ΑΝΔΡΕΑΔΕΙΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΒΡΟΝΤΑΔΟΥ Ένα ακόμη ημιτελές έργο

 Στη μνήμη των γονιών μου

 

Διαβάζω στον Χιώτικο Τύπο για τα ημιτελή έργα στην πατρίδα μου τη Χίο, που ενώ αρχίζουν… με τυμπανοκρουσίες, μένουν… στο δρόμο (απλά δεν τελειώνουν). Διάβασα για πάρα πολλά τέτοια έργα (είκοσι;) που πάσχουν από αυτή την…. ασθένεια, όμως εγώ λόγω εντοπιότητας (Βροντα­δούσης γαρ) θα ασχοληθώ με το Γυμνάσιο που τελείωσα (δεν υπήρχε τότε Λύκειο).

Λίγα λόγια όμως προτού μπω στο κυρίως θέμα μας, για το ιστορικό της ιδρύσεώς του:

Το Γυμνάσιο Βροντάδου λοιπόν λειτούργησε κατ’αρχάς ως Παράρ­τημα του ιστορικού Γυμνασίου Αρρένων της Χίου. Τα προηγούμενα χρόνια (αποφεύγω τις χρονολογίες γιατί δεν τις γνωρίζω) τα Βρονταδουσάκια πή­γαιναν στο Γυμνάσιο της Χίου… περπατώντας, με αποτέλεσμα τα πρό­σωπά τους (όπως μου έχει διηγηθεί ο αντιστασιακός Βενιζέλος Κωστάλας, αείμνηστος σήμερα) να έχουν το ένα μάγουλο σκούρο (το αριστερό) και το άλλο λευκότερο, διότι κατεβαίνοντας είχαν τον ήλιο αριστερά (Ανα­τολή) και επιστρέφοντας πάλι αριστερά (Δύση). Αποτέλεσμα: «Η γενιά με τα δίχρωμα πρόσωπα!...». Δεν γνωρίζω αν ακολούθησαν και… κορίτσια. Η μητέρα μου πάντως, αν και ορφανή από πατέρα, τελείωσε τη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και… δεν ήταν δίχρωμη!...

Κάποια στιγμή λοιπόν[1] ο αείμνηστος Χατζη-Φραγκούλης Ανδρεάδης, έκανε το Γυμνάσιο Βροντάδου που πήρε και το όνομά του, και το οποίο οργανικά ήταν προέκταση του Γυμνασίου Χίου. Στα χρόνια τα δικά μας, μετά τη δεκαετία του ’50, απέκτησε οντότητα με δικό του οργανισμό κι έγινε… αυτοκέφαλο. Εγώ πρόλαβα τον αείμνηστο Παπαλά για λίγο και τον επίσης αείμνηστο Γ. Πιτταούλη για… πολύ. Κάποια στιγμή δε, τη δεκαετία του ’70, με κάποιες προσπάθειες έγινε και Ναυτικό, για να λειτουργήσει όμως ως Ναυτικό έπρεπε κάποιος να διδάξει «Ναυτιλία». Επειδή λοιπόν δεν υπήρξαν υποψήφιοι ναυτικοί να διδάξουν Ναυτιλία, προσεφέρθη ο πατέρας μου Καπετάν Γιάννης Τριπολίτης να διδάξει αμισθί και η φωτογραφία αυτό ακριβώς δείχνει: τους αποφοίτους της Πρώτης Τάξης του Ναυτικού Γυμνασίου Βροντάδου μαζί με τους καθηγητάς τους, τους οποίους προσπαθώ να αναγνωρίσω και σας παρακαλώ βοηθήστε με!

 

 Πάμε λοιπόν. Βλέποντας τη φωτογραφία, αναφέρω τους Καθηγητές όπως κάθονται (και όπως τους ονομάζαμε) από αριστερά προς τα δεξιά (σύνολο 9): 1^ος) δεν τον αναγνωρίζω, 2^ος) κ. Λαγουδάκος, 3^ος) κ. Γεωργούλας, 4^ος) ο πατέρας μου Καπετάν-Γιάννης Τριπολίτης, 5^ος) ο Γυμνασιάρχης κ. Γεώργιος Πιτταούλης, 6^ος) ο κ. Χατζηαργυρός, 7^ος) ο κ. Δημήτριος Παπαζής, 8^ος) δεν τον αναγνωρίζω, και 9^ος) ο κ. Αθανάσιος Παντελίδης.

Αλλά… μάλλον ξεφύγαμε από το θέμα μας, το οποίο είναι… το γεφύρι της Άρτας, συγνώμη η ημιτελής προέκταση του Γυμνασίου Βροντάδου και τις… πταίει; Και πρώτα-πρώτα χαίρομαι που πολλαπλασιάστηκε(;) ο πληθυσμός του Βροντάδου (μπράβο στις Βρονταδούσαινες) και το Γυμνάσιο χρειάστηκε επέκταση! Όμως πού πήγαν τα χρήματα που κάποια μελέτη υπελόγισε ότι χρειάζονται; (Αυτό το υπονοούμενο ισχύει και για τα υπό­λοιπα «ημιτελή» έργα.) Τυμπανοκρουσίες, θεμέλιοι λίθοι, κοπή κορδελών και αποτέλεσμα; Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Να ξεφυτρώνουν κάποιοι Τρι­πολίτηδες (δηλ. εγώ) και να ρίχνουν λάσπη – σε κατά τα άλλα – αξιοσέβαστα πρόσωπα; Ξεκινάμε κάποιο έργο επικαλούμενοι μόνο τη βοήθεια του Θεού; Και, σύμφωνα με την πληθυσμιακή αύξηση, εχρειάζετο το έργο;

Τι λένε οι εμπλεκόμενοι, τι προσπάθειες κάνουν, πότε θα τελειώσουν τα ΘΑ; (Σταμάτη μ’ακούς;)

Ζητώ συγνώμη για το ύφος μου αλλά κάποιοι υποτιμούν το πνευ­ματικό μας επίπεδο!...

Κατά τα άλλα: οι αθώοι ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!

 

 

 

Με ΑΓΑΠΗ,

 

Αναστ. Ι. Τριπολίτης

Αγγειοχειρουργός