ΤΕΤΟΙΕΣ ΑΓΙΕΣ ΜΕΡΕΣ... ΜΕ ΑΥΤΌ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑΚΙ (;)
ΈΣΩΣΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΝΑΥΤΑΚΙ!
Ήταν Οκτώβρης του 1970, στη Γιοκοχάμα, όταν διάβασα στο περιοδικό ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, που έφερε μαζί με εφημερίδες το νέο πλήρωμα του ATLANTIC STAR, μια σπαραχτικη κραυγή ενός ευαίσθητου νεαρού από τη Θεσσαλονίκη, που έγραφε στη στήλη ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΜΕΛΙΝΑ (ή κάπως έτσι), ότι... "στις 20 Δεκεμβρίου, ημέρα των γενεθλίων μου, θα αυτοκτονήσω γιατί δεν ξέρω γιατί ζω, εκτός κι αν κάποιος που ξέρει, με αποτρέψει με τα επιχειρήματα του. (Οι καθηγητές μου δεν με έχουν καλύψει)".
Κι εγώ, αντί να πάω νυχτιά με την Aiko San, τη "σοκολατιέρα" που με περίμενε, γλύτωσα τα 3000 Yen, πήρα short time την πένα και μια κόλα χαρτί και του έγραψα και του έστειλα το κάτωθι άμετρο ποίημα -αν μπορεί να χαρακτηρισθεί έτσι αυτό το πράμα- με τον ακόλουθο τίτλο...
"ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΠΕΘΆΝΕΙΣ"
Αγόρι μου που θέλεις να πεθάνεις -γιατί δεν ξέρεις γιατί ζείς- πρίν το κάνεις, ναυτικός μπαρκάρισε γιά λίγο.
Για λίγο, μέχρι να βραχείς με το αλάτι και στου τυφώνα την ορμή να νοιώθεις πανικό. Φόβο εσύ, για τη ζωή αυτή που τώρα θέλεις να πεθάνει!
Για λίγο, κι όταν αρρώστια -γυναικεία- πόρτου αρπάξεις, πρώτος θα τρέξεις στο γιατρό να γιατρευτείς, για να μπορέσεις στ'άλλο πόρτο, να 'βγεις πρώτος!
Για λίγο, μέχρι Μαροκινή ή Κολομβιάνα αγαπήσεις και μες στο στήθος, φτερουγίσματα γεμίσεις!
Για λίγο, μέχρι να "χτυπήσει" η λαμαρίνα. Και τότε μέσ' την τρέλα σου μικρέ, για να πεθάνεις ούτε λόγος να γεννάται. Γιατί είναι τρέλα απ'τη δική σου πιο τρελή!
Σε λίγο θάχεις γίνει πιά μεγάλος. Βοναπάρτης, Αννίβας ή Κρουτσώφ! Γιατί και τώρα εσύ, μεγάλος μπορεί να 'σαι! Ίσως και να 'χεις φθάσει στον Ντεγκόλ!
Μην προσπαθείς λοιπόν να εμβαθύνεις "γιατί ζείς;" κι άρπαζε απ'τή ζωή τα πιο ωραία! Κι άν εσύ μεμψίμοιρα τα βρίσκεις όλα σκάρτα, μάθε πως η σουμάδα* απ' την πίκρα τ' αμυγδάλου μόνο βγαίνει!
*Σουμάδα : Πολύ ωραίο και γλυκό ποτό, που βγαίνει από τα πικραμύγδαλα! Ποτό της χαράς, που το κερνούν απλόχερα -στούς καλεσμένους- στους γάμους, αρραβώνες και βαπτίσεις στη Χίο!
...Την Πρωτοχρονιά, στην Οσάκα, έλαβα ένα θερμό ευχαριστήριο γράμμα (νοτισμένο από δάκρυα, αφού φαίνονταν οι αποξηραμένες βαθουλίτσες και η αλλοίωση του μελανιού από αυτά) από τη μάνα του παιδιού, που αφού μας ευχονταν "ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ, ΚΑΛα ΤΑΞιΔΙΑ ΚΑΙ ΓΑΛηΝΕΙΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ", έλεγε μέσες άκρες, ότι το γράμμα μου ήταν εκείνο που έσωσε το μονάκριβο γιό της, τον Μιχάλη της, και τον έκανε να βγάλει ναυτικό φυλλάδιο και να μπαρκάρει ναυτόπαις. Τζόβενο για τους ελάχιστους μη γνωρίζοντες.
ΟΤΙ ΜΟΥ ΕΥΧΗΘΗΚΕ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ, ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΙ ΕΓΏ ΣΤΟΥΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ, ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ!
