Άκουσα με πολύ περίσκεψη ειρωνικά σχόλια από άσχετους αλλά και από τοπικό ραδιοσταθμό σχετικά με το πώς συνηθίσαμε "λουφάροντας" να τιμάμε τις γιορτές που τις ξέραμε και σαν μαθητές οι ίδιοι, με το όνομα σχολικές.
Δεν τους αδικώ που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ότι το σχολείο δεν διδάσκει μόνο πίσω από μια κλειστή πόρτα μιας αίθουσας τα γνωστά μας μαθήματα, ούτε το ότι ο κάθε δάσκαλος, φυσικά ούτε και ο μαθητής, αποβάλει την ιδιότητα του εκτός σχολείου και ότι κάπου θα οφείλεται αυτό. Έχουμε ευθύνη βέβαια σαν παιδαγωγοί όταν η κοινωνία μάς απαξιώνει.
Όταν οι πολιτικοί έδιναν δώρο στους μαθητές την αταξία και το δικαίωμα στην ισοπέδωση, εμείς τους χειροκροτούσαμε αν μάλιστα το έκανε και η παράταξη που ψηφίσαμε υπερθεματίζαμε σχετικά. Όλα αυτά έγιναν σαθρό βουνό πού την κατολίσθηση του βιώνουμε.
Εμείς οι δάσκαλοι αρπάξαμε από τα παιδιά την ομορφιά του σχολείου, εμείς ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας επιδεικνύοντας τις γνώσεις μας και αλληλοκατηγορούμενοι στρέφομε παιδιά και γονείς σε πρακτικές που ενίσχυαν και ενισχύουν τη ματαιοδοξία μας. Η κοινωνία μας εξαγόρασε και τώρα θα μας ξεπουλήσει. Εμείς αφήσαμε την κοινωνία να μας βάλει στη γωνιά ενώ αναγνωρίζει ότι όλα είναι θέμα παιδείας και από πρότυπα γίναμε κακέκτυπα. Εμείς δεν είπαμε στην κοινωνία και δεν την πείσαμε ότι το σχολείο δε διδάσκει μόνο με το μάθημα κατά την κλασική έννοια του. Διδάσκει με την εν γένει σχολική ζωή και με ότι αυτή περιλαμβάνει.
Η σχολική γιορτή, ο διάλογος, η επικοινωνία η στάση ζωής και η δημιουργία προτύπων είναι μαθήματα. Αυτού του είδους η εκπαίδευση χάθηκε από το ελληνικό σχολείο. Όπως χάνεται δυστυχώς και ο πιστός από την εκκλησία.
Αν ο δάσκαλος που κατά την άποψη της κοινωνίας διδάσκει 5 ώρες τη μέρα χωρίς να του αναγνωρίζει αλλού είδους προσφορά, είναι τεμπέλης τότε τι είναι ο κληρικός θα έλεγε ένας άσχετος που λειτουργεί 3 ώρες κάθε Κυριακή και αν έχει και τελετή έχει τυχερά, ότι δεν είναι τεμπέλης; Είναι έτσι όμως; Αυτός είναι ο λειτουργός; Αυτός είναι ο ρόλος του; Ευτυχώς όχι...
Ο μόνος που δεν πληρώνεται για την προετοιμασία του έργου του κατά την άσκηση του λειτουργικού του καθήκοντος είναι ο δάσκαλος, εντούτοις εμείς οι εκπαιδευτικοί ανοίξαμε το στόμα όλων εκείνων που δεν κοιτούν μπροστά τους ή μέσα τους αλλά κρίνουν τους άλλους, πόσο ωραίος είναι αλήθεια ο καταγγελτικός λόγος και η δημιουργία ενόχων για να του φορτωθούν οι ενοχές μας.
Η ημέρα των τριών Ιεραρχών είναι μοναδική ευκαιρία οικοδόμησης μιας τέτοιας εμπειρίας. Είναι μεγάλο βάρος και ευθύνη ο τίτλος του εκπαιδευτικού, μιλάει στην ψυχή με κατάθεση γνώσης και ψυχής, αλλιώς θα λεγόμαστε εκπαιδευτές...
Πρέπει να αγωνιστούμε να μην μας αφαιρεθεί, τον χάσουμε ή τον θυσιάσουμε στο βωμό της νέας τάξης πραγμάτων αυτός ο τίτλος τιμής!
Μακάρι να ξαναδεί το υπουργείο Παιδείας πιο σφαιρικά το θέμα, ώστε μια τέτοια γιορτή ούτε να χάσει το νόημα της και να εκφυλιστεί ούτε να γίνεται τροφή για σχόλια από άσχετους ξερόλες... Το εύκολο πιστέψτε με είναι το να γίνει μάθημα το δύσκολο είναι να μάθεις στο παιδί να ψάχνει και να το πείσεις το γιατί σε κάποιους αξίζει ή όχι η τιμή, απαντώντας στα αμείλικτα ερωτήματά του για το αβέβαιο δικό του αύριο!