Ποιος λίγο, ποιος πολύ, όλοι μας έχομε ακούσει το «Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ» κλπ. κλπ. Με την αφορμή λοιπόν κάποιων πληροφοριών που έδωσα σε ένα φίλο μου για την αλληλουχία (τη διαδοχή) των Προέδρων της Ομοσπονδίας των Χιακών Σωματείων Αττικής με την ευκαιρία κάποιας εκδήλωσης, γράφω αυτό το κείμενο, ως μνημόσυνο γι’ αυτούς που «λείπουν» και ως ευχή για υγεία και μακροημέρευση γι’ αυτούς που ζουν και έβαλαν έστω ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα αυτό που ονομάζεται «Ομοσπονδία Χιακών Σωματείων Αττικής».
Πάμε λοιπόν, 10ετία του ’80: Κάποιοι (παρεξηγημένοι για τις ιδέες τους) άνθρωποι, έριξαν την ιδέα της δημιουργίας της Ομοσπονδίας, και δειλά-δειλά άρχισαν να την υλοποιούν με τη σκέψη στο γνωμικό «Η ισχύς εν τη ενώσει». Εγώ, «κουμπωμένος» αρχικά, ακολούθησα αυτούς τους ανθρώπους και άκουσα τα «εξ αμάξης» από τους φίλους μου: «Τι δουλειά έχεις εσύ με τα κουμμούνια;» ή «Κρυφοκουμμουνιστής είσαι;». Εγώ βέβαια ΠΟΤΕ δεν ανακατεύτηκα με την πολιτική και – καλώς ή κακώς – είχα πατέρα που βρέθηκε στον ευρύτερο χώρο του ΕΑΜ (χωρίς να ανήκει σε κάποιο κόμμα). Πολλοί αναγνώστες θα έχουν βαρεθεί να ακούνε την ίδια ιστορία!...
Με μπροστάρη λοιπόν τον Ισιδ. Παντελάρο και συμμετέχοντες τους Δημ. Μαγγανά, Γρηγ. Μπαχά (Βροντάδος), Ξένη Φύλλα-Γιούργη (Μεστά) και την αφεντιά μου, προσπαθήσαμε (και καταφέραμε) να φτιάξομε τον πρώτο πυρήνα της Ομοσπονδίας. Τα Σωματεία σε όλη την Αττικοβοιωτία ήταν πάνω από 50, εμείς συγκεντρώσαμε 17-20(;) διότι τα υπόλοιπα ήταν απλώς «σωματεία-σφραγίδες». Αυτό που δεν κατορθώσαμε ήταν να προσεταιρισθούμε τον «Κοραή» και έκτοτε οι σχέσεις μας ήταν (και είναι) περίπου όπως οι σχέσεις «Παρνασσού» και «Εταιρείας Φίλων του Λαού» (Λαός και Κολωνάκι;).
Για να επανέλθω λοιπόν στο θέμα μας, αφού αλλάξαμε αρκετούς Προέδρους (Ισ. Παντελάρος, Δημ. Μαγγανάς, Λιβανός Γ., Βαρλάς Παναγ., Χρήστου Στεφ., Τριπολίτης Αναστάσιος, Φύλλα-Γιούργη Ξένη, Ιακ. Ζαννίκος, και ο σημερινός Κοκκινάκης Αργύριος), ευρισκόμεθα σήμερα εδώ για να τιμήσουμε κάποιους διατελέσαντες Προέδρους.
Εδώ ανοίγω μια μεγάλη παρένθεση για να διευκρινίσω το πώς βρέθηκα κι εγώ… Πρόεδρος: Επί προεδρίας λοιπόν του Στέφανου του Χρήστου (δικηγόρου εξ Οινουσών, κατοίκου Κορυδαλλού) με Αντιπρόεδρο την… αφεντιά μου και Γ.Γ. τον κ. Μπουμπούλη Θωμά (Χιακής καταγωγής και υποψήφιος – αποτυχών – Βουλευτής Χίου – τότε – του ΠΑΣΟΚ). Ο κ. Χρήστου λοιπόν, εξελέγη Δήμαρχος Κορυδαλλού και δεν ήτο πλέον δυνατό να είναι και Πρόεδρος της ΟΧΣΑ. Παρητήθη λοιπόν (αξιοπρεπώς) και την κενή θέση κάποιος έπρεπε να την πληρώσει.
Έτσι άρχισαν οι… ζυμώσεις με φαβορί τον κ. Θωμά Μπουμπούλη. Οπότε «ηκούσθη φωνή εκ Χίου» λέγουσα: «Καλά τον Αντιπρόεδρο και ιδρυτικό Μέλος της ΟΧΣΑ τι τον έχετε εκεί; Δώστε του δουλειά να κάνει, κάντε τον Πρόεδρο!». Ήταν ο καλός άνθρωπος, ο Βουλευτής Χίου του ΠΑΣΟΚ Αντώνης Κοτσακάς, ο οποίος βλέποντάς με διακοσμητικό στοιχείο τόσα χρόνια στην ΟΧΣΑ (λόγω «συντηρητισμού») σκέφθηκε να με τιμήσει και να μου δώσει την «καυτή πατάτα» (σε δύσκολους καιρούς) της Προεδρίας της ΟΧΣΑ! (Αντώνη μ’ακούς;).
Ο κ. Θωμάς Μπουμπούλης από ευθιξία παρητήθη, απεχώρησε, και τη θέση του Γ.Γ. την πήρε η κ. Ξένη Φύλλα-Γιούργη, ένα πραγματικό «μαμούνι», μια εργασιομανής (και όχι μόνο) κυρία με την οποία εργασθήκαμε και συνεργασθήκαμε πλήρως με… μικροδιαφορές!...
Στην ΟΧΣΑ είχαν ενταχθεί κατά καιρούς μέχρι και 20 (είκοσι) Σωματεία. Τα Χιακά Σωματεία, τα εκτός της Χίου είναι περί τα… 50 (πενήντα), τα περισσότερα όμως είναι σωματεία-σφραγίδες. Η Ομοσπονδία κατόρθωσε να φέρει κοντά ανθρώπους που διαφορετικά δεν θα γνώριζε ο ένας την παρουσία του άλλου. Η Χίος απέκτησε μια ακόμη ισχυρή φωνή που βοηθούσε όπου και όταν χρειαζόταν και έχω πολλά παραδείγματα!...
Τελειώνοντας, λόγω της ιατρικής μου ιδιότητας, θα καταλήξω με μια προτροπή (συμβουλή αν προτιμάτε!). Επειδή ο ορισμός της Υγείας σύμφωνα με τον WHO (Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας) είναι: «Η συνισταμένη της Σωματικής, Ψυχικής και Κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η απουσία νόσου ή αναπηρίας», συνιστώ στους (συν)πατριώτες μου (τουλάχιστον και όχι μόνον) να μην κλείνονται στον εαυτό τους (και στην τηλεόραση) αλλά να προσπαθούν να κάνουν παρέα και να ανταλλάσσουν γνώμες, απόψεις και βιώματα, ούτως ώστε με το συνπλησίασμα να βοηθούν συναισθηματικά ο ένας τον άλλον. Διότι από τη ζωή μας λείπει (πλην των άλλων) το χαμόγελο και το ευχαριστώ. Άλλωστε, όπως έχω ξαναπεί, «όλα εδώ θα μείνουν». Καλά είναι, οι επίγονοι και οι απόγονοί μας, να μας θυμούνται με αγάπη!... Όλοι θέλομε την ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ.
Αγαπάτε Αλλήλους Αδέλφια.
Με εκτίμηση,
Αναστ. Ι. Τριπολίτης
Αγγειοχειρουργός