20 Αυγούστου 2012 στις 3:58 μ.μ.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ
Όλα με απειλούν.
Κι όσα τυχαία γίνονται,
γίνονται επίτηδες για να με ερεθίζουν.
Να προκαλούν την κούφια μου εκδίκηση.
Ένα κτήνος είναι ο άνθρωπος,
που κοιμάται και ξυπνάει
μονάχα για να φάει σαν το κτήνος.
Δεν άξιζε τη δωρεά του χρόνου.
Άδικα η φύση φύσηξε μέσα μας
το λόγο που ήταν προορισμένος
για να γίνει η μνήμη
και η πρόβλεψη του κόσμου,
κι αυτός ο νους που είναι ο Θεός μέσα μας
άδικα μας κατοίκησε.
Γιατί ποτέ δεν θα πάρουμε
......ό,τι έχει να μας δώσει
Από τον ΑΜΛΕΤ του Σαίξπηρ μετάφραση Γιώργου Χειμωνά
Σκηνή τέταρτη
Αυτοί οι λίγοι στίχοι ενός μονόλογου του Άμλετ λένε τα πάντα.
Ζωγραφίζουν τον πόλεμο που υπάρχει μέσα μας
και συμπυκνώνουν την τραγωδία και τη θηριωδία
του κάθε είδους πολέμου...
Σαν αυτό τον πόλεμο που μας συμβαίνει ΤΩΡΑ σε όλα τα επίπεδα.
ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ με μορφή εκβιασμών τύπου πολιορκίας και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό.
Δεν έκαψαν απλά τα δάση.
Έκαψαν μελίσσια, σχίνα, κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις,
χτύπησαν τη Χίο στην Καρδιά της, καταστρέφοντας το μοναδικό σε εναλλαγές υπέροχο τοπίο της... τους κρυφούς παραδείσους της.
Με αυτό τον τρόπο μας απογυμνώνουν για να μας εξαρτήσουν και να μας αναγκάσουν να παραδώσουμε τα πάντα χωρίς όρους.
Με αυτό τον τρόπο μας παίρνουν τη φωνή μας…, το λόγο μας…
Είναι μεγάλη ανάγκη να ευαισθητοποιηθούμε και να αναλάβουμε άμεσα εθελοντική δράση στις πυροφυλακές νύχτα και μέρα αλλά και οπουδήποτε υπάρχει ανάγκη.
Γιατί είναι βέβαιο ότι οι φωτιές θα συνεχίσουν μαζί με τον οικονομικό πόλεμο.
Γιατί προσπαθούν να μας απογυμνώσουν με όλους τους τρόπους να μας πάρουν και την τελευταία μπουκιά από το στόμα... στην κυριολεξία, να μας αφήσουν νηστικούς.
Και είναι αδίστακτοι και ανελέητοι πολύ περισσότερο από ό,τι εμείς αδιάφοροι και ωχαδελφιστές.
Είναι ιστορική ανάγκη όσο ποτέ… το χρωστάμε στα παιδιά μας και στο μέλλον της ανθρωπότητας να σταθούμε στα δυο πόδια όρθιοι.
Στηριγμένοι στις παραδοσιακές μας αξίες, να κοιτάξουμε τον κακό μας εαυτό στα μάτια πρώτα - πρώτα κι ύστερα τα μεγάλα προβλήματα και τη μάχη που καλούμαστε να δώσουμε σε όλα τα επίπεδα.
Κι αν δεν γίνουν τα πράγματα έτσι δεν μας αξίζει η ΔΩΡΕΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, δηλαδή η Χίος μας, το σπίτι μας, τα παιδιά μας...
Γιατί όλα αυτά τα πετάμε σε ένα σκουπιδότοπο που δεν θα τον ανακαλύψει κανείς στο μέλλον αφού δε θα ‘χει νόημα για κανέναν... αφού θα ‘χει καταργηθεί η μνήμη και το σκέπτεσθε εκ των πραγμάτων.
Θα συνεχίσουμε βέβαια να τρώμε σαν τα ζα μέχρι… τουλάχιστον… να μας ξανακάψουν.