Ο Ανδρέας Γ. Λαιμός (1900 - 21 Μαΐου 1983) ήταν Έλληνας εφοπλιστής, πολιτικός και συγγραφέας. Τελειόφοιτος της Νομικής εργάστηκε πολλά χρόνια και ως δικηγόρος.
Υπήρξε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών για δώδεκα θητείες.
Από το 1940 ως το 1941 ήταν Δήμαρχος Χίου ενώ εξελέγη δύο φορές Βουλευτής Χίου, το 1951 με τον Ελληνικό Συναγερμό και το 1965 με την ΕΡΕ.
Πέθανε στις 21 Μαΐου 1983 και κηδεύτηκε τρεις ημέρες μετά, από τον Μητροπολιτικό Ναό Χίου. Η ταφή έγινε στην γενέτειρα τις Οινούσσες.
Άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο, που αριθμεί 15 βιβλία. Σημαντικά έργα του είναι και "Το Ναυτικό του Γένους των Ελλήνων (τόμος Α΄: Η Ιστορία του)" , "Πονήματα", "Χρονικό των Οινουσσών" και άλλα.
Ο Δήμος Χίου αφιέρωσε μια οδό στο όνομα του στον Κάμπο.
Σε αυτή εισερχόμαστε από την οδό Αθανασίου και Ισμήνης Γκιάλα, στρίβοντας Νότια.
Από το δεξί μας χέρι μια οικία με γκρί κάγκελα και αριστερά μας ένα χωράφι.
Περνώντας κάτω από ψηλές καρυδιές, κισσούς, μια μαύρη πόρτα και πικροδάφνες, συναντιόμαστε με την πρώτη πάροδο της προς την Ανατολή.
Δεξιά μας ο πρώτος μαντρότοιχος, μια ξύλινη παλιά πόρτα, ένα αμπέλι, απέναντι σε ένα χώρο στάθμευσης, διπλά σε μια αυλή με δεκάδες κακτοειδή και μια νεαρή Αροκάρια.
Μια ωραιότατη Καμπούσικη πόρτα για την συνέχεια με τα αρχικά Δ.Χ. φωτιστικά με κρεμαστούς ήλιους του Γιαλούρη, γλάστρες από τις δύο μεριές, μια στέρνα στην αυλή με βαμμένες κολοκύθες.
Απέναντι στον αριθμό 6Α μια παλιά ξύλινη πόρτα, ένα παλιό σπίτι στην είσοδο, ένα νεόκτιστο στο βάθος και μια στέρνα με 12 κολώνες αριστερά.
Μια μαύρη πόρτα με τα αρχικά Μ.Κ. είναι η συνέχεια της οδού, με φύκους αριστερά και δεξιά, , πολύ πράσινο για την συνέχεια και μετά η εκπληκτική νεοσυντηρημένη οικία του Βασίλη Λιβανού ομογενή της Αμερικής.
Βοτσαλωτό στο βάθος, κούκλοι που τρέχουν μέσα στα περιβόλια, μια περίτεχνη μαρμάρινη σκάλα και απέναντι ένα θερμοκήπιο.
Γιασεμιά για την συνέχεια, ένα πέτρινο αρχοντικό, δίπλα σε κατάφορτες πορτοκαλιές, μια πορεία ανάμεσα στο πράσινο μπροστά από πόρτες και κάγκελα στο κόκκινο χρώμα.
Πέτρινα τοιχία στην ίδια πορεία προς τον Νότο, νόστιμα μανταρίνια να κρέμονται προκλητικά και εδώ η οδός στενεύει απότομα.
Μια σύνθεση κόκκινου και γιασεμί για την συνέχεια, πετροντούβαρα στο ύψος του ανθρώπου, ένα πράσινο πέτρινο σπίτι, ένας ακόμα μαντρότοιχος, ένα άσπρο σπίτι απέναντι και παράλληλα άλλη μια πάροδος της οδού προς την μεριά της θάλασσας.
Μια πινακίδα της οδού δίπλα σε ένα χαρακτηρισμένο ως επικίνδυνο κτίσμα και… καθαρίσαμε, άλλη μια πινακίδα, πριν η οδός φαρδύνει ξανά, δίνοντας σκυτάλη σε ένα τοιχίο από πλίνθους, άλλη μια πάροδο αριστερά, ένα παλιό και νέο ντουβάρι και μια μαύρη πόρτα με ένα χαρακτηριστικό καμπανάκι.
Απέναντι το ίδιο καμπανάκι σε μια πόρτα με γλάστρες ψηλά, ένθεν και ένθεν, ενώ δεξιά μια ακόμα οικία, με πράσινη πόρτα και τα αρχικά Κ.Μ.
Μια κόκκινη πόρτα δεξιά μας, ένα παλιό ερειπωμένο δυστυχώς σπίτι με χαρακτηριστικό λουλακί χρώμα, άλλη μια πινακίδα και μια πάροδος προς την Ιωάννου Χρήστου, μια πράσινη πόρτα με δυό μικρά ψωμιά αφησμένα σε ένα καλάθι.
Μουρόσυκα για την συνέχεια και αριστερά μας και δεξιά χωράφια είναι το τέρμα της οδού Ανδρέα Λαιμού, στην οποία από την οδό Αθανασίου και Ισμήνης Γκιάλα ξεκινήσαμε την περιήγηση μας και στην οδό Γαλάτη «Φτου και βγήκαμε».
Ρεπορτάζ Γιάννης Τζούμας, εικονοληψία – φωτογραφίες Κωστής Αναγνώστου, επεξεργασία εικόνας Νέλο Μέσι.
