Υπηρετώ το χώρο της υγείας από το 1994 ως και σήμερα. Ως ιδιωτικός υπάλληλος αλλά και ως συμβασιούχος στο χώρο, για περισσότερο από μία δεκαετία, έχω νιώσει στο πετσί μου όλες τις αγωνίες και τις ανασφάλειες του κλάδου μου.
Το βάφτισμα του πυρός στη συνδικαλιστική δράση μου δόθηκε το 2004, ως συμβασιούχα νοσηλεύτρια, όταν ξεκίνησαν οι αγώνες σ’ όλη την Ελλάδα για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων, (προεδρικό διάταγμα Παυλόπουλου) τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως οι υπεύθυνοι των προβλημάτων μας, δεν μπορεί παράλληλα να αποτελούν μέρος της λύσης τους. Για αυτό και ποτέ δεν πίστεψα στα μεγάλα λόγια, αλλάστη δύναμη του αγώνα.
Η πολυπόθητη μονιμοποίηση ήρθε 4 χρόνια αργότερα το 2008, τότε που για μία μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα, αποδέχτηκα το διορισμό μου στο Γ.Ν. Πάτρας αφήνοντας όμως πίσω μου σύζυγο και δύο ανήλικα παιδιά ηλικίας 8 και 12 χρονών αντίστοιχα.
Όλα αυτά τα χρόνια, από το ξεκίνημα μου ως και σήμερα, τα προβλήματα στο χώρο της δημόσιας υγείας ίδια και απαράλλακτα, (υποστελέχωση, υποχρηματοδότηση, ελαστικές σχέσης εργασίας, εντατικοποίηση κ.λπ.) τα αιτήματα ομοίωςκοινά.
Χρόνο με το χρόνο το ΕΣΥ σ’ ολόκληρη την Ελλάδα αλλά κυρίως στα Νησιά μας νοσούσε όλο και ποιο βαριά. Έτσι σήμερα:
• Οι ελαστικές μορφές εργασίας παγιώνονται, οι εργολάβοι, σταδιακά βάζουν υπό τον έλεγχό τους βασικούς τομείς λειτουργίας του Νοσοκομείου, κάνοντας την αρχή με τις υπηρεσίες καθαριότητας και πλυντηρίων, για να πάρουν σειρά η σίτιση και η φύλαξη. Η δυσλειτουργία του ΕΚΑΒ δεν έχει αντιμετωπιστεί με νέες προσλήψεις παρά τις υποσχέσεις.
• Την ΠΦΥ απαξιώ μένη και αποψιλωμένη, με τα περισσότερα αγροτικά ιατρεία κλειστά και τα ΚΥ υποστελεχωμένα. Ο κόσμος αναγκαστικά οδηγείται στο ένα και μοναδικό νοσοκομείο του νησιού, το οποίο αδυνατεί να ανταπεξέλθει σε τόσο μεγάλο όγκο περιστατικών, εξαιτίας και των χρόνιων ελλείψεων του.
Οι λίστες αναμονής για ένα ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία, μακραίνουν και οι κάτοικοι των νησιών μας εξαναγκάζονται είτε να πληρώνουν αδρά στον ιδιωτικότομέα την περίθαλψή τους, είτε να μεταβαίνουν στην Αθήνα, με δραματικές επιπτώσεις στο μισθό και τη σύνταξή τους, ενώ την ίδια στιγμή οι δυσθεώρητοι λογαριασμοί ρεύματος «μοιράζουν εγκεφαλικά» και οι τιμές στα καύσιμα και βασικά καταναλωτικά προϊόντα έχουν κυριολεκτικά «γονατίσει» τα νοικοκυριά.
• Τη Μαιευτική κλινική βρίσκεται σε εγκατάλειψη, ενώ τα κοντέινερ φυτρώνουν πέριξ του νοσοκομείου σαν μανιτάρια.
• Το 1ο και 2ο κτήριο (παλαιά παθολογική) που θα έπρεπε να’ χουν φτιαχτεί, ως συνοδά έργα της νέας πτέρυγας παραμένουν ερείπια, εδώ και έξι χρόνια!
• Η Χαριστική βολή όμωςστο ΕΣΥ δόθηκε με την πανδημία. Τότε ακριβώς φάνηκε η γύμνια του συστήματος.
Για όλα αυτά βρεθήκαμε ως εργαζόμενοι αμέτρητες φορές στην κεντρική πύλη του Νοσοκομείου, αλλά και την πλατεία του νησιού. Μόνιμος συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης στον αγώνα μας ήταν η ΛΑΣ, όταν όλοι οι άλλοι διάβαιναν την πόρτα του νοσοκομείου μας μόνο κατά την προεκλογική περίοδο μοιράζοντας υποσχέσεις προς άγρα ψήφων.
Σε όλους εκείνους που με ρωτούν γιατί με τη Λαϊκή Συσπείρωσηαπαντώ!!!
Γιατί είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να εκφράσει μέσα στα Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια τους αγώνες και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Η μόνη δύναμη μπροστάρης στις κινητοποιήσεις μαζί με τους υγειονομικούς, για τη δημιουργία ενός αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος υγείας για όλους, που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες μας. Για να μην υπάρξει περεταίρω ιδιωτικοποίηση της υγείας. Η μόνη δύναμη που μάχεται για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων, για μαζικές προσλήψεις μόνιμου υγειονομικού προσωπικού όλων των κλάδων και ειδικοτήτων, για την αύξηση του κρατικού προϋπολογισμού στην υγεία, και την άμεση ενίσχυση της ΠΦΥ, των αγροτικών περιφερικών ιατρείων και του ΕΚΑΒ.
Γιατί είναι η μόνη δύναμη που δεν θα παραμείνει απλός διαχειριστείς των «Ευρωπαϊκών προγραμμάτων» βλ. ΕΣΠΑ, δεν θα κρυφτεί δηλώνοντας αναρμόδια, δεν θα γίνει το μακρύ χέρι του κράτους φορτώνοντας το λαό με ανταποδοτικά τέλη, αλλά θα διεκδικήσει και θα αγωνιστεί ακόμα και μέσα σε αυτό το αρνητικό νομοθετικό πλαίσιο.
Γιατί οι Αγωνιστές τις ΛΑΣ έχουν αποδείξει ότι από όποια θέση και αν βρεθούν είτε ως μειοψηφία είτε ως πλειοψηφία πάντα θα αγωνιζόμαστε ως αντιπολίτευση, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων. Γιατί σε τελική ανάλυση είναι οι μόνοι δοκιμασμένοι, σταθεροί αγωνιστές του εργατικού - λαϊκού κινήματος και η μοναδική εγγύηση ότι τα ζητήματα της Δημόσιας Υγείας θα βρεθούν ψηλά στην «ατζέντα» της «επόμενης μέρας».
Για αυτό πρέπει να βγει ενισχυμένη και από αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Όσο πιο ψηλά τόσο περισσότεροι θα είναι και οι δημοτικοί και περιφερειακοίσύμβουλοι στα νησιά μας, που θα στέκονται μαζί με τους Νησιώτες στην πρώτη γραμμή της πάλης.