Αφορμή να γράψω αυτό το κείμενο, μου το έδωσαν τρία γεγονότα: ένα άρθρο στα ΝΕΑ (Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2018), ένα άρθρο του εκλεκτού αρθρογράφου στην ΑΛΗΘΕΙΑ (Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2018) κ. Δημητρίου Φρεζούλη, και τέλος η «άφιξη» από τη Μυτιλήνη δύο μικρών χαρτοκιβωτίων «με του πουλιού το γάλα». τη μεταξύ τους σχέση θα τη διαπιστώσετε πιο κάτω.
Στα ΝΕΑ λοιπόν, και με τίτλο: «Ο άνθρωπος που οραματίστηκε τη Microsoft», περιγράφεται το ξεκίνημα της εταιρείας και το «σκαμπανέβασμα» στα πρώτα της βήματα
Ευρισκόμενος λοιπόν στο Σηάτλ (Ουάσινγκτον, Βρετανική Κολομβία) τη δεκαετία του 1970 για να μάθω και να μεταφέρω στην Ελλάδα τους υπερήχους[2], πράγμα άγνωστο τότε στην Ελλάδα, έτυχε να έχω… γείτονα τον Μπιλ Γκέιτς που έμενε λίγο παραπάνω από το Σηάτλ, στο Μπέλβιου (σαν να λέμε στην Κηφισιά). Ώριμος εγώ (35άρης), στο ξεκίνημά του ο Μπιλ Γκέιτς, πλούσιος όμως ήδη με τις ευρεσιτεχνίες του! Εγώ πήγα στην Αμερική εύπορος ων με χρήματα των συγχωρεμένων καπεταναίων, του Καπετάν-Γιάννη (πατέρα μου) και του Καπετάν-Σιδερή (πεθερού μου), που βρίσκονταν όμως (τα χρήματα) στη Νέα Υόρκη και υπήρχαν αρκετές δυσκολίες στη μεταφορά τους!... Έτσι, μια μέρα… έμεινα νηστικός! Βλέποντας την κατάστασή μου ο Καθηγητής μου Ευγένιος Στράντνες, Νορβηγός στην καταγωγή (ο Θεός να τον συγχωρέσει), μου έβγαλε μια υποτροφία 1.200 δολαρίων (εγώ δεν ξόδευα πάνω από 450 κι έτσι γύρισα… πλούσιος στην Ελλάδα). Εκ των υστέρων έμαθα ότι τα χρήματα τα έδιδε ο… Μπιλ Γκέιτς (ο Θεός να τον έχει καλά!...). Το άρθρο λοιπόν των ΝΕΩΝ μου επανέφερε στη μνήμη μου κάποιες δύσκολες ημέρες που πέρασα στην Αμερική και το… «σωσίβιο» που ονομαζόταν Μπιλ Γκέιτς!...
Και πάμε στον Δημήτρη Φρεζούλη που αρκετοί αναγνώστες θα τον γνωρίζουν, ιδιαίτερα αυτοί που παίρνουν την ΑΛΗΘΕΙΑ, θα διάβασαν το άρθρο του με τίτλο: «Αναπόληση» (που περιγράφει τις δυσκολίες που πέρασε)!
Γεννήθηκα λοιπόν κι εγώ 02-11-1941 και πλησιάζουν τα γενέθλιά μου. Μέσα στην Κατοχή ποιος λίγο, ποιος πολύ, οι πάντες πεινούσαμε! Κάποιοι που «το’λεγε η καρδιά τους», υπό την αιγίδα του ΕΑΜ, ξεκίνησαν για… Χαλκιδική για να μεταφέρουν… σιτάρι. Μερικοί δεν γύρισαν, άφησαν τα κόκαλά τους εκεί! Κυβερνήτης του πλοίου (ανεμότρατα) ο πατέρας μου. Κάποιοι τον κατέδωσαν και οι Γερμανοί τον επικήρυξαν (μεγάλη ιστορία). Κάθε τόσο έρχονταν στο σπίτι μας για να τον βρουν και να τον συλλάβουν. Ευτυχώς ο Αστυνόμος της περιοχής, που – μάλλον – ήταν… κρυφοαντιστασιακός, τον ειδοποιούσε, και ο πατέρας μου κρυβόταν. Έτσι επέζησε και ευτυχώς, όταν ο ανακριτής της χούντας που με ανέκρινε στην οδό Μπουμπουλίνας αρ. 17, όταν ήταν να διοριστώ στο Πανεπιστήμιο στις αρχές του ’70, με αθώωσε, διότι ο μεν πατέρας μου είχε πεθάνει προ 7ετίας, εγώ δε ήμουν 4 ετών όταν το ΕΑΜ ήταν στις δόξες του! Παραθέτω το διορισμό μου (Εικ. 2). Προσέξτε ότι αναφέρει: «…και κατόπιν της συμφώνου γνώμης του Συμβουλίου Νομιμοφροσύνης...» κλπ. κλπ.(!!!)
Και πάμε στο τρίτο γεγονός: 1967 (ή ’68), «Λαϊκό» Νοσοκομείο (τότε «Βασιλεύς Παύλος»), Βοηθός στην Α΄ Χειρουργική Κλινική, με Δασκάλους[3] μου τους Νικόλαο Χρηστέα και τον Παναγιώτη Μπάλα! Στο θάλαμο 31, στο κρεβάτι υπ’αριθμ. 1, ενοσηλεύετο μια νέα γυναίκα (γύρω στα 25;) με φοβερή υπέρταση (περί τα 28 mmHg). Κάναμε πλήρη έρευνα (ειδικός ο κ. Παυλάτος) αλλά δεν βρήκαμε τίποτα. Δηλαδή, δεν βρήκαμε το αίτιο της υπέρτασης. Οπότε η δεσποινίς Π.Μ. επέστρεψε εις την πατρίδα της, στην κωμόπολη Αγία Παρασκευή στη Λέσβο, με κάποια αγωγή. Εγώ συνέχισα να εργάζομαι ως Πανεπιστημιακός Βοηθός στην Α΄ Χειρουργική Κλινική και κάποτε ξεκίνησα για το πολύχρονο ταξίδι μου στο Λονδίνο και στο Σηάτλ, έχοντας όμως πάντα στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου το ερώτημα: Τι προκάλεσε την υπέρταση στην καημένη την Π.Μ.;
Κάποτε (μετά 5ετία) επέστρεψα στην Ελλάδα, όχι όμως στο «Λαϊκό», διότι «βρήκα την πόρτα σφαλιστή και το κλειδί παρμένο»(!!!). Είχαν αλλάξει τα αφεντικά (οι Καθηγητές) και οι καινούργιοι έφεραν τους δικούς τους!... Έτσι βρέθηκα μετά από προσπάθειες να χειρουργώ στη Νευροχειρουργική Κλινική του Νοσοκομείου «Αγ. Σάββας», διότι – επισήμως – η Αγγειοχειρουργική δεν είχε ακόμα «νομιμοποιηθεί» ως ειδικότητα. Δεν θυμάμαι πώς, αλλά ξανασυναντήθηκα με την Π.Μ., κι έχοντας πλέον την εμπειρία των υπερήχων[4] ανακάλυψα το αίτιο της υπερτάσεως: ένας δακτύλιος κάπου κοντά στην έκφυση της αορτής από την καρδιά, που στραγγάλιζε την αορτή και έστελνε όλο (σχεδόν) το αίμα στα άνω άκρα (πίεση 28 mmHg) και το στερούσε από τα κάτω άκρα (πίεση… 8 mmHg). Η ασθενής εστάλη στον «Ευαγγελισμό» όπου τη χειρούργησε ο καρδιοχειρουργός αείμνηστος σήμερα Χρήστος Λώλας[5], και όλα πήγαν καλά.
Η ασθενής επέστρεψε στην πατρίδα της και αφού παντρεύτηκε μετακόμισε στη Μυτιλήνη όπου ζει μέχρι σήμερα. Έκτοτε (επί 40-45 χρόνια) λαμβάνω… «φακελάκι» σε… είδος (λάδι, ελιές και άλλα τοπικά «καλούδια»). Εφέτος έλαβα: κρέας (ο σύζυγος συνταξιοδοτήθηκε και διατρέφει γουρουνάκια), τυρί, ούζο, τραχανά, σαρδέλες Καλλονής και ένα ταψί τυρόπιτα!
Και διερωτώμαι: Είναι ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΡΕΚΟΡ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ή δεν είναι;
Επίλογος: Βλέπετε ο συνειρμός τι κάνει; Με μόρφωσε ο Δημήτρης ο Φρεζούλης με το άρθρο του με τίτλο «Αναπόληση…», με μόρφωσαν τα ΝΕΑ με το άρθρο τους «Ο άνθρωπος που οραματίσθηκε τη Microsoft», και με επανέφερε στην πραγματικότητα(;) η άφιξη από τη Μυτιλήνη του δώρου που κάποιοι θα πουν ότι είναι «φακελάκι» τυλιγμένο σε χρυσόχαρτο ή σε «συγχωροχάρτι». Εγώ πάντως με το φτωχό μου το μυαλό δεν το βλέπω έτσι! Βέβαια τα φακελάκια υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, όσο υπάρχουν άνθρωποι που σκέπτονται έτσι, είτε γιατροί είναι, είτε άρρωστοι!...
Και μη λησμονείτε, Αγαπητοί Αναγνώστες, ότι το μόνο αμάρτημα που δεν συγχώρησε ο Χριστούλης μας είναι η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ! Για την ευγνωμοσύνη δεν υπάρχει στην Αγ. Γραφή κάποια παράγραφος που να την απαγορεύει!...
[2] Οι υπέρηχοι είναι ένα «εργαλείο» απαραίτητο για έναν σωστό αγγειοχειρουργό.
[3] Γράφω το Δ κεφαλαίο, διότι όπως έλεγαν οι πρόγονοί μας, «στους γονείς μας οφείλομε το ζειν, στους Δασκάλους μας οφείλομε το ευ ζειν».
[4] Έκανα τότε μια ανακοίνωση στο Πανελλήνιο Συνέδριο στο Ζάππειο (την πρώτη στην Ελλάδα;) για το «έγχρωμο Doppler», το οποίο… εν Ελλάδι, ονομάσθηκε… Triplex.
[5] Το «Λαϊκό» δεν είχε τότε Καρδιοχειρουργική Κλινική.