάς", ακούω το σφυγμό των λέξεων στις ανθρώπινες ιστορίες κάτω από τη σκιά μου. Έρωτες, αγάπες, φιλίες, χωρισμοί, προδοσίες, ταξίδια, όνειρα, πόθοι, θάνατοι. Δακρύζω με τις λύπες σου αλλά και με τις χαρές σου. Τα "δάκρυά" μου γίνονται ευωδιά, χαρά, ζωή, χρυσάφι. Οι σταγόνες μου στο στόμα σου είναι βάλσαμο, στο σώμα σου φιλί. Με μυρίζεις, με αγγίζεις, χάνεσαι στην αγκαλιά μου, στο στήθος μου, ρουφάς αχόρταγα τους "καρπούς" μου. Παλεύεις να κρατήσεις τη στιγμή αιώνια. Χαράματα τριγυρνάς γύρω από το κορμί μου, στήνεις το λευκό σεντόνι, το "τραπέζι" στα πόδια μου και ξέρω ότι ήρθε η στιγμή να σου χαρίσω τα πολύτιμα "δάκρυά" μου καθώς λευκαίνουν σε απόλυτη διαφάνεια για να φεγγίζει ο έρωτάς μας. Με πληγώνεις με σεβασμό αλλά ποτέ σου δεν φαντάστηκες πως τόσα πολλά δάκρυα δεν γεμίζουν ούτε μια χούφτα!
Πόσες φορές θα με χαράξεις για να πεισθείς ότι οι πληγές δεν κλείνουν; Η προπατορική απαγόρευση χαράσσει την αιώνια πληγή του έρωτα, τη γιατρεύω και προχωρώ...
