Καλορίζικοι οι Κώστας Μουτζούρης και Γιάννης Μαλαφής, είναι οι νέοι τοπικοί μας άρχοντες.
Και επειδή ψηφίσαμε όλοι μας, όσοι προσήλθαν στις κάλπες δηλαδή, γιατί οι μισοί και κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό, ένα άρθρο γράφει σήμερα επ’ αυτού ο Ιάκωβος Μπριλής, έγραψαν την όλη διαδικασία μεταξύ ομφαλού και γονάτων, επιτρέψτε μου να αναλύσω γιατί υπάρχει άλλος ένας που… ψήφισε, αθέατος μεν υπαρκτός δε.
Λέγεται φθόνος.
Κατ’ αρχήν η μεγάλη εικόνα. Οι εκλεκτοί της Κυβέρνησης πλήρωσαν, όλοι μα όλοι, τον εναγκαλισμό της. Τους έσφιξε τόσο που τους… έσκασε.
Μια δήλωση του Πρωθυπουργού ήταν αρκετή. Στηρίζω τους τάδε και τέλος. Από την ώρα που βγήκε στο… μπαλκόνι μαζί τους τους έκαψε. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αρκετά νοήμων κατά τα άλλα, θα βοηθηθεί έτσι να θυμηθεί ξανά ότι είναι Πρωθυπουργός των Ελλήνων και όχι των… Βέλγων.
Έτσι κυρίως από την μεγάλη εικόνα, γιατί η μικρή κρίθηκε κυρίως από την 1η Κυριακή θα προκύψει η πορεία στην Περιφέρεια, στην οποία μας συνδέουν μόνο τα κονδύλια. Αν αυτό είναι αρκετό για να αποκτήσουμε Περιφερειακή συνείδηση θα το δείξει η ζωή.
Πάμε τώρα στο νησί μας. Το αποτέλεσμα δεν το περίμενε, δική του η ομολογία ούτε ο ίδιος ο Γιάννης Μαλαφής.
Τι κάναμε; Είχαμε ένα Δήμαρχο, που επίσης νόμιζε ότι άρχει στις… Βρυξέλλες, που σχεδίασε την τετραετία που διανύσαμε. Εμείς τον… αλλάξαμε και στη θέση του Μ. Βουρνού εκλέξαμε τον Σταμάτη Κάρμαντζη. Άλλος δηλαδή σχεδίασε άλλος εκτέλεσε. Αφού δούλεψε αρκετά ο Σταμάτης Κάρμαντζης, το αποτέλεσμα σαφώς τον αδικεί, αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό, σχεδίασε και αυτός την επόμενη πενταετία τώρα. Εμείς όμως είπαμε να ξαναγυρίσει ο… Βουρνούς (η βάση του ψηφοδελτίου Μαλαφή) και έτσι άλλος πάλι σχεδίασε άλλος θα υλοποιήσει.
Σε κάθε τέτοια διαδικασία η Χίος χάνει κάθε δημοτική θητεία 1,5 με 2 χρόνια. Αυτό δυστυχώς το κατανοούν λίγοι. Η μόνη περίοδος, που στον Δήμο Χίου παρήχθη έργο ουσίας, δεν μηδενίζεται κανείς και τίποτα, ήταν οι συνεχείς θητείες Μπουμπάρη. Και αυτό ας μην το αναλύσουμε άλλο, αφού δεν γίνεται κατανοητό δεν έχει νόημα.
Νόημα έχει ίσως να καταλάβουν οι αιρετοί ότι δεν πρέπει να παρασύρονται από ένα ανώριμο εκλογικό σύστημα, που επιτρέπει την ισόβια υποψηφιότητα. Αυτό όμως προσκρούει στο αρχέγονο αίσθημα του ανθρώπου, που λέγεται με μια λέξη φθόνος.
Πως κάποιος από χαμηλά ανεβαίνει ψηλά; Βεβαίως με την ψήφο μας, αλλά ανεβαίνει. Ανεξαρτήτως της επιτυχίας του ή όχι, ο τέλειος να είναι, θα του δώσουμε εμείς οι ίδιοι την κατραπακιά να κατέβει, να ξαναβρεθεί στο επίπεδο μας.
Όποιος νομίζει ότι αυτό μπορεί να το αποφύγει ας προσπαθήσει να δώσει εντολή στα μάτια του να μην κλείσουν όταν του τα φυσήξει κάποιος άλλος.
Επειδή ακριβώς το γνωρίζουν αυτό λαοί με υψηλό επίπεδο νοημοσύνης έχουν θεσμοθετήσει τις δύο μόνο θητείες αιρετών θέσεων. Στην πρώτη σχεδιάζεις πολύ και εκτελείς εκ των πραγμάτων λίγο. Στην δεύτερη εκτελείς χωρίς άγχος επανεκλογής. Στο τέλος αυτό, που μένει είναι ΕΡΓΟ και μόνο ΕΡΓΟ. Γι αυτό αυτές οι κοινωνίες είναι 100 χρόνια μπροστά από μας.
Αλλά τα συστήματα αυτά κάνουν και κάτι άλλο. Με τις δύο μόνο θητείες, αφαιρούν από τον λαό την δυνατότητα να εκφράσει το αρχέγονο συναίσθημα του φθόνου.
Υ.Γ,: Άφησα τελευταίο το τοπικό «σπλαχνικό μίσος» μεταξύ των δύο φυλών της Ν.Δ. στο νησί. Έδωσαν πάλι τα ρέστα τους. Δεν είμαι Ψυχολόγος με … ξεπερνά.
