Για να ζήσει μια εφημερίδα θα πρέπει να… καταβροχθίσει δυό - τρείς συγγραφείς.
Παλιό δημοσιογραφικό αξίωμα, που το… διέψευσε ο Δημήτρης Φρεζούλης.
Τον έχω χαρακτηρίσει χαλκέντερο γιατί έχει αυτό το χαρακτηριστικό, να γράφει, να παράγει, να δημιουργεί και παράλληλα να… καταπίνει την βλακεία, που μας περικυκλώνει.
Σε αντίθεση με μένα, που τα «παίρνω στο κρανίο» ο Δημήτρης αντιμετωπίζει τα πράγματα νηφάλια και προσπαθεί να μπεί στο βάθος.
Λένε πως για μας θα γράψει η… ιστορία, αλλά στο μεταξύ την… γράφομε εμείς, μέσα από τα γεγονότα της. Ε, ο Δημήτρης έχει αυτή την ικανότητα, όχι μόνο να καταγράφει αλλά και να… διασώζει.
Αν κάποια στιγμή γράψει για την ΑΛΗΘΕΙΑ κάτι η ιστορία θα καταφύγει κυρίως στις συνεντεύξεις του. Κατάφερε όχι μόνο να τις κάνει, μιλάμε για χιλιάδες, με άπειρες πληροφορίες αλλά και να τις… διασώσει. Γιατί εμείς τόχουμε και αυτό, περνάει από τα χέρια μας όλη η… λάντζα της ειδησεογραφίας και στο τέλος άντε να ξεχωρίσεις τις… πορσελάνες από τα… πήλινα.
Να μην σας κουράσω, τον Δημήτρη τον ξέρετε. Αυτό που θα μάθετε και σε λίγο αναλυτικότερα είναι ότι το φώς της ζωής είδε άλλο ένα βιβλίο του, για μια ιστορική περίοδο του νησιού μας, που έχουν γραφτεί βεβαίως αρκετά αλλά όχι από δημοσιογραφικό μάτι και αυτό επιτρέψτε μου, έχει την σημασία του.
Τίτλος του «ΧΙΟΣ. Η ζωή στην κατοχή. Πείνα, αντίσταση, φυγαδεύσεις.»
Την καλλιτεχνική επιμέλεια έχουν ο Γιάννης και η Αρετή Παλιού, κάτι που και αυτό έχει την σημασία του και κυριολεκτικά και… σημειολογικά.
Επιτρέψτε μου να σας βάλω στο κλίμα, αντιγράφοντας από το οπισθόφυλλο, γιατί πιστεύω ότι αποδίδει την αξία της έκδοσης και αναγάγετε το στις δικές σας μνήμες.
Δυο – τρεις φράσεις και μία κίνηση κυριαρχούσαν στα οικογενειακά τραπέζια τα μεταπολεμικά αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και τη δεκαετία του ‘70… Οι φράσεις προέρχονταν από γονείς, παππούδες και γιαγιάδες και απευθύνονταν κυρίως στα παιδιά τα οποία μιζέρευαν όταν στο τραπέζι υπήρχε φαγητό που δεν τους άρεσε και αρνούνταν να φάνε, έστω και αν δεν το δοκίμαζαν. «Ε, καημένη πείνα!», «Ε, ρε, και να ‘ρχόταν το ‘41 για δυο μέρες, όχι παραπάνω», «Πού να βλέπατε τι τραβούσαμε στην πείνα». Η κίνηση ήταν χαρακτηριστική, όταν έπεφτε κατά λάθος καμιά φέτα ψωμί από το τραπέζι… Έσκυβαν, έκαναν το σταυρό τους, την έπιαναν, την ξεσκόνιζαν, τη φιλούσαν και την ξανάβαζαν στο τραπέζι για να την φάνε. Ήταν η εποχή που η μεγάλη πλειοψηφία, με εξαίρεση ελάχιστους, έλεγε «το ψωμί, ψωμάκι»… Ουσιαστικά το βιβλίο περιλαμβάνει μια περιήγηση, τραγική και πολύ σκληρή, στη δυσκολότερη περίοδο που πέρασε το νησί και οι κάτοικοί του στη μέση του 20ού αιώνα. Μια περιήγηση ανατριχιαστική από τη βαρβαρότητα των Γερμανών κατακτητών. Η Κατοχή έμεινε στην ιστορία της Χίου ως το μελανότερο σημάδι του 20ού αιώνα και ήταν τυχεροί όσοι κατάφεραν, με πολλές δυσκολίες, να επιβιώσουν. Και βέβαια υπήρξαν και οι άτυχοι που δεν τα κατάφεραν…
Περισσότερα διαβάστε στο ίδιο το βιβλίο. Ο Δημήτρης Φρεζούλης δεν το υπογράφει μόνο, κάνει ακόμα πλουσιότερη την Χιακή βιβλιογραφία. ΑΞΙΟΣ!
Υ.Γ.: Όπως είχε υποσχεθεί αποβραδίς ο Κυριάκος Ζοάνος, Πρόεδρος του Λιμενικού ταμείου, η σημαία στο μνημείο εκτελεσθέντων από τους Γερμανούς στο Κοντάρι, αποκαταστάθηκε.
