.
Τελείωσα χτες το βράδυ την ανάγνωση του απολαυστικού νέου βιβλίου του φίλου Κώστα Ζαφείρη, κι όπως κάθε φορά μου συμβαίνει, μου πήρε ώρα μέχρι να κοιμηθώ, μετά το τέλος ενός καλού βιβλίου.
Είναι γιατί θέλω να "αναμασήσω" στη σκέψη μου τις λέξεις, τις εικόνες, τα γεγονότα, τους ήρωες και τις αντιδράσεις τους.
Τούτο, βέβαια, το βιβλίο, στην πρωτοτυπία της σύνθεσής του, να συνδυαστεί, δηλαδή, η τροφή ως ο πρωταγωνιστής των ιστοριών, με το ίδιο το βιβλίο, που είναι η τροφή της ψυχής, είναι κάτι το αλλιώτικο.
Ιστορίες που διαδραματίζονται σε διάφορα μέρη του κόσμου, άλλοτε με το όνομά τους, κι άλλοτε με την ανωνυμία της φαντασίας, με κεντρικό άξονα το φαγητό. Γεύματα φτωχικά ή όχι, μαγειρεμένα από ειδικούς ή όχι, σε συνθήκες ιδανικές ή όχι, είναι, θαρρείς, το "κυρίως γεύμα" ενός μενού, που άλλοτε σε διασκεδάζει κι άλλοτε σε βαρυστομαχιάζει, εκείνος ο κόμπος της συγκίνησης που σου κάθεται στο στομάχι και σε πονά.
Η γραφή του Κώστα είναι γνωστή κι αγαπημένη -γι’ αυτό, άλλωστε, πάντα ανυπομονούμε όταν αναγγέλλεται ένα καινούργιο βιβλίο, να το αποκτήσουμε και να το απολαύσουμε. Και τούτο το συγκεκριμένο, με την πρωτοτυπία της έμπνευσής του, αξίζει να μας συντροφέψει.
Όσο για την έκδοση, άψογη και προσεγμένη, όπως όλες οι εκδόσεις του "Α.Π.". Έχω "ιδίαν πείραν" επ' αυτού.
Ευχαριστούμε φίλε Κώστα, που δεν το βάζεις κάτω, αλλά μας "κερνάς" τις σκέψεις και τις ιδέες σου με τέτοιο υπέροχο τρόπο!