«Μου έχει γίνει έμμονη ιδέα» μου είπε γιατρός του Σκυλίτσειου.
«Εσύ τι βλέπεις ας πούμε σε ένα οδηγό δικύκλου; Αν φοράει κράνος. Ε, εγώ κοιτάζω αν είναι κουμπωμένο ή αν κρέμεται το λουράκι. Σε πληροφορώ ότι αν κάνεις αυτή την καταγραφή θα πάθεις πλάκα. Οι μισοί σχεδόν δεν φοράνε κράνος, φαίνεται ότι το φορούν, και το πρόβλημα τους είναι να μην πληρώσουν κλήση. Στην ουσία όμως δεν το φορούν, το κράνος είναι ξεκούμπωτο».
Σας μετέφερα όσο πιο πιστά μπορούσα τον διάλογο, που είχα με τον γιατρό και ομολογώ ότι μετά από αυτόν άρχισα να… ψάχνομαι και εγώ και όντως… έπαθα πλάκα.
Ο αριθμός των οδηγών δικύκλων, που δεν φορά κράνος, απλά το έχει… αποθέκει στο κεφάλι του είναι απίστευτα μεγάλος.
Και τώρα πάμε στην ιστορία για την οποία ξέρω ότι συζητά όλη η Χίος. Στο τροχαίο, που έγινε Κυριακή ξημερώματα στην οδό Βερίτη, με θύμα 35χρονο συμπολίτη μας, γνωστό και για τις αθλητικές του δραστηριότητες.
Λεπτομέρειες του τροχαίου δεν έχω. Για παράδειγμα μπορεί το παλληκάρι να φόραγε το κράνος του και αυτό να έφυγε στην διάρκεια της πρόσκρουσης του στο τοιχίο.
Μπορεί, πολλά μπορεί. Σημασία ξέρετε όμως τι έχει; Ότι το κράνος δεν βρέθηκε στο κεφάλι του την ώρα της πρόσκρουσης, αλλά πεταμένο λίγα μέτρα παρακάτω.
Το αποτέλεσμα; Όλη την Κυριακή το πρωί η Χειρουργική ομάδα του Σκυλίτσειου, με επικεφαλής τον Νευροχειρουργό Δημήτρη Δρόσο έδινε μάχη για να κρατηθεί το παιδί στην ζωή. Τα κατάφεραν, αλλά σήμερα υποβλήθηκε σε δεύτερο χειρουργείο πάλι στο κεφάλι, για αφαίρεση αιματώματος. Δεν θέλω και δεν μπορώ να επεκταθώ σε λεπτομέρειες, αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα και εύχομαι να ξεπεραστούν με την βοήθεια της επιστήμης και του Θεού, αλλά… εδώ αρχίζει το… αλλά.
Γιατί πρέπει στη ρημαδιασμένη αυτή χώρα, με τον πανέξυπνο λαό, να δίνουμε κάθε φορά μάχη για τα αυτονόητα;
«Στραβές» θα υπάρχουν πάντα, ατυχίες το ίδιο, αλλά εδώ βρε παιδιά προκαλούμε την τύχη μας. Το κράνος δηλαδή το φοράμε γιατί φοβόμαστε τον τροχονόμο;
Λάθος βεβαίως. Το φοράμε γιατί μας προστατεύει, γιατί μπορεί να μας σώσει τη ζωή. Γιατί αν δεν χτυπήσουμε στο κεφάλι, τα υπόλοιπα μετά από ταλαιπωρία, πόνο, υλικά και ψυχικά σημάδια «διορθώνονται». Το κεφάλι όμως μπορεί να μας στείλει στον τάφο. Τόσο απλά, ωμά και σοκαριστικά, όσο και η πραγματικότητα.
Αλήθεια, θέλει πολύ μυαλό, τι κάνει ένα κράνος… αποθεκτό στο κεφάλι μας; Στην πρόσκρουση εκσφενδονίζεται! Και μετά, κάτι που δεν θέλει καθόλου μυαλό. Το φοράς που το φοράς το ρημάδι, αφού έτσι το βλέπεις… ρημάδι και βάρος, κούμπωσε το λοιπόν το… βολεμένο! Είναι μεγάλη δουλειά να το κουμπώσεις; Κερδίζεις κάτι με το να το έχεις ξεκούμπωτο;
Υ.Γ: Πάρτε σοβαρά αυτά που επισημαίνει η Βάσω Κριτάκη. Όσο αυτονόητο είναι ότι το κράνος το φοράμε κουμπωμένο, τόσο αυτονόητο είναι ότι δεν πετάμε στα σκουπίδια το αρχειακό υλικό της Νομαρχίας.
