«Ο Μιχάλης καμαρώνει από εκεί ψηλά την αγαπημένη του ομάδα…» ήταν ο τίτλος σε ρεπορτάζ τηλεοπτικού καναλιού παραφροσύνη.
Ο Μιχάλης χθες το βράδυ έπρεπε να’ ναι Χαμηλά στο γήπεδο και θα ήταν, αν στις 7 Αυγούστου Υπάνθρωποι που ζουν αναμεσά μας δεν αποφάσιζαν να τον σκοτώσουν έτσι χωρίς λόγο γιατί απλά μπορούσαν.
«Αποφασίζω» και «Μπορώ» βαρυσήμαντα ρήματα, καθοριστικά συνειδήσεως.
Ξεχύθηκαν τα Γουρούνια γι’ άλλη μια φορά περπατώντας στα δυο πόδια μες στη Φάρμα κι έκλεισαν στόματα με συνοπτικές διαδικασίες.
Ηγεσίες πολιτικές και μη, σύνδεσμοι, ομάδες, πρόεδροι, στοιχήματα, είναι πολλά τα Λεφτά κι ακόμη περισσότερη η Εξουσία.(Εγώ δεν έχω τίποτα απ’ τα δύο και μη σώσω ν’ αποκτήσω αν θα γίνω σαν τα μούτρα τους).
Μόνο αφελή δεν είναι τα Γουρούνια. Λίγο Αίμα πού και πού και κάποιο Σπίτι που κλείνει, το Θηρίο το θρέφει, το αναγεννά, το δυναμώνει, το ταΐζει Ψυχές για να γίνει Αθάνατο.
Μα είναι «φευγιά» που δεν συγχωρούνται και δυστυχώς δεν τιμωρούνται.
Έφυγε ο Φλεβάρης, πήρε μαζί του 57 Ανθρώπους, διέλυσε κόσμο και κοσμάκη κι ούτε Ένας απ’ όσους διετέλεσαν Υπουργοί, Υφυπουργοί, παρατρεχάμενοι δεν λογοδότησε στη Δικαιοσύνη κι ούτε πρόκειται…
Αντιθέτως έχουν το Θράσος να ξαναθέτουν υποψηφιότητα στις εκλογές και να εκλέγονται παμψηφεί στη Περιφέρεια τους.
Ψυχοπάθεια, ξεκάθαρα.
Ο Άλκης βγήκε μια βόλτα με φίλους και επειδή ήταν Αριανός δεν ξαναγύρισε ποτέ και πόσα ακόμα Παιδιά δεν γύρισαν σπίτι ποτέ ξανά γιατί Κάποιοι «Αποφάσισαν» και «Μπόρεσαν».
Οι Δολοφόνοι του Μιχάλη και του Άλκη θα τα «λένε» μεταξύ τους το μόνο σίγουρο, η τηλεόραση θα παίζει τα διαφημιστικά σποτάκια με επίκληση στο συναίσθημα, τα ΜΜΕ θα μεταδίδουν βαρύγδουπες δηλώσεις ιθυνόντων περί Κράτους Δικαίου και Απόδοσης Ευθυνών και κάπως έτσι θα περάσει ο καιρός εν μέσω καύσωνα και πανηγυριών Αυγούστου ώσπου να ξεχαστεί κι αυτό μέχρι την επόμενη Συμφορά.
Ούτε ελαφρυντικά, ούτε άσχημα βιώματα.
Όσα έγιναν στην Νέα Φιλαδέλφεια και στη Θεσσαλονίκη έγιναν συνειδητά και οργανωμένα χωρίς ηθικούς φραγμούς, χωρίς δεύτερες σκέψεις, δίχως τύψεις και ενοχές με καθαρό το μυαλό και απόλυτη παραδοχή του εαυτού…Ήξεραν Ποιοι ήταν και τί πήγαν να κάνουν.
Αν ζούσα πριν το’73 ίσως να μη μου έκανε εντύπωση η ποινή που θα μπορούσε να τους επιβληθεί. Ζω όμως στο 2023 που η ανώτατη ποινή σύμφωνα με το σύστημα Δικαιοσύνης της χώρας μου είναι 15 χρόνια· όχι, ούτε αρκετό μου μοιάζει ούτε δίκαιο.
Είχα τη ψευδαίσθηση ότι ήμουν το Γρανάζι στο Σύστημα και τ’ Άλογο στη Φάρμα.
Πλέον έχω σιγουρευτεί πώς είμαι απλά το Λάδι για να γυρίζει το Γρανάζι.
Ως την επόμενη καταδρομική λοιπόν που οι δολοφόνοι των παιδιών μπορεί να κυκλοφορούν ελεύθεροι(δεν είναι μακριά ούτε το’ να ούτε τ’ άλλο).
Λάδι , Γρανάζι κι Άλογο· το προτιμώ
«Η αλητεία θέλει σεβασμό ειδεμή είσαι απλώς Τσόγλανος» (Δ. Πουλικάκος)
Αφιερωμένο.
*Η Φάρμα των Ζώων του Τζόρτζ Όργουελ - Κατερίνα Σβύνου