Ο Ιωάννης Παστρικάκης μοναχογιός του γιατρού Γεωργίου Παστρικάκη γεννήθηκε στις Αρχάνες Ηρακλείου Κρήτης στις 14 Δεκεμβρίου 1894.
Στις 18 Σεπτεμβρίου 1910 μπήκε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων (ΣΝΔ).
Ως τριτοετής Ναυτικός Δόκιμος είχε πρωτοστατήσει στις προσπάθειες να πεισθεί το Υπουργείο Ναυτικών να επιτρέψει στους νεαρούς δοκίμους να συμμετάσχουν στην προσπάθεια της πατρίδος να απελευθερώσει τα σκλαβωμένα ακόμα χώματα της από τον Τούρκικο ζυγό.
Για το σκοπό αυτό παρακάλεσε πολλές φορές τον υπουργό των Ναυτικών Νικόλαο Στράτο ακόμη και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο που τύχαινε να είναι νονός του. Έτσι ο Ιωάννης Παστρικάκης με τους υπόλοιπους τριτοετείς συμμαθητές του τοποθετήθηκαν στον Στόλο του Αιγαίου και έλαβαν μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις.
Βρήκε ηρωικό θάνατο μαζί με άλλους συντρόφους του μαχόμενος για την απελευθέρωση της Χίου στις 17 Νοεμβρίου 1912.
Στη Χίο πήγε εκτελώντας χρέη αξιωματικού αποβατικού αγήματος, και συμμετείχε στην κατάληψη του υψώματος Σελλάδα του Αίπους και στην απελευθέρωση της νήσου, όπου και τραυματίστηκε θανάσιμα κατά την επίθεση εναντίον θέσεων της τούρκικης φρουράς στις 16 Νοεμβρίου 1912.
Άφησε την τελευταία του πνοή την επομένη ημέρα (17/11/1912) σε ηλικία 18 ετών.
Ο Δήμος Χίου αφιέρωσε προς τιμήν του μια οδό πέριξ του 2ου Λυκείου. Σ’ αυτήν εισερχόμεθα από την Στεφάνου Τσουρή, όπως ηλιθίως μετονόμασε ο Δήμος Χίου την ιστορική οδό Ατσικής, αφήνοντας αριστερά την Εκκλησία της Υπαπαντής.
Ένα διώροφο δεξιά ως πρώτη υποδοχή, απέναντι από τον χώρο στάθμευσης της Σχολής DATA.
Ένας ωραίος κήπος για την συνέχεια με γλάστρες ακόμα και σε σχήμα… γάτας, απέναντι από γκαράζ, μια ταράτσα μπαλκόνι με κολωνάκια και ένα πιθάρι στη γωνία, στη σκιά μιας 6 όροφης πολυκατοικίας, που προκαλεί ψυχοπλάκωμα στην γύρω περιοχή, που διακρίνεται από ωραίους κήπους, θυρυβώδεις τετράποδους φύλακες.
Η οδός διακόπτεται από την Νικολάου Ρίτσου, με συνεχόμενες διώροφες οικίες, χαριτωμένα τετράποδα, ένα μεγάλο διώροφο σε μπες αποχρώσεις, όπου εδώ η Παστρικάκη συναντά την Γεωργίου Ρέβελη.
Εδώ στη γωνία συναντάμε μια γωνία αγάπης, όπου νερό και φαγητό περιμένει κυρίως τα γατάκια της περιοχής, με φροντίδα της κόρης της κυρίας Μαρίας Σκαλιστή, όπως μας λέει η ίδια.
Στην έξοδο οι διώροφες οικίες συνεχίζονται, το ίδιο και οι κήποι, ένας μάλιστα με έναν κάκτο με μια διακοσμητική κολοκύθα πάνω του, μεγάλοι επίσης φύκοι στην γωνία, εκεί που η Παστρικάκη συναντά την οδό Μεσολογγίτου.
Γιασεμιά αριστερά μας, συκιές, σκιερές είσοδοι γκαράζ με μια Ελληνική σημαία στην κορυφή, μια κόκκινη πόρτα απέναντι με ένα διακοσμητικό ψάρι στην μια πλευρά της εισόδου, μια σύνθεση με κίτρινα και μωβ λουλουδάκια, μια περίτεχνη μεγάλη γκαραζόπορτα και εδώ σε ένα τοίχο, ολοκληρώνεται η οδός ή μάλλον συνεχίζεται ως μονοπάτι και σκάλα στην οδό Καλαμπόκα, αλλά επί της ουσίας εδώ ολοκληρώνεται ως οδός βατή και σε οχήματα, στην οποία από την οδό Στεφάνου Τσουρή εισήλθαμε και σε ένα τοίχο κήπου «Φτου» και… τερματίσαμε.
Ρεπορτάζ Γιάννης Τζούμας, εικονοληψία – φωτογραφίες Κωστής Αναγνώστου, επεξεργασία εικόνας Νέλο Μέσι.
